Back to reality.....

Ha Esther,
Dolce fa niente. De schone kunst van het nietsdoen.
Dat is iets waar we, en daar bloggen we vaker over, maar weinig gelegenheid voor hebben. De afgelopen week had ik het wel. We vlogen vrijdag naar Barcelona waar we drie dagen in een hotelletje zaten en de stad verkenden, regelmatig onderbroken door koffie, grote brokken chocolade met noten en avonden met tapas en wijn. Toen reden we door naar de Spaanse Pyreneeën, waar we in een piepklein dorpje via een Nederlands stel een klein pension hadden gehuurd. Het was all in wat betekende dat we het lekkerste eten voorgezet kregen wat je maar bedenken kunt zonder daarvoor een vinger uit te steken. Ik schoof zelfs de slanke lijn voor een paar dagen rigoureus aan de kant.
’s Ochtends reden we door de wondermooie omgeving naar de pistes. Ik besloot dit jaar niet mee te skiën. Ooit, toen ik studeerde, ben ik tijdens het skiën eens zo hard gevallen dat ik tijdens die val al wist dat ik ontzettend geluk had als ik daar niets aan over zou houden. Gek, dat moment van die val kan ik na ruim twintig jaar nog zo terughalen. Ik heb daar een flinke angst aan overgehouden die ervoor zorgt dat ik verkrampt en houterig in een grote pizzapunt naar beneden kom. In de eerste jaren, toen de kinderen het nog moesten leren, kon ik nog onder het mom van gezellig meedoen bij ze op de babyweide blijven, maar ongeveer twee jaar geleden trokken zij naar boven en bleef ik stuntelend beneden achter.
Onderaan de Spaanse piste was een cafeetje met de juiste hedendaagse sfeer van relaxte muziek en grote zitzakken, maar met ook iets tijdloos Spaans. Achter het cafeetje stroomde de bergbeek, voor het cafeetje kwam mijn viertal naar beneden geskied. Ik besloot de eerste dag om daar te gaan zitten en dat deed ik. Het enige wat me bezighield was of ik nu alweer een dampende café con leche zou bestellen of nog vijf minuten zou wachten. Ik had dagen vol met lege uren. Als ik de afgelopen jaren eens wat van die lege uren had, dan zat ik meteen op mijn meegenomen laptop aan een boek of project te werken, zelfs dat deed ik nu niet. Ik had er geen moment behoefte aan.
Na de lunch liep ik, soms met Ebel en soms alleen, de paden achter het dorpje op naar boven. Aan de ene kant van het pad lag nog sneeuw, aan de andere kant zaten hagedissen op de stenen muurtjes in de zon.
Zo deed ik drie dagen niets, gaf ik even geen enkele aandacht aan alle dingen die op dit moment om mijn aandacht vragen.
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik verbaasd was dat ik het kon, of beter, dat ik het nog kon. Ik dacht dat ik het heerlijke nietsdoen na vijftien zorgintensieve jaren voorgoed verleerd was, maar het zat nog diep in me verborgen. Het heeft me wat dat betreft dan ook veel meer gebracht dan een paar heerlijke dagen, het was alsof ik zomaar een klein stukje van mezelf terugvond.
Na deze prachtige week vlogen we naar huis en daar zijn we nu. Ik heb al zes wassen gedraaid, voor een fortuin bij Albert Hein gehaald. Morgen moet ik mijn lessen voorbereiden, de hond ophalen en de drukke week inplannen. Dolce fa niente is voorbij, maar niet voorgoed. Ergens in de zon, met een kabbelend beekje op de achtergrond, wacht het op me.

Hé Willemien,
Fijn, jij bent er ook weer!
Heerlijk niets doen, het klinkt zo simpel… Wij weten wel beter!
Ook wij zijn weer thuis. In Nederland.
We hebben een tropisch uitje achter de rug.
Eigenlijk was het een thuiswedstrijd.
Zodra het vliegtuig op Bonaire landde rook ik de vertrouwde geur van de Tropen.
Het regende heel zacht en daardoor werden die geuren juist versterkt.
Ik voelde me weer meteen thuis.
Je weet, Joris en Sophie zijn beiden tropenkinderen, geboren op Curacao.
Wat lijkt dat lang geleden...
En wat is er veel gebeurd in al die jaren.
Joris is nu dertien, bijna veertien en Sophie net negen.
Van langs kruipende leguanen kijken ze niet eens meer op. Als er een flamingo voorbij vliegt vinden ze dat heel normaal en dat de zee blauw is en de zon altijd schijnt.....logisch toch?!
Ook zij voelen zich thuis in die tropen.
Het is iets voor zeven uur in de ochtend.... Met een kop thee loop ik richting strand. Ik hoef niet ver.
Joris en Sophie slapen nog.
Het is 'mijn moment'. Ik ga zitten op een mooie verweerde boomstam en staar uit over de zee. Het waait hard en ik voel de wind om en langs mijn hoofd gaan.
Ik doe mijn ogen even dicht, niet te lang want anders mis ik mijn mooie uitzicht.
Ik adem heel diep in en zo mogelijk nog dieper uit.
Iedere morgen begint mijn dag daar op die boomstam.
En iedere dag zucht ik heel diep.
Het helpt.
Dat zitten op die boom en dat kopje thee. Die wind en dat diepe zuchten.
Ze zeggen wel eens dat de zee een helende werking heeft. Ik geloof dat!
Soms komt Joris met een slaperig hoofd naast me zitten. Stil.
We zegen beiden niets maar dat is ook niet nodig. We begrijpen elkaar zo ook wel.
Soms heb je dat met mensen, dan heb je geen woorden nodig.
Joris, Sophie en ik genieten van het nietsdoen en in al dat nietsdoen zit heel veel geluk verstopt.
De blik van Sophie als ze haar eerste vis aan het lijntje voelt spartelen als we vissen in die blauwe zee. De blik van Joris als ik hem voortrek op die kano door diezelfde blauwe zee.
Woorden zijn overbodig.
Maar wat heb ik ook veel woorden gemist dit tropische uitje.
Onuitgesproken is er veel gezegd.
Kansen zijn niet aangegrepen en mooie momenten zijn gemist. Wat zonde!
Mijn blik staart weer in de verte, ik kijk zover als ik kan en ik zie mogelijkheden. Ik zie nieuwe kansen en nog meer geluk, recht onder mijn neus. En dat voelt goed.
Mijn moment is weer voorbij en ik sta op.
Ik loop weer weg van de zee.
Die boomstam wacht wel op me, morgen ben ik er weer. En de dag daarna en daarna….
Op een van de laatste dagen zit ik er weer en ik zucht.
Aan het einde van ons tropische uitje zucht ik steeds minder diep.
Ik ben rustig en kalm.
Het is goed zo. Het was goed en het blijft goed.
Morgen ga ik denk ik naar het bos, een boomstammetje zoeken en dat neem ik dan mee naar huis.
Daar ga ik dan soms even op zitten. Dan doe ik mijn ogen dicht en stel me die blauwe zee voor , net zoals jij je kabbelende beekje.
Maar nu ook eerst wassen draaien, schelpjes verzamelen die ik toch stiekem mee heb genomen en dan naar de Albert Heyn, schoolgesprekken voeren en PGB aanvragen…
♪♫ BACK TO REALITY ♪♫