Huilen.....

Ha Esther,
Deze week merkte ik iets.
Ik huil niet meer.
Vroeger was ik een enorme huilebalk. De Brulboei noemden mijn ouders mij fijngevoelig. Daar brulde ik dan weer heel hard om.
Ik huilde om alles, natuurlijk om mezelf, maar ook een oud en eenzaam paard in een leeg gegrazen weiland kon me tot tranen brengen.
Eenzaamheid, ruzie, ellende, pijn en verdriet, alles raakte me tot in mijn kern.
Toen Ebel gehandicapt werd, kreeg ik pas echt een reden om te huilen.
En vanaf dat moment doe ik het eigenlijk niet meer.
Ik denk dat dat twee redenen heeft. Ebel heeft zijn stoere, vrolijke moeder nodig, als die omvalt, valt hij mee om. De tweede reden is dat als ik nu zou beginnen, ik niet meer zou weten wanneer ik zou kunnen ophouden.
Ik ben niet minder gevoelig, niet minder snel geraakt, maar ik heb er een muurtje voor gebouwd. Dat is een van de strategieën die ik nodig heb om overeind te blijven.
De afgelopen weken heb ik ontzettend gebaald van iets zakelijks. Ik had er best hard om willen huilen.
Ik had een belafspraak met de kinderarts die niet belde, ik kon er bijna om janken.
Ebel had deze week een heel slechte dag, aan het einde van de dag stond het huilen me nader dan het lachen.
Maar ik heb geen traan gelaten.
Ik sprak een andere moeder met een gehandicapt kind. Ze had de hele tijd een zakdoekje in haar hand, want ze schoot regelmatig vol. Dan liepen de tranen ineens zomaar uit haar ogen over haar wangen.
‘Wat ben ik toch een huilebalk,’ verontschuldigde ze zich.
Ik lachte wat en zei zoiets als dat het helemaal niet erg was.
Diep in me zaten andere woorden die ik natuurlijk niet hardop uitsprak.
‘Ik ben er eigenlijk jaloers op.’
Vroeger, toen ik het leven nog beter begreep omdat ik niet wist hoe onbegrijpelijk het is, keek ik naar oudere vrouwen op straat en in winkels.
Bij sommigen had het leven harde lijnen om hun mond gegroefd en was de zachtheid en de kwetsbaarheid verdwenen totdat er keiharde en versteende vrouwen waren overgebleven.
Ik keek daar dan naar en ik huiverde ervan.
Zo wilde ik echt nooit worden.
Nog steeds wil ik nooit zo worden, maar ik heb wel begrip voor hoe het zover komen kan. Als je beschermmuurtje zo dik wordt dat het naast verdriet ook vreugde, vrolijkheid en plezier tegenhoudt, dan wordt je een stenen vrouw.
Ik wil echt nooit zo worden.
Ik weet dat ik dus, af en toe, weer eens even flink moet gaan huilen.
Het is vreselijk weer, het regent en is donker en naar. Ik zal de hond roepen en langs de weilandjes lopen. Ik hoop bijna dat er ergens een zielig, mager paard staat.
En jij, hoe is dat bij jou; de vrouw die een lippenstift als wapen heeft?
Huil jij nog wel eens?

Hé Willemien,
Huil jij nog wel eens, vraag je mij.
Ik wil je zeker niet jaloers maken maar mijn antwoord is volmondig JA!!!
En, óók die lippenstift, mijn wapen, gebruik ik nog vaak!!
Want je weet, die gekleurde lippenstift leidt af van mijn roodbehuilde ogen…
Leven met een zorgintensief kind in een intensief ingewikkelde wereld maakt dat ik bijna niet anders kan dan af en toe huilen.
Mijn gebrek, nou ja, één van de velen, is dat ik niet zo goed ben in huilen in gezelschap…
Het liefst huil ik in stilte. Of alleen…
Ik ben een vechter, een doorzetter, een enorm positief mens maar ja, óók een jankerd.
Ik zal je niet vermoeien met het aloude bekende verhaal van “Het kleine huis op de prairie”, ook ik zat snikkend voor de buis…
En toen had ik nog niet eens échte zorgen.
Als ik een film kijk staan de tissues klaar, voor mij! Ik huil zélfs al bij een BARBIE-film…
Als ik een mooi liedje hoor, als ik verdriet van een ander zie, onrecht….. Zet mijn kraan maar open.
Ik huil om veel en mét veel mensen mee! En best vaak!
Maar, weet je, daarmee huil ik ook altijd een beetje voor mijzelf!
Sommigen noemen dat vals sentiment. Dat is niet écht huilen….zeggen ze.
Voor mij wel.
Bij mij maakt het niet uit hoe die tranen eruit komen maar wel dát ze eruit komen…
Eigenwijs als ik óók nog ben maakt het me dus niet uit hoe maar wel wannneer en met wie!
Verleden week gebeurde er iets.
En ik moest huilen.
Nou ja, ik denk héél eerlijk gezegd dat dat een understatement is.
Ik moest janken…..Héél hard en héél lang.
Ik denk dat de Dikke van Dale daar zelfs geen woord voor heeft…
HUILEN (ook wel wenen, janken, schreien of grienen genoemd) is een universeel en typisch menselijk verschijnsel waarbij het lichaam tranen produceert, meestal voortkomend uit een beleving van verdriet, pijn, onmacht, grote vreugde of ontroering.
Bij mij kwam het voort uit alles… én nog een beetje meer.
Ik wist niet meer van ophouden, als een dweil lag ik over de tafel en ik snikte en snikte maar door…
Gelukkig was ik alleen thuis.
En dat was voor mij belangrijk, dat ik alleen was.
Ik heb héél veel en héél vaak klein verdriet,en ik realiseer me dat ik dat heb om dat grote verdriet te verdringen.
Jij hebt écht stil verdriet, dat lijkt me moeilijk… en weet je, verdriet verdwijnt ook niet,ook al zijn de tranen verdwenen.
Iemand op tv zie ooit eens: vriendschap verdubbbelt je vreugde en deelt je verdriet.
Zullen wij samen eens??
Dan ga ik huilen in jou gezelschap, en dan ga jij “gewoon huilen”…
Is dat geen goed idee??