Samen staan we sterk

Ha Esther,
Wat me nu toch gebeurd is.
Ik kreeg een telefoontje van mijn eerste uitgever dat er een derde druk komt van mijn eerste boek en die hele oplage van duizend stuks is dan ook meteen opgekocht door een groot bedrijf dat al zijn medewerkers een exemplaar gaat geven.
Dat werd me zo even door de telefoon gemeld.
Ik ging gauw met de auto aan de kant van de weg staan, want ik trilde gewoon en ik kreeg een vette dikke prop in mijn keel.
De uitgever deed verder heel luchtigjes hoor, er daar is een nieuwe mevrouw maar die lijkt er op de vorige, net zo’n ‘warm’ type. Er kon geen complimentje of vriendelijk woord af.
Maar dat kon me nu gewoon even helemaal niets schelen en ik heb echt dagen met mijn hoofd in een dikke, roze wolk gelopen.
Derde druk, fijn!
Duizend exemplaren, tof!
Maar dat een groot bedrijf het verhaal van Ebel en mij, en daarin het verhaal van zoveel moeders en hun vreemde zonen, zo de moeite waard vindt dat ze het aan al hun medewerkers wil laten lezen.
Dat is zoveel meer dan tof en fijn, dat is niet zomaar in woorden te vangen.
Het gaat niet goed met Ebel.
Hij is raar, hij is onzeker, hij hangt aan me, hij drijft me tot wanhoop.
Hij was een week vrij.
Die week duurde heel erg lang, met die rare Ebel de hele tijd om me heen.
Ik liep soms echt bijna te knarsetanden.
Maar dan dacht ik snel weer aan mijn derde druk en dan ging mijn mond vanzelf weer lachen en daardoor werd Ebel ook weer een beetje blij.
Wat een impact heeft het als mensen je verhaal willen lezen, willen proberen te begrijpen hoe raar ons leven is, willen proberen in te voelen hoe ik soms bijna uitgeput ben maar hoe er altijd weer, ergens onderin mijn kleine teen, net nog dat restje liefde zit wat ik dan nodig heb om Ebel toch weer op mijn schouders te hijsen en door te lopen.
Ik ben al die lezers dankbaar, ze betekenen meer dan ze misschien beseffen.
En datzelfde geldt voor de trouwe lezers van ons blog, dus deze week wil ik ze graag eens even heel hartelijk bedanken voor hun aandacht, hun trouw en het feit dat ze onze vreemde lot van afstand willen delen.
Ik, wij, hebben jullie warme aandacht echt nodig.

Hé Willemien,
Het is dat ik even alcohol-loos ben anders zou ik dikvet op je proosten!!!
Wat een goed nieuws… en dat is nog een understatement.
Dát zijn de telefoontjes waar we op wachten.
Ik weet nog dat ik het zo fijn vond toen die tijd aanbrak dat je op je schermpje kon zien wie er belde. Als de telefoon ging kon ik kijken wie het was en dan alsnog kon ik besluiten om niet op te nemen. Wat een luxe.
Ik vraag me tegelijkertijd ook af of ik misschien héél véél mooie dingen heb gemist.
Vaak heb ik “nummer onbekend”of “anoniem”niet opgenomen. Dan was ik druk, of juist hélemaal niet druk en had ik geen zin in een telefoongesprek.
Zou ik daarmee ook kansen gemist hebben!? Leuke mensen misgelopen zijn of kansen hebben laten lopen??
Vandaag ging ook de telefoon, ik zat net aan mijn eerste bak koffie en het was even stil in huis….
Gisteren was een heftige dag met veel drukte, ik verdiende dit!
Ik kijk op de display en zie “anoniem”, ik neem op, “zen” als ik ben….
Zodra ik hoor dat het een juf van school is slaat mijn hart al over, ken je dat?! Je weet dat ze niet voor niets bellen! Terwijl de juf praat, denk ik al vooruit in mijn hoofd, worden allerlei alarmbellen in werking gezet en voel ik de “zen”uit me weg vloeien…
En nu dus een gesprek, vanmiddag vlak voordat de bel gaat… De dag lijkt ineens een stuk minder zonnig….
Ik weet waar het over gaat, ik weet ook wat het probleem is en waar het vandaan komt, sterker nog, ik weet ook al hoe het probleem over kan gaan.
Maar staan zij daar open voor?!?
En daarom, daarom ben ik zo blij voor jou met je eerste boek dat weer “in the picture”komt, daarom ben ik zo blij met ons boek dat nog steeds aandacht krijgt…
Want omdat wij blijven schrijven gaan anderen ons hopelijk begrijpen, en, belangrijker, snappen ze alle Jorissen en Ebels ook wat beter. En nóg belangrijker, kunnen we elkaar allemaal helpen!
Ik ben zo blij met mijn “club van rare ouders”, blij met alle commentaren die ik krijg op al mijn schrijverij. Herkenning is zó fijn!
Voor onze jongens gelden de standaard regels niet… wij moeten creatief zijn, vindingrijk en vooral open staan voor wat zij willen.
Jij zegt het al “mijn mond ging lachen en daardoor werd Ebel ook weer een beetje blij”
Ik ga er voor zorgen dat Joris ook weer blij wordt.
Ik stap zo op de fiets, duim je voor me?
En dan trek ik vanavond tóch die fles open, voor jou!!
#SAMEN STAAN WE STERK#