Even bijtanken.........

Hé Willemien,

Soms hè, soms zou ik wel eens willen dat ik niet zo sterk was….
Ik wilde bijna aan je vragen “Ken je dat gevoel?”.
Domme vraag.
Ook jij bent zo’n bikkel.
Wij gaan maar door en door en door.
In ons leven komen we allemaal hindernissen tegen. Iedereen. Niemand ontkomt eraan.
Waarom lijkt het dan af en toe toch alsof ik steeds net een klein beetje meer krijg dan ieder ander?!
Jaja, zonder dalen geen pieken en zonder afzien geen genieten. Ik ken ze.
Jij en ik zijn vechters. We zetten door, we gaan ervoor en als we iets willen dan gaat het er ook komen.
Jouw derde boek is net uit, mijn tweede komt eraan en aan de derde ben ik bezig.
Over dat boek dat we samen weer gaan maken zijn we ook alweer aan het nadenken…
Jouw zoon krijgt alle aandacht, tijd en zorg die hij nodig heeft. De mijne ook en dan krijgen ze allebei ook nog nét dat beetje meer. .. Van ons.
De rest van ons gezin, bij mij net wat ingewikkelder dan bij jou, mag “er ook niet onder lijden”, wat al klinkt alsof je het niet goed doet, en dus ook die krijgen alle aandacht… en nét dat beetje meer. Van ons.
En soms, soms is mijn reserve even op. Net zoiets als een bezinetank, die auto wil écht wel maar met een lege tank gaat het niet.
Over tanken gesproken. Dat is nog steeds een grote hobby van Joris.
Van de week reden we weer naar ons vaste tankstation.
De meter stond namelijk op ¾ vol (!) en dan moet er getankt worden. Tijdens het rijden wurmt Joris zich al in allerlei bochten om te kijken op het metertje. Die gordel zit hem aardig in de weg.
“We halen het toch wel hè mam?!”, vraagt hij wat zorgelijk. Ik antwoord hem dat we nog wel 188 keer de straat op en neer kunnen rijden voordat die tank écht leeg is.
Hij heeft zijn vaste pomp waar hij wil tanken. Nummer 4.
Ik draai de dop los en met een professionele zwier hangt Joris de slang in de auto. Iedere keer vraagt hij weer even “Euro 95 hè?!” en iedere keer zeg ik weer braaf “ja”…
Joris tankt de auto vol …. En nét een beetje meer.
Altijd en iedere keer loopt er een straaltje bezine weg langs de tankdop van mij auto.
“Zo”, met een tevreden gebaar hangt Joris de slang weer op en hij maakt meteen even de voorruit schoon met dat vieze water uit die vieze emmer.
“We kunnen er weer tegenin, mam!”, zegt hij vrolijk.
Blij loopt hij naar binnen en maakt een praatje met de dame achter de kassa, hij kent ze allemaal. Zij hem ook.
Ik betaal en stap de overvol getankte auto in, Joris checkt nog een laatste keer het metertje voor hij zijn gordel weer omdoet.
Tevreden en ontspannen leunt hij achterover.
Zo simpel kan het zijn.
Mijn tank is ook even leeg…
Ik zoek ook zo’n station. Zo’n plek waar ik me weer helemaal op kan laden, mijzelf weer even overvol kan tanken, zo vol dat ik overstroom, zodat ik er weer, zoals Joris zo mooi zegt “helemaal tegenin”kan.
Ik heb het nog niet gevonden, dat station.
Ik haal diep adem en zucht eens hard.
Ik doe de lippenstift op en ga “gewoon”weer door.
Ik ben namelijk een bikkel.
En soms hè, soms vind ik dat helemaal niet fijn!
En jij?!?

Ha Esther,
Tankstation Goede Moed, waar je je tank kunt volgooien zonder leeg te lopen!
Hoe vind je hem?
Ik heb hem gejat hoor, deze hoor je op de radio voor witte pompen en ik vind hem leuk.
Maar even zonder gekheid. Ik zie dat tankstation voor me. We wonen beiden in het stuk van Nederland waar nog ruimte is en nog rust.
Ons tankstation is een oude boerderij, waar de stallen verbouwd zijn tot comfortabele kamers. De kamers zijn ruim en licht en van alle gemakken voorzien. Jij hebt ze ingericht en elke kamer heeft een uniek eigen karakter met kunst van Ebel aan de muur. Je kunt het hele weekend of je hele midweek in je eigen kamer blijven en er is geen mens die dat raar vindt of er iets van zegt. Maar je kunt ook gezellig aan de grote leestafel in de oude deel gaan zitten. Daarop liggen natuurlijk al onze boeken.
De oude staldeuren staan bijna het hele jaar open zodat de geur van het verse gras naar binnen waait, maar als het nodig is, zijn de deuren dicht en brandt in de oude haard een groot, knapperend haardvuur. Mensen kunnen daar gaan zitten, kunnen daar gaan praten, gaan lezen of gewoon in alle rust een glas rode wijn drinken bij het haardvuur of een kopje koffie buiten in de ochtendzon.
Er is maar een ding wat moet in Tankstation Goede Moed en dat is helemaal niets!
Bij ons tankstation geen gespreksrondes, geen workshops, geen kinderopvang, geen theaterclubje voor de brusjes.
Bij ons in Tankstation Goede Moed is niets te doen.
Bij ons kun je niets. Bij ons hoef je niets.
Wat er wel is, is rust en aandacht van mensen die je even het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat, dat je niet altijd flink hoeft te zijn, of een bikkel of een aanpakker.
Iedereen die zorg geeft en heeft is welkom bij ons, maar we zijn ook streng. Het is verboden je ziel en zaligheid meteen uit te storten over een andere gast, want hier heeft iedereen recht op zijn of haar eigen ruimte. Vandaar ook dat wij niet werken met vrijwilligers, maar met goedbetaalde professionals, van de schoonmaker tot de secretaresse tot en met de uitstekende kok. Elke dag is er ook een professional aanwezig die zorgt dat iedereen kan zijn wie hij of zij is, namelijk twee dagen lang gewoon helemaal jezelf.
Zie je het voor je? Ik wel.
Ik denk echt dat wij het zouden kunnen, omdat we zelf zo graag af en toe niet flink en sterk en een bikkel willen zijn. Twee dagen per jaar verwend en verzorgd worden en de rest van het jaar flink zijn. Er moet een verzekeringsmaatschappij te vinden zijn die snapt wat we willen en dat maar al te graag op wil pakken.
Zoiets kost een smak geld, en we gaan het niet bij elkaar schrapen met donaties en andere giften. We krijgen gewoon een gegarandeerd budget voor twintig jaar want we snappen allemaal dat even wat extra steun ervoor zorgt dat we allemaal samen onze samenleving draaiende houden.
Ik ga het niet voor elkaar krijgen dit project te trekken, jij ook niet en wij samen ook niet. We hebben een ondernemer is ruste nodig, een bevlogen oud politicus, een sterke vrouw of een warme man die dit voor ons gaat regelen. Dan vullen wij Tankstation Goede Moed in met de warmte van Moeders zonder Grenzen en dan is succes geen vraag maar een garantie.
Ik hoop dus dat zich snel iemand bij ons meldt!
Oh, en een ding nog, bijna vergeten. Elke gast krijgt bij aankomst een kop geurige thee of dampende koffie met dikke laag witte, wollige melk met nog warme appeltaart en dat wordt natuurlijk geserveerd door Joris.