Taartje eten???

Hé Willemien,
Ik ben van de rituelen en de feestjes, dat weet je.
Zelfs als er erge dingen gebeuren probeer ik toch altijd om het leed wat te verzachten door er een feestelijk tintje aan te geven.
Klinkt eigenlijk raar hè, maar voor ons werkt dat heel goed.
Als er iets vervelends gebeurd wachten ze hier al bijna op de taart…
De afgelopen jaren hebben we best wat feestjes gevierd, ook minder leuke!
Zo is het leven.
Ook, en dat weet bijna iedereen, ben ik van die Dikke van Dale en van zinnen, spreuken en mooie woorden.
Nu hebben wij thuis ook iets… Een rituele spreuk zeg maar.
Joris had vroeger (vaker dan nu in ieder geval) de neiging om van alles van de trap naar beneden te gooien.
Dat ging dan gepaard met een hoop lawaai en het gevolg was, iedere keer weer, dat ik me een bultje schrok en gauw ging kijken welk kind er beneden, bloedend en gewond, aan de trap zou liggen.
Er lag nooit een kind.
Schoenen, boeken, knuffels, poppen van Sophie, tandenborstelbekers, speelgoed….. van alles heb ik daar al gevonden beneden aan die trap maar gelukkig nooit een kind.
En tóch vreesde ik dat iedere keer weer als ik zo’n klap hoorde.
Dus daar moest wat op verzonnen worden.
Joris, Sophie en ik maakten de afspraak dat als er iets zou vallen, vrijwillig, wat veel lawaai zou maken dat we dan bij voorbaat al zouden roepen “ ‘t gaat goed!!”
Er vliegt nog altijd van alles van de trap, maar nu blijf ik rustig zitten.
Ik hoor namelijk ook altijd iemand meteen roepen “het gaat goed!”…
Het is zelfs zo erg dat als we, zomaar, iets uit onze handen laten vallen, waar ook in huis, dus niet alleen meer bij die trap, en het maakt lawaai, we gelijk al roepen “het gaat goed”.
Als ik in de keuken sta en ik laat iets uit mijn handen vallen betrap ik me erop dat ik de gevleugelde woorden zachtjes uitspreek.
Raar eigenlijk, in een huis waar het soms hélemaal allemaal niet zo goed gaat roepen we opvallend vaak met zijn drie-en “het gaat goed!”.
En weet je, het gaat ook goed.
We hebben ups en down. We hebben goede tijden en slechte tijden.
Maar hier, hier in huis met onze rituelen en feestjes gaat het gewoon goed.
De liefde knettert ervan af en we houden héél veel van elkaar.
En zo simpel kan het leven dan soms ineens zijn!!
En zoals ik ook al vaker heb gezegd: MET ZORGEN OVER MORGEN VERPRUTS JE DE DAG VAN VANDAAG!!!
Kom je binnenkort een taartje bij me eten??


Ha Esther,
Graag!
We hebben heel wat bij te praten, we vertellen elkaar veel in het blog en we vertellen ook veel niet.
We beschrijven een stuk van ons leven.
‘Gek is dat,’zei iemand een tijdje geleden tegen me.
‘Door je boeken en je blogs weet ik eigenlijk alles van je.’
‘Alles wat je mag weten,’ lachte ik toen.
Dat was geen grapje.
We kunnen zo goed bloggen omdat we heel ver gaan maar niet te.
We zijn Moeders zonder Grenzen met duidelijke grenzen.
Onze andere kinderen, onze geliefden, ze spelen in het blog een bijrol en in onze levens evenzeer de hoofdrol als onze Joris en Ebel.
‘Het gaat goed,’ roepen jullie vaak.
Ik niet.
Ik durf het niet meer.
‘Het gaat goed,’ riep ik steeds in die eerste jaren toen Ebel een baby en peuter was.
‘Wat gaat het goed!’
‘Het ging zo goed,’ vertelde ik aan Bob toen ik vertelde over een lang en fijn gesprek dat ik met mijn vader had.
Twee dagen daarna overleed die totaal onverwacht.
Voor de zomer was ik bezig met een mooi project.
‘Het gaat erg goed,’ riep ik blij.
Na de zomer werd het hele project ineens stilgezet en speel ik er geen enkele rol meer bij.
Ik durf geen ‘het gaat goed’ meer te zeggen.
Ik denk het alleen nog maar, soms ineens.
Vorige week ging het erg goed met Ebel, hij was zo scherp, alle radartjes werkten zo prima.
Wat gaat het goed, dacht ik ’s avonds in bed. En tegen alle logica in was mijn hart helemaal vol van hoop.
Dinsdag kwam Ebel thuis. Hij was voor de tweedekeer in korte tijd heel hard geknepen door een klasgenoot.
Sindsdien is hij wit, stil en vreemd.
Is het alleen die gemene kneep, of gaat het weer minder goed in zijn lijf?
Ik weet het niet en vragen kan ik het ook niet.
Maar gisteren, toen Bob en ik in de zon fietsten met Ebel, vroeg ik het wel aan Bob.
‘Het ging zo goed, hè,’zei ik. ‘En nu ineens weer niet.’
Bob knikte alleen maar en ik zag dat mijn vraag hem verdriet deed omdat die hij met diezelfde vraag leeft.
En nu blog jij over jullie drieën, en over hoe jullie de hele dag durven roepen: het gaat goed!
Ik ga de computer afsluiten en naar buiten, de zomer komt in oktober toch nog even langs.
En ik ga eens even nadenken, over mezelf en over mijn angst voor drie kleine woordjes.
Ik ga nog niet beloven dat ik ze weer ga uitspreken, ik weet niet of ik het durf!
Maar als het zover komt, ben jij de eerste die het hoort.