Ha Esther,
Ik hoef je eigenlijk niet eens te bloggen, deze week, want we zien elkaar bij dat kopje koffie dat we al ongeveer een half jaar lang probeerden af te spreken.
Als je dit zo leest, zou je denken dat we waanzinnig gevulde levens hebben, vol met afspraken met leuke en belangrijke mensen en inspirerende bijeenkomsten waarbij we natuurlijk af en toe in al die hectiek dan ook nog even momentjes voor onszelf inplannen om even iets leuks te scoren of onszelf in een spa te (laten) verwennen.
Om maar voor mezelf te spreken; niets is minder waar.
Ik probeer al dagen de poepdokter te bereiken want we zouden met grote spoed iets horen over een eventuele stoma, maar die grote spoed duurt alweer bijna zes weken.
Ik ben ook druk bezig met taxivervoer voor volgend jaar en omdat Robbert naar de middelbare school gaat vindt de gemeente Groningen dat moeder best zelf verder elke dag kan halen en brengen (twintig kilometer). Nu heb ik maar weer een van mijn vlammende betogen geschreven over de noodzaak van moeder om ook een eigen leven te hebben.
Maar of dat ze gaat overhalen?
Zo wordt onze koffie koud omdat we bezig zijn met de zaken van elke dag. Zaken die zich vaak jaar in, jaar uit herhalen, zoals indicaties, regelingen, een nieuwe oppas en ga zo maar door.
Soms, zo vlak voor de zomervakantie, zie ik heel scherp dat ik voor Ebel al tien jaar lang dezelfde dingen doe. Ik vertelde er zelfs even over bij het afscheid van mijn ene baan. Maar voordat ik mijn verhaal af had stonden er een aantal mensen op die dringend weg moesten.
Een goede les, mensen hebben helemaal geen behoefte aan dat soort saaie verhalen.
Ik ga dus nu maar snel op iets anders over, anders haken onze volgers ook nog af en die heb ik nu juist zo nodig!
Zaterdag plande ik namelijk wel degelijk een verwenmomentje in voor Frances en mezelf. Frances had zo hard gewerkt voor school (en is over naar de zesde, eindexamenjaar) dat ik vond dat dat verdiend was.
Ebel keek bang, we gingen toch niet naar ‘schoonheidsspeciaal’? We zijn namelijk ooit een keer samen een dag naar het bronnenbad in Nieuweschans geweest en Ebel noemt dat, naar de folder ie hij honderd keer las, de ‘schoonheidsspeciaal’. Toen waren we een heel dag weg en omdat Ebel altijd zijn adem inhoudt als ik weg ben, was hij toen van ellende bijna gestikt.
Nu zeiden we dus vals dat we alleen even naar ‘haartjes knippen’ gingen. Leg maar eens uit dat we naar de Chinees gingen voor een massage. Dat snappen er zo wie zo heel veel niet, want iedereen denkt dat meteen dat het een sexsalon is.
Niets daarvan, ik ga wel vaker en een piepkleine Chinese mevrouw trekt dan zowat het vel van de lijf en rolt je spieren over je botten en daarna heb je een helemaal los en zacht lijf.
Frances en ik gingen nu samen.
Toen we klaar waren kwam Frances met een boos gezicht naar buiten, we liepen meteen door naar de coffee corner.
‘Vond je het wel lekker,’vroeg ik.
‘Lekker?’zei Frances kwaad. ‘Ze trok heel hard aan me en ze sloeg me ook behoorlijk. Ik dacht dat ze me lekker zacht ging kneden maar ik werd bijna mishandeld.’
Thuis, waar Ebel anderhalf uur in de gang had staan wachten en fronsend naar ons haar keek, hebben we er enorm om gelachen en ik dacht later: Ik moet al zo hard aangepakt worden om me nog te kunnen ontspannen. Fran nog niet. Ik hoop zo dat dat bij haar altijd zo mag blijven.

Hé Willemien,
Eén van onze eerste ontmoetingen was bij Ikea, in Groningen.
Deze week zat ik er weer. Inmiddels een paar jaar verder maar het voelde gewoon als gisteren!
En dit keer niet met jou maar met Joris en Sophie.
Vanuit het ziekenhuis recht door naar IKEA, zo maken we van de minder leuke dingen gewoon weer een uitje.
Want zo zijn we!
Nou staat IKEA niet bij mij in de TOP3 van leuke uitjes maar vooruit.
En nu morgen weer koffie, met jou! In Real Life! Werd ook wel weer eens tijd!
We schrijven wat af samen en nog steeds hebben we elkaar veel te vertellen.
We hebben het inderdaad maar druk…
En hoe herkenbaar, helaas niet alleen druk met leuke dingen!
Druk met PGB’s, indicaties, schoolkeuzes, oppassen, administratie, verantwoordingen en bijvoorbeeld wéér een bezoek aan het ziekenhuis.
Klinkt allemaal niet zo spannnend! Is het ook niet. Het kost uren tijd en veel energie en niemand die het snapt.
Ja, jij! En onze trouwe volgers…. Waar we beiden zo blij mee zijn.
Maar verder!?
Het is ook niet uit te leggen. Sterker nog, ik wil het niet meer uitleggen.
Ik had pas een gesprek, met een mede-moeder. Je weet wel, ook zo één met een raar kind die meteen begrijpt wat je bedoeld