Het derde oog??

Hé Willemien,
Joris is een bijzonder kind. Dat zeg ik wel vaker.
Hoe bijzonder hij eigenlijk is weet nog steeds niemand…
Hij heeft donkerbruine ogen die je doordringend aan kunnen kijken.
Er gaat zoveel om in zijn hoofd en zoveel van wat daar omgaat weet ik niet.
Ik ben niet zo van de reïncarnatie enzo maar geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde dan wij weten en soms denk ik ook wel dat Joris daar meer vanaf weet…
Vroeger toen hij in zijn wiegje lag keek hij me al zo serieus aan. Alsof hij wilde zeggen “Haal me hieruit, ik bén helemaal geen baby”.
Maar ja, lopen deed hij pas toen in alle boekjes stond dat ik me toch wel ernstig zorgen moest gaan maken, als hij nu nóg niet liep. Ook praten deed hij in zijn eigen tempo, wederom laat!
Dus om nou te zeggen dat hij zelf een beetje actief meewerkte aan dat proces van ouder worden?? Hmm, nee!
En zo is het eigenlijk altijd gebleven. Hij keek meer dan dat hij deed.
Altijd bleven die donkerbruine kijkers observeren en mensen indringend aankijken. Net alsof hij wel wist wat ze dachten en alsof hij wel voelde wat zij voelden.
Ik heb er nooit écht aandacht aan gegeven. Het hoorde gewoon bij Joris.
Ik zei wel eens tegen mensen: “Hij is je even aan het “scannen”met zijn ogen”.
Ook kan Joris nog steeds, bijna liederlijk vertellen over hoe fijn en gezellig hij het wel niet had, daar in mijn buik. Als hij erover praat gaan zijn donkerbruine ogen glimmen!
Ik geloof hem direct!
Ook noem ik Joris wel eens “kak-makkeljk”.
Daarmee bedoel ik niet dat ik zo’n héérlijke gebruiksvriendelijke jongen heb, I wish, nee, ik bedoel dat hij zich van alles laat overkomen en gebeuren. Hij hoeft voor sommige dingen hélemaal geen moeite te doen.
“Contact maken” bijvoorbeeld.
Overal waar we komen begint Joris direct te kletsen en iedereen kent ‘m dan ook. Hij informeert, vraagt en is belangstellend en dat vinden (de meeste) mensen leuk.
Hij stelt héle directe vragen, zonder gene en het vreemde daaraan is dat hij bijna altijd antwoord krijgt ook! Dat maakt het trouwens voor mij ook leuk!!
Vroeger als wij een feestje hadden zei ik wel eens gekscherend, ik stuur eerst Joris even de kamer in dan weet ik meteen wie daar de moeite waard is.
Joris heeft namelijk het zesde zintuig. Het zesde zintuig voor “goede mensen”.
En dat is me toch handig!!
Overal waar wij komen ontmoeten we eigenlijk bijna altijd alleen maar aardige mensen. We sturen Joris namelijk vooruit!
Dus een zesde zintuig. Dat klinkt namelijk best leuk! En ik gun Joris zo graag iets leuks!!
Inmiddels is Joris dertien. Hij maakt nog steeds geen haast. Niet met lezen, niet met schrijven, niet met rekenen.
Met niets eigenlijk.
Maar “contacten”heeft hij nog steeds overal.
Hij praat namelijk nog steeds met “leuke lui”… en ik dus ook!
Het enige dat hij wel graag met een béétje vaart doet is fietsen en autorijden.
Dus… als ik nou eens een beetje toekomst zou gaan voorspellen…
Dan lijkt buschauffeur mij wel wat, met iedereen een praatje en óók nog altijd op tijd, omdat ‘ie lekker doorrijdt.
Maar ja, voorspellen kan ik niet. Een zesde zintuig heb ik ook niet.
En toch weet ik, met vrij grote zekerheid dat Joris geen buschauffeur zal worden…
Maar blijven dromen mag... Toch?!
