Relaxen én opstartproblemen...

Hé Willemien,
Deze week een korte, niet omdat ik niets te vertellen heb. That will be the day!
Niet omdat ik lui ben. Nee, gewoon, omdat ik even “leeg” ben.
Zo, na anderhalve week weer school na die twee weken vakantie zit het ritme er wel weer in. Zou je denken.
Bij ons thuis niet.
We zijn, heel eerlijk gezegd, wel een béétje van de luie.
We kunnen echt wel goed doorpakken, zijn enthousiast, gedreven en spontaan maar dus ook een beetje lui, soms.
Niets lekkerders dan lekker lang rondlummelen, weinig doen en vooral niets moeten. Met niemand behalve dan met elkaar.
We noemen dat hier relaxen-flexen……
Geen idee hoe we aan dat woord komen. Ineens was het gewoon een begrip hier in huis.
“Nee, Sophie, vandaag geen speeldates, vanmiddag is het relaxen-flexen”….. Ze weet dan meteen wat ik bedoel.
Ook zoiets trouwens, die speeldates.
Een ingewikkeld gedoe, bij Sophie dan.
Bij Joris is dat lekker overzichtelijk, die heeft ze gewoon niet. Speelafspraakjes.
Nou ja, da’s niet helemaal waar.
Eén keer in de maand gaan we naar een vriendje, of die vriend komt hier. Een lieve jongen in een rolstoel.
Op hun eigen manier communiceren Joris en hij met elkaar en wij, zijn moeder en ik, zitten er dan bij aan tafel. En drinken koffie.
Vreemde date eigenlijk…..
Wel heel overzichtelijk dus, dat daten van Joris.
Hij wordt dit jaar 14.
Échte jongens gaan nu ook écht daten. Met meisjes. Dat hoor ik om me heen. En ik vind dat zó schattig.
Laatst stonden Joris en ik bij het stoplicht, met de fiets.
De gel zat in zijn haren en toevallig had hij die stoere jas aan met die hippe sjaal. Normaal houdt hij eigenlijk niet zo van “dingen om zijn nek”. Ik moet zeggen, als ik hem zo eens van een afstandje bekeek was het écht een “lekker ding”.
Dat dachten twee meisje die bij het stoplicht stonden ook. Ze keken hem aan en giebelden wat. Joris had niks in de gaten zoals gewoonlijk.
Ze giebelden wat harder en Joris keek ze aan. En toen, toen lachte hij zijn liefste lach naar ze.
Gelukkig zei hij er niets bij, dan was hij door de mand gevallen. Nee, hij grijnsde alleen maar.
De meiden bloosden bijna en giebelden nog even door. En Joris, die keek, zoals een échte vent dan hoort te kijken.
En ik?? Ik had knikkende knieen. Zo had het dus óók kunnen zijn.
Een knappe puber aan het sjanzen bij het stoplicht.
Als het licht op groen springt rijden we weer verder. Ik zie dat de meisjes nog een paar keer omkijken, Joris is die meiden alweer vergeten.
“Mam, kom je me vanmiddag wel weer op tijd ophalen op school? Ben je écht niet te laat?!”
“Nee, Dikke Deur, ik zal er zijn!”
Zoals altijd en iedere dag.
Moeilijk vind ik het soms, op dat soort momenten slaat de realiteit ineens hard toe.
Als ik naar huis fiets ga ik langs de supermarkt. Ik haal verse koekjes voor bij de thee.
Vanmiddag gaan wij maar eens even “relaxen-flexen”.
Daar heb ik even hele grote behoefte aan…

Ha Esther,
Je bent niet de enige! Ook hier hakt het er even flink in; weer aan het werk, naar school. Wat is het heerlijk om je versnelling omlaag te kunnen doen en de dag te kunnen beginnen met een stukje uitslapen, thee met de krant, dan koffie met chocolade en de hele dag door in zo’n lekker rustig tempo door te gaan. En als het voorbij is, dan is het ook meteen afgelopen. Op maandag vertrokken mijn drie dappere kinderen al weer in het pikkedonker naar hun scholen en zagen we elkaar pas weer aan het einde van de middag, toen het alweer donker was.
En was ik dat, die je vorige keer blogde over een ‘maarloos’ jaar? Niet te geloven, inmiddels is de mail van mijn werk vastgelopen, heeft de school waar ik met leerlingen naar toe zou ineens afgehaakt en is heeft het koffiezetapparaat (wat je dan juist zo nodig hebt) het begeven. Allemaal niet erg, maar je mag er allemaal weer zo lekker achteraan gaan en dan word je teruggebeld, maar niet heus.
Zo begint dit aardig de kant op te gaan van een mopperblog en bij de nieuwjaarstoespraak op mijn werk werd ons juist verteld dat we zelf, door lastige situaties positief tegemoet te treden, er een mooie draai aan kunnen geven. Als ik daar zit en dat hoor dan denk ik altijd meteen; dat hoef je ouders van zorgintensieve kinderen niet te vertellen, voor ons is het een tweede natuur geworden om overal zo’n draai aan te geven, we hebben niet eens een keuze.
Jij blogt over Joris, die de aandacht van twee meisjes vangt en je plezier en verdriet omdat je meteen weet dat het bij blikken zal blijven. Ik ben druk bezig om met Frances naar studiemogelijkheden voor volgend jaar te kijken, ze gaat zich nu bij vier universiteiten in Engeland inschrijven. Ineens schiet zomaar, uit het niets, de gedachte door mijn hoofd dat Ebel anders nu in de vijfde klas van de middelbare school zou zitten en even –heel even maar – gun ik het mezelf om weg te dromen en hem te zien fietsen naar school, lang en leuk, pratend met andere lange en leuke jongens en mopperend op een stom proefwerk natuurkunde. Meteen na dat minuutje dromen hakt de realiteit er in, met het besef dat het nooit zo is en nooit zo zal worden.
Ai, wat doet dat dan onverwacht even pijn!
Ebel rent naar beneden. Hij staat in de deuropening en kijkt naar me. Hij lacht.
‘Lieve Cesar,’zegt hij.
Ebel kijkt graag naar Nellie en Cesar, een wit muisje en een dikke kikker. ‘Ebel en Wimmelien is Nellie en Cesar,’zei hij laatst. Dat vond ik leuk. Ik wil best een slank wit muisje zijn. ‘Mama is Nellie,’vroeg ik dan ook blij. Ebel keek me afkeurend aan. ‘Ebel is Nellie, Wimmelien is Cesar,’zei hij vermoeid (dat je toch ook altijd alles moet uitleggen).
Oké, dacht ik. Dan ben ik wel een dikke kikker. Die kunnen lekker wel heel hoog springen.
‘He, lieve Nellie,’zeg ik terug.
Ebel rent blij terug naar boven.
Ebel gaat niet naar de vijfde, fietst niet met vrienden en maakt nooit een proefwerk. Ebel is wel mijn beste vriend, die altijd weer iets leuks en iets vrolijks voor ons samen bedenkt. Niet iedereen heeft zo’n lieve en trouwe vriend, eentje waarvan je weet dat die er altijd zal zijn.
Zo, ik heb mijn draai weer gemaakt.