Simultaan verdriet

Hé Willemien,
Hoe is ’t bij jou?
Lijkt een simpele vraag maar soms heb ik het idee dat wij daar eigenlijk nooit een simpel antwoord op kunnen geven.
En soms zou ik dat zo graag wél willen.
Gewoon, zeggen “GOED” en er flink bij lachen.
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg het bijna wel altijd.
Het is alleen niet altijd ook écht zo. Zelfs die lach van me is dan nep.
Alles kan me dan ineens zo aanvliegen.
Jij hebt het vaak over Ebel en Pinokkio en dat Ebel zo graag een “gewone jongen”wil zijn.
Weet je, soms is mijn grootste wens dat ook Joris een “normale jongen” zou zijn!
Ik weet het, niet reëel.
Mensen om mij heen zeggen dan ook “Ach, wat is normaal?” en “Maar het is zo’n schatje”.
En ik doe daar zelf ook hard aan mee.
Je weet, ik hou niet van gemiddelden en ik vind hem ook écht een schatje.Meer dan dat zelfs.
Maar toch, soms, heb ik die grote wens.
Hij gaat niet uitkomen, die wens.
Dat weet ik.
Ik kan me nog een gevoel herinneren van vroeger.
Joris ging dan wel eens met iemand mee, of ergens spelen. Leuk, een uurtje. En als hij dan werd thuisgebracht kreeg ik allerlei complimentjes en nee hoor, het was énig geweest!
Er was geen onvertogen woord gevallen. Doen we gauw nog een keer!
Soms hoorde ik dan niets meer.
Ik voelde me dan diep ongelukkig.
Dolblij was ik toen hij eens met iemand meeging die na afloop zei: “Ik ben kapot. Wat een hoop aandacht vraagt hij en hij heeft wel een half uur gehuild”.
En omdat die mensen het begrepen kwamen zij wél terug en haalden hem nog eens op!
Diep gelukkig was ik dan.
Dát was de erkenning die ik toen zocht.
Dat het niet aan mij lag.
Inmiddels dus al heel wat jaren verder en vooral wijzer.
En ik weet nu ook dat “het” écht niet aan mij ligt.
Ik heb gewoon een “raar kind”, duidelijk!
Maar af en toe ben ik dat dus gewoon even zat.
En wil ik doodgewoon die doodnormale jongen.
Zit er niet in.
En meestal, meestal gaat het dus wel goed met me. Maar nu even niet.
Tegen jou kan ik dat gelukkig hardop zeggen!!!
X Esther

Ha Esther,
Dit hebben we niet zo vaak; precies dezelfde gedachten op hetzelfde moment. Vaak belichten we in een blog meerdere kanten, maar nu kan ik dat niet. Ik had deze week precies hetzelfde als jij.
Wat zou het zijn? Het einde van twee weken vakantie waarna je pas weer even tijd hebt je eigen gedachten te denken, of is het juist de vakantie zelf met die ontzettend lieveen vreemde jongens van ons dag en nacht om je heen?
Wat het ook is, ik had de afgelopen week verdriet en pijn, even zo vers en rauw alsof het allemaal net een dag geleden zo gegaan is met Ebel als het gegaan is.
Ik fietste van mijn werk naar huis en ineens dacht ik; wat ben ik toch ontzettend verdrietig dat Ebel geen gewone jongen is. Echt, het verdriet kroop al fietsend omhoog van mijn tenen tot mijn kruin totdat ik er zo loodzwaar van werd dat ik bijna niet meer vooruit kwam.
Over mijn verdriet ligt dan ook nog eens een licht sausje van woede en die niet te beantwoorden vragen galmen door mijn hoofd: Waarom hij? Waarom wij? Waarom ik?
Met mij ging het dus ook even helemaal niet goed.
De tijd heelt alle wonden lees en hoor je te pas en te onpas. Ik zeg het al jaren, bij mij is dat niet waar. De wond van verdriet omdat Ebel een gehandicapte jongen is, zit er levenslang. Die wond zal nooit worden geheeld. Met die wond heb ik wel leren leven en er zijn best perioden dat er een dun laagje op ligt. Dat is dan even heel prettig. Maar in al die jaren zijn er altijd weer momenten dat, om wat voor reden ook, het laagje over de wond scheurt - het is immers flinterdun – en dan voel ik de wond in al zijn diepte.
Weet je, terwijl mijn vingers de toetsen raken en je in alle eerlijkheid schrijven wat ik voel, rennen mijn hersenen alweer vooruit en snuffelen als jachthonden door mijn hoofd, op zoek naar een lollige anekdote om dit blog me af te sluiten. Zo zijn wij, en ben ik, immers. Altijd een positieve draai aan het einde, altijd iets leuks om mee af te sluiten. Wij willen het allerliefst dat onze lezers altijd met een glimlach ons blog afsluiten.
Maar deze keer zijn de jachthonden in mijn hoofd snel teruggekomen, met de staart tussen de benen. In mijn hoofd is even niets lolligs te vinden. Het is een grote stap voor me om het blog dus af te sluiten zoals ik het begin, met je te bekennen dat ik je antwoord met van die dikke tranen achter mijn neus omdat mijn zoon Ebel, net als jouw Joris, geen gewone jongen is.