Inspiratie-loos

Hé Willemien,
Het wil niet lukken vandaag…..
Ik ben inspiratieloos.
Hoe kan dat nu?!?!
Met zo’n levendig gezin, als dat van mij? Met zo’n uitdagende zoon en een even zo eigenwijze dochter?
Het is écht niet dat ik niets te vertellen heb.
Het is vast de tijd van het jaar.
Zo’n laatste blog voor ons kerstreces, want dat doen we toch hè, Willemien, een kerstreces?!?!, word je vaak geacht om terug te kijken en vooruit te blikken.
Een soort overdenking van het afgelopen jaar en een verwachting voor het nieuwe jaar…
Zoiets?!
En daar ben ik dus helemaal niet goed in.
Ik ben steeds meer van het HIER EN NU…
Wat gebeurd is is gebeurd en wat komt dat komt.
Klinkt makkelijk hè?!
Is het niet.
Ik heb het bijna tot een soort van kunst verheven. Anderen noemen het trouwens ook wel “struisvogelen”….
Ik kan énorm genieten van kleine dingen….
Ja, zeker ook met de kerst.
Al die glinsterende lampjes in de boom bij iedereen achter de ramen, gordijnen blijven ineens allemaal langer open. Iedereen laat vol trots flikkerende lampjes en brandende kerstterren zien.
Ik hou daar wel van, die openheid, maar ik dwaal af.
Ik heb dus géén inspiratie.
Zodra er dingen moeten haak ik eigenlijk altijd een beetje af, ik schijn óók al moeite met gezag te hebben…. En dit is nu wel net zo’n periode, die kerst enzo, dat mensen ineens vinden dat ze van alles moeten.
Ik dus niet.
Goede voornemens, ook zo één!
Veel mensen nemen zich voor om te gaan lijnen, vanaf 1 januari. Op zich slim, na die eet- en feestdagen.
Ik niet, ik begin zo’n 4 weken vóór kerst. Lijkt mij ook veel praktischer. Ben je op 1 januari gewoon weer wie je was, wel zo’n fijn idee!
Inspiratieloos dus.
Aan mijn gezin ligt het dus ook al niet. Genoeg te beleven hier.
Joris worstelt met een tic en ik worstel met medicijnen voor, of eigenlijk, tégen die tic. Ook weer zoiets…
Heb ik eindelijk de, niet kinderachtige, medicijnen in huis, besluit ik om ze, in plaats van ze te geven aan Joris, om ze samen met hem ritueel door de wc te spoelen. Zijn tic wordt daarmee meteen minder en de rust is weer meer in mijn lijf…
Wat ik zeg, daar ligt het niet aan…. Ons gezin is vreemd genoeg!
Ik wil gewoon gewoon. En dat heb ik niet.
Ik besluit bij deze om niet terug te kijken en vooral ook niet vooruit te blikken. Maar wat ik wel doe is het jaar eerlijk afsluiten….
Ik geef bij deze toe dat ik dit keer ook gewoon de kracht niet heb om terug en vooruit te kijken. Ik vind het té moeilijk!
Bezuinigingen, een intolerant Nederland, passend onderwijs dat steeds minder passend wordt, PGB-perikelen en vooral veel, héél veel onzekerheid.
En daarom, Willemien, gaan wij na de kerst er weer vol tegenaan.
Schrijven we dan “gewoon”weer over onze jongens en onze levens. Vol inspiratie en enthousiasme.
Gaan we weer dwars tegen alles en iedereen in en laten de liefde voor onze jongens eraf spatten!!
Maar dit keer, dit keer lijkt mij dat inspiratieloze eigenlijk wel héél gepast!
En ik, ik ga gewoon genieten, genieten van de 2 allerliefste,geweldigste, meest fantastische en meest bijzondere kinderen die ik heb, Joris en Sophie.
De kerstboom glinstert, kaarsjes branden, we steken het haardje aan, halen lekkere hapjes in huis en we rijden óók nog naar Schiphol om pappa op te gaan halen!!!!
En volgend jaar?
Hoe zei Tita Tovenaar dat altijd ook alweer?!?! “DAT ZIEN WE MORGEN DAN WEL WEER!”
En zo is het maar net!!

*HIERBIJ WENS IK IEDEREEN EEN GEWELDIG, LIEFDEVOL, GELUKKIG, GEZOND, VROLIJK, SPETTEREND, VROLIJK, SPANNEND, ONVOORSPELBAAR en SUPERGELUKKIG NIEUWJAAR!!!!*

Ha Esther,
Zelfs als jij totaal inspiratieloos bent, schrijf je toch nog even een prachtig blog.
Eerst maar even praktisch, je kent me zo langzamerhand. Wij nemen zeker een kerstreces. Elke week hebben we, met ontzettend veel plezier, geblogd en nu nemen we rust. Ook ons kabinet neemt weer een lang reces terwijl ik nog steeds niet weet wat ze nu eigenlijk aan de eurocrisis gaan doen, en aan die economie die instort en aan al die jonge asielzoekers die veel te lang hier zijn geweest om ze ooit met goed fatsoen weer te kunnen wegsturen. We moeten als ouders komen knutselen op school en veel van de bezuinigingen in het kader van Passend Onderwijs gaan gewoon door, al onze oprecht uitgesproken zorg ten spijt.
Ik kijk in deze tijd toch altijd terug. Raar is dat, je staat in volle vaart vooruit en dan klinken de kerstliedjes, komen de eerste jaaroverzichten en ik merk dat ik het afgelopen jaar ga overpeinzen.
2011 was een mooi jaar.
In 2011 heb ik een aantal dingen op werkgebied veranderd. Dat is flink, want hoewel ik graag stoer doe, ben ik eigenlijk (een) Angsthaas. Ik heb een baan opgezegd en ben nieuwe dingen gaan doen.
Dat is goed geweest. Ik heb gemerkt dat i k een aantal dingen toch niet wil en ik heb gemerkt dat ik een aantal dingen heel graag wil. Ik heb, kortom, geleerd.
Leren is een van de mooiste dingen die ik maar kan beleven. Soms zie ik dat op het moment van een pijnlijke leerervaring helemaal niet zo, maar het duurt vaak niet lang voordat ik zelfs die ervaringen op de een of andere manier ga waarderen.
Robbert maakte een werkstuk over Kuifje en de Zonnetempel. Toen had klaar was, mocht ik het lezen. Ik vrat het bijna op van plezier. Frances las IM van Connie Palmen en we hadden het er uitgebreid over en toen zagen we in de boekenwinkel haar nieuwe boek over Hans van Mierlo en een keurige dame op leeftijd zei; ’ze moet maar snel weer een oudere man vinden, dan kan ze steeds weer een in memoriam schrijven.’
We stikten bijna van de lach en de leuke, keurige dame, lachte mee.‘Wat vreselijk dat ik dat zei,’zei ze.
Sorry Connie; we wensen je echt geen verdriet!
Naast dit alles heb ik dan thuis nog mijn privé leraar in het onbegrijpelijke, mijn Ebel.
Ebel is bezig zichzelf Duits te leren. Hij vraagt om Duitstalige video’s en zoekt op youtube Duitstalige stukjes. ‘Gutenmorgen,’moet ik ’s ochtends zeggen en ‘Danke schön’.
Favoriet van ons beiden is ‘Viel Spass’.
God, wat een plezier beleef ik hier weer aan!
Ik wens jullie een heerlijk reces.
Geniet van elkaar en van alles wat niet gewoon is en vooral van de liefde die er gelukkig altijd wel gewoon is.
Ik wens jou, jullie en voor iedereen een Goed, Gelukkig en Gezond 2012.
Ik sluit af met dat mooie zinnetje dat ik altijd nog weer grappig, leuk en bijzonder vind:
Tot volgend jaar!