Angsthazen en feestjes...

Ha Esther,
Het is november en ik heb een hoofd vol hazen.
Het is bijna over, over drie weken wordt het boek van Ebel (en mij) gepresenteerd.
Epke Zonderland gaat onze haas de kick off geven.
Zie je dat trouwens voor je? Ik wel.
Je zult begrijpen dat Frances en haar vriendinnen zich nu ineens heel erg verheugen op de presentatie, ze willen allemaal graag helpen en vinden het geen probleem om Epke even wat extra persoonlijk te begeleiden.
Het is mijn derde boek en ze zijn alle drie in november uitgekomen.
De eerste met groot feest.
De derde met groot feest.
En de middelste, die van ons, met niets.
Gek, ineens moet ik daar nu juist heel erg aan terugdenken.
We hebben toen in recordtijd een bundel geschreven, met enorme inzet. We zijn eerlijk en oprecht geweest en hebben onze eigen zwartste kanten in ons boek van Moeders zonder Grenzen laten zien.
En wat kregen we van de uitgever terug?
Te lullige omslagen met afbeeldingen die onze bijzondere jongens gruwelijk te niet deden.
Weet je het nog:
Een beer met een kapot hoofd, een rij poppetjes met een sneue die er buiten stond, plastic eendjes (ik snap tot op de dag van vandaag niet waarom ze die voorstelden) en plastic schildpadden boven op elkaar (daar hebben we dan gelukkig nog lol om gehad!).
We zijn toen gered door Veronique van Lotje&co, met haar prachtige omslag, maar dat was het dan ook.
Toen het boek uitkwam, kregen we niets, geen presentatie, geen kaartje, geen bloemetje.
Helemaal niets.
Nu ik zie met hoeveel stress en plezier ik naar de presentatie van Angsthaas uitkijk, begrijp ik des te beter hoe kaal en karig dat vorig jaar was.
Ik ga dan nu ook gewoon uitspreken dat we meer verdiend hadden, op zijn minst een goedkoop zaaltje met slappe koffie en goedkope en plakkerige cake.
Er is niets meer aan te veranderen, we hebben dapper volgehouden, zijn elkaar niet kwijtgeraakt en we bloggen door.
Maar uitgeverijen die moeders aanhalen die schrijven over hun complexe levens, over hun diepste zorg, die laten zien dat ze hun kinderen uit onmacht slaan en ze soms wel van de trap willen duwen, die halen niet alleen auteurs in huis, maar vooral ook mensen. Die mag je dan heel even, heel kort en heel goedkoop in het zonnetje zetten.
Zo, het is er uit. Zo is dit een therapeutisch blog om het verleden een plek te geven.
Net voordat ik aan dit blog begon, mailde ik een uitnodiging rond voor de feestelijke presentatie van Angsthaas, gewoon midden op een schooldag en helemaal dus niet zo makkelijk te plannen.
En wie mailt als eerste dat ze dat gewoon gaat regelen en komt? Jij!
Ik zal blij zijn je daar te zien, en ik hoop dat we daarna nog veel feestjes gaan krijgen, voor jouw volgende boek, ons volgende boek en zo droom ik nog even door.
Liefs
Willemien

Hé Willemien,
Wat dacht je??
Natuurlijk zorg ik dat ik erbij ben!!
Door je eerste boek hebben we elkaar leren kennen. Het tweede boek hebben wij samen gemaakt en met je derde boek heb ik meegeleefd!
Ik moet lachen, je hoofd vol hazen… Ik denk soms erg beeldend en ik zie het voor me.
Een semi-gestresste Willemien, die alles overleefd en alles aankan maar nu zie ik de hazen-oren uit je hoofd komen. Zal Ebel leuk vinden!!
Zijn eigen moeder een heus Disney-figuur, dat heeft hij toch maar mooi voor elkaar gekregen. Hij kan trots zijn op zichzelf!!
Maar goed, even serieus weer.
Het is gek met ons.
We zijn niet gauw tevreden. Ik kan me die omslagvoorstellen voor “Moeders zonder grenzen” ook nog héél goed herinneren. Wat hebben we ondanks de triestigheid enorm gelachen.
Uiteindelijk kwam dat goed, zoals héél veel bij ons uiteindelijk goed komt omdat we doorzetters zijn!
En wees eens even héél eerlijk, een zaaltje met slappe koffie en plakkerige cake hadden we toch óók niet geaccepteerd!!
Het boek zelf, dát was ons feestje.
Ik wist niet beter en was al hélemaal blij dat ik “mijn kindje”in handen had. Ik zag de fouten, ik zag de lay-out die soms niet helemaal klopte en ik zag zéker de niet-menselijke kant van die grote uitgever. Maar ook, iedere keer als ik mijn tas opendeed (en nog steeds doe) zag ik dat groene boekje. En iedere keer weer werd ik blij. Nog steeds heb ik altijd, overal, één exemplaar in mijn tas zitten. Die eerste die van de pers rolde. Ik heb mijn jongen altijd bij me!
En het is gewoon goed zo.
Het schrijven van het boek was één feest. Het werken eraan met jou was een feest…
En ik geloof nog steeds in “het boek”en “ons blog”.
Moeders zonder grenzen had geen feestje nodig. Zij gaat het redden op eigen kracht en op een hele andere manier. Eigenlijk precies zoals wij eigenlijk zijn en doen!!
En nu dus die Angsthaas…Mét een feestje en een “stoere gast”! Hélemaal super.
En natuurlijk ben ik daarbij!
Zoals wij bij al onze volgende boeken-feestjes aanwezig zullen zijn want dat er meer gaan volgen daar ben ik van overtuigd!!!!
Had ik je al verteld dat ik een nieuw vriendinnetje heb??
Ze heet #PUCK, misschien neem ik haar ook wel mee!! In mijn tas!! ;)
Liefs, Esther