Ha Esther,
Langzaam pak ik de draad weer op na anderhalve week van gezelligheid en niets doen.
Je raadt het vast al, ons blog is een van de eerste dingen waar ik weer zin in heb.
Heb je ook teruggekeken naar het afgelopen jaar? Ik wel, ik kan dat niet laten en word er ook gelukkig van. Zeker deze keer. Zoals je weet heb ik nogal wat veranderingen doorgemaakt op mijn werkgebied in 2011. Dat is een heel goede keuze geweest. In de dingen die ik deed was ik vreselijk aan het vastlopen, niet om wat ik deed, maar om de manier waarop. Bij alle plannen die ik uitzette werd er meteen tegengas gegeven. Het plan moest eerst gedetailleerder uitgewerkt worden, er moest gewacht worden op de volgende managementvergadering die trouwens pas over een half jaar zou plaatsvinden, of het werd voorlopig even op de plank gelegd. Alle antwoorden, mailtjes en gesprekken zaten vol met ‘maren’. Ik werd daar heel moe en verdrietig van. Ja, ik weet dat ik snel ben, een stoomtrein die maar doorwalst, een plannenmaker en een hysterisch organisator.
Prima, maar bij beide banen was ik precies daarom aangenomen. In alle stilgevallen projecten, tussen mensen die het allemaal niet overzien en met alle irritaties die er dan ook onvermijdelijk op het werk ontstaan zat ik me heel alleen en hulpeloos te voelen.
Toen kwam er die tijdelijke baan in het onderwijs en ik pakte hem, met alle angst straks op straat te staan. Het woord maar hoor ik daar niet. Als ik mijn leerlingen vraag hun boekverslag over Pride and Prejudice in te leveren, doen ze dat gewoon. Als ik mijn leidinggevende iets vraag, zegt hij ja. Binnen de talenvakgroep werkt iedereen hard en doet men wat is afgesproken. Daarnaast schijf ik nu verhalen voor Mijn Geheim en als ik die inlever antwoorden ze met ‘Fijn, bedankt.’ Geen maar te bekennen.
Sinds een paar maanden hebben we een club artsen die zich met Ebels ontlasting bezighoudt. Geen van hen heeft ‘maar’ gezegd, behalve dan in de zin ‘laten we het maar proberen’. En Ebel heeft nu al vier weken geen luier meer om en we hebben vandaag voor de tweede keer in de stad stoere onderbroeken gekocht.
Van mijn werk mag ik meedoen aan twee internationale projecten. Ik mailde de betrokkenen, scholen van over de hele wereld. Vandaag opende ik mijn mailbox. Ik had op een na van iedereen antwoord. Je raadt het misschien al, in alle mogelijke talen, op verschillende manieren en vanuit alle hoeken van de wereld schreef men, ‘ja, natuurlijk, graag en leuk’. Alle projecten zijn door alle betrokkenen gewoon zonder gepiep opgepakt. Ik heb de hele dag verder lopen zingen.
Wat is het leven veel leuker als mensen hun ‘maren’ wat dimmen en eens ietsje vaker met een ‘ja’komen. Ik wens ons dat als Moeders zonder Grenzen ook. Een leuk blad dat ‘ja’zegt tegen onze mooie verhalen en geen lullige antwoorden meer als ‘wel heel interessant, maar of onze lezers nu echt regelmatig over zulke bijzondere jongens willen lezen. Of, nog erger ’bedankt voor jullie mooie verhalen, maar we hebben net al iets met gehandicapten gedaan.’
En tot slot wens ik jou, Joris en Sophie een maar-loos 2012 waarin iedereen om jullie heen samen met jullie alleen maar vol plezier vooruit gaat.
Hé Willemien,
Allereerst ben ik blij dat óók jij je niet in kon houden. Twee weken kerstreces werkt voor ons écht niet….
Je zult wel weer denken “wat een raar wijf” maar wat me het meest bij blijft als ik je verhaal lees zijn die onderbroeken….
Waar een mens al niet blij van kan worden?!!?
Ik weet wat een strijd het was en hoe ongelukkig jullie en Ebel waren en ben zo blij dat er licht aan de horizon is, nou ja, eigenlijk bedoel ik te zeggen dat ik zo blij ben dat straks óók bij Eeb zo’n stukje “coole onderbroek” boven zijn broek uitpiept.
Gek hè?! De meest vreemde dingen kunnen mij oprecht blij en gelukkig maken.
Ik heb de laatste jaren wel geleerd wat écht belangrijk is.
Tweeduizendelf was best een heftig jaar, er is veel gebeurd. Trouwens, óók tweeduizendtien vond ik niet mis.
Zowel privé als zakelijk is er de afgelopen jaren een hoop anders geworden. Ik heb geluk verloren maar er ook veel voor teruggekregen.
Ik ben uitdagingen aangegaan die ik liever had vermeden maar ik had soms geen keus. Ik heb dingen verloren maar er nóg mooiere dingen voor in de plaats gekregen.
Ik ben mijzelf gebleven en juist daardoor heb ik ook mijzelf weer gevonden…
Goh, klinkt dramatisch maar weet je, zo was het soms ook. Met een béétje drama wordt het leven toch ook veel leuker??!
Het jammere eraan is dat jij en ik soms een beetje teveel drama op onze weg tegenkomen maar ook juist weer daardoor hebben wij elkaar gevonden en doen we wat we doen.
Voor iemand die niet van het terugblikken maar van het vooruit kijken is doe ik hier toch even aardig mijn best… Maar nu weer vooruit!
Deze vakantie is pappa van ver weg weer dichtbij gekomen en ik zie mijn kinderen stralen.
En weet je, meer heb ik niet nodig.
Laat al die mensen maar lekker “maren”, twijfelen en zeuren, uitstellen, afwijzen en van alles “in beraad houden”…..
Zij missen iets! Niet wij!
Om nog maar even door te gaan met dat vooruit blikken… Ik denk dat tweeduizendtwaalf een creatief, productief, liefdevol, schrijverig en mooi jaar gaat worden.
Heb ik alleen nog één vraag, wat voor maat onderbroek heeft Ebel?? Dan ga ik voor hem een hele “coole”scoren!! Dáár word ik nu blij van!
En uiteraard wens ik jou en Bob en Ebel en Frances en Robbert ook ál het goede voor dat mooie aankomende jaar!!!!
Zonder ge-maar!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten