Koffie drinken!??!

He Willemien,
Je bent weer terug. Je was weg.
Zomaar naar Engeland voor je werk en zomaar even los van alles.
Nou ja, zomaar.
Bij ons gaat niets zomaar, dat weet iedereen inmiddels wel!
Jij was even los van alles en iedereen, althans lichamelijk.
Ik zit even meer vastgebonden dan ooit!
Joris hangt aan me als een bij aan een honingpotje. Pappa van weg was weer even dichtbij.
Maar nu is hij ook weer ver weg. En ook dichtbij is hij niet écht hier.
Joris snapt er helemaal niks meer van. Is boos en vooral verdrietig en hij claimt mij weer meer dan ooit.
Verleden week hebben wij elkaar even vluchtig gesproken.
Jij in de auto op weg, ik half de jas aan en ook op pad.
Wij zijn zó goed in multitasken.
In dat gesprek maakten we een afspraak. We gaan weer een cappucino drinken, daar op die plek waar alles begon.
Weet je nog?! We zagen elkaar voor het eerst en konden niet stoppen met praten en zelfs toen we even niet spraken begrepen we elkaar.
Het was bijzonder en het is nog steeds bijzonder.
We leiden allebei onze eigen drukke levens en zien elkaar helemaal niet zo veel.
Maar op papier zijn wij onlosmakelijk met elkaar verbonden, net zoals die rare jongens van ons aan ons vastzitten zo lijken wij ook aan elkaar vast te zitten.
Er is een papieren chemie die gewoon niet te stoppen is.
Als ik ergens mee zit schrijf ik jou, als jij ergens mee zit schrijft je mij en soms schrijven we zelfs precies allebei op hetzelfde moment hetzelfde!
En nu dus weer die cappucino.
Een gestolen donderdagochtend, lippenstift op, spijkerjack weer aan en op weg….
NOT!!!
Bij Joris op school is een roostervrije dag, bij Joris op school is geen buitenschoolse opvang en een oppas voor een hele morgen heb ik niet.
En dus moet ik die bijzondere kop koffie afzeggen. En dat maakt me sip.
Anderen zullen zeggen, “Ach, het is maar een kop koffie”.
Voor mij is het meer.
Ik ben met leuke dingen bezig, heb een heel maf idee dat ik met je wil delen en ik vond het een mooie gedachte om terug te gaan naar de plek waar het begon.
Het maakt me weer eens duidelijk hoe kwetsbaar mijn leven is. Hoe alleen ik er soms voor sta en hoe alles, maar dan ook alles altijd moet wijken voor hem. Die vreemde, lieve knul.
Ik zucht eens diep.
Ach, het is maar koffie.
Ik zoek in mijn agenda een ander gaatje en ik ga je gewoon even bellen…
Maar toch. Ik weet mijn plek weer en die plek bevalt me soms helemaal niks.
Ik hoop dat jij het heerlijk hebt gehad.
Dat je je écht even los hebt kunnen maken en dat dit misschien wel een begin is van meer.
Met mij komt het ook goed.
Deze kop koffie gaat nu niet door maar die volgende kop wel.
En ik zal er zijn, mét de lippenstift op! ;)

Ha Esther,
Ik was zomaar weg, voor mijn werk. Vier hele dagen naar Londen. Alles achtergelaten, gekozen voor een paar dagen eigen leven. Voor het eerst, na vijftien jaren van full time zorg.
We blogden er laatst over dat we wel hele vrouwen lijken, maar dat we twee halfjes zijn (al zou je dat na al dat lekkers in Engeland even niet van me zeggen). We zijn vrouwen die voor de helft gevuld zijn met zorg, en waarvan dus ook maar een halfje over is voor het ‘gewone leven’.
Tot mijn verbazing en mijn grote geluk en dankbaarheid is het heel goed gegaan, met Ebel, met Frances en Robbert, thuis met papa Bob. Het ging ook heel goed met de leerlingen die mee waren en met mijn collega’s. En last but not least ging het goed met mij.
Ik kon het nog!
Ik kon nog rondlopen, genieten, de hele tijd de boel stevig in de hand houden, regelneef als ik ben. Ik kon plezier hebben, ik sliep als een roos in een oud bed waar de veren uitstaken, ik genoot van Londen.
Ik ben er nog!
De halve vrouw groeide in die paar dagen zomaar even uit tot een hele. Het ging vanzelf. Ik was letterlijk zo ver weg van huis dat ik toch niets kon doen. En zo had ik ruimte voor mijn andere halve ik.
Ik kwam thuis, mijn moeder weer in het ziekenhuis. Bij Ebel in de klas weer veel agressie, hij moet daar nu echt weg. Er lagen allemaal papieren voor de operatie over twee weken. Meteen vulde de ene helft van mij zich weer met zorg. Ik voelde het en liet het gebeuren, het is niet anders. Als ik heel af en toe, heel even die hele vrouw kan zijn, dan ben ik al erg gelukkig.
Op maandag keek ik op de kalender. Ebel heeft donderdag een margedag. Ook hij is dus vrij. Ook Ebel heeft geen buitenschoolse opvang.
Ik moest lachen, om jou en om mij. We zijn ervaren moeders zonder grenzen, we weten dat we allebei een halve vrouw zijn en toch hadden we zomaar een ochtendje gepland voor koffie, kletsen en om oude en nieuwe plannen samen te vieren.
Wat zijn we toch onnozel!
Alsof wij, in deze levens, zomaar een ochtendje kunnen plannen. Ik voel daarnaast ook trots, we blijven het proberen, we geven het niet op. We laten de zorg toe, maar verzetten ons tegen een totale overname en overgave.
Mail snel nieuwe data, ik wil je graag zien, zette je in je email.
Dat doe ik hierbij. Zoals het lijkt heb ik de volgende data nog leeg, al kan dat natuurlijk veranderen.
Ik kan op 29 februari 2013, op 8 mei 2018 en ik heb nog een hele dag leeg op 5 september 2025.
Zit daar voor jou iets bij?