En bij jou? Heeft Ebel ook een zesde zintuig?!

He Esther,
Ik ga jou vandaag ook meenemen in de mystieke kant van ons leven.
Ja, je leest het goed. Het wordt tijd om een tipje van die sluier op te lichten.
Eigenlijk kwamen er al heel snel nadat het met Ebel minder goed ging mensen die me er op attendeerden dat Ebel misschien een reïncarnatie doormaakte om ervaringen uit een complexe vorig leven te verwerken. Anderen opperden dat hij de wereld vanuit een derde oog op een ander manier bekeek en vaak zeggen mensen dat hij dingen waarneemt die wij gewone mensen helemaal net kunnen zien, horen of voelen. Het plaatsen van maanstenen zou Ebels bewustzijn stimuleren of juist kalmeren en met een wichelroede zouden we de beste plek voor zijn bed kunnen bepalen
Ik heb er nooit veel aan of mee gehad.
Waar ik wel heel veel aan heb gehad, en nog steeds heb, is aan mensen die meeleven en meedenken. Aan mensen die zich inspannen om het even voor Ebel makkelijker te maken. Alle adviezen die ik hierboven beschrijf, vielen voor mij in die categorie en daar lag hun waarde.
De laatste jaren, met name nu Ebel op zijn manier toch veel beter praat, heb ik mijn cynische houding moeten bijstellen. Ebel zegt namelijk af en toe dingen die echt zo vreemd zijn dat ik er geen verklaring voor heb.
Ik zal je eens wat voorbeelden geven.
Anderhalf jaar geleden waren we bij een therapeute. We gingen weg en maakten een nieuwe afspraak in maart.
‘Tot mei,’ zei Ebel vrolijk bij de deur.
De therapeute lachte lief. ‘Tot maart, ‘zei ze.
‘Tot mei,’ zei Ebel kortaf en hij liep weg.
In maart belde de therapeute, ze moest de afspraak verzetten. We maakten een nieuwe afspraak in april. Ook die afspraak ging niet door en zo zagen we haar weer in mei.
Ebel gaat elke zes weken voor beugelcontrole. Dit keer lag hij op de stoel voor nieuwe elastiekjes en ik liep even naar de balie om een nieuwe afspraak te maken. Die balie is in een andere ruimte, best ver weg van de ruimte waar Ebel lag met zijn mond open terwijl de leuke assistente met hem over Disney praatte.
Het was een heel gedoe. De een met vakantie, de ander met zwangerschapsverlof. Uiteindelijk kwam er een afspraak wel negen weken later en op een andere dag dan gebruikelijk. Het was niet anders. Ik kreeg een kaartjes, stopte dat in mijn agenda, stopte mijn agenda in mijn tas, deed mijn tas dicht en liep toen terug naar Ebel. Die lag nog lekker in de stoel en het ging nu over Disneyland.
Alles klaar, Ebel stond op en we liepen samen naar de deur.
‘Tot zes april,’ zei Ebel zomaar.
Pas in de auto durfde ik het kaartje te pakken om te controleren wat ik eigenlijk best wist.
Uw volgende afspraak is op zes april, stond er.
Ik keek naar Ebel en Ebel keek uit het raam.
Wat ziet hij daar eigenlijk allemaal?
Nu kreeg Ebel, na heel veel gedoe, een vervolgindicatie voor de school in Vries voor vier jaar. Ebel zag de brief liggen, pakte hem op, las hem en legde hem rustig terug.
‘Ebel januari 2012 nieuwe school,’ zei hij.
‘Je mag nog vier jaar in Vries blijven,’zei ik.
Kortaf, maar vriendelijk, herhaalde Ebel; ‘Ebel januari 2012 nieuwe school.’
Ik maak je hierbij tot mijn getuige, en onze lezers erbij. We zullen zien.
En nee, een goede vriendin opperde het ook al, maar Ebel doet geen eindcijfers van de Staatsloterij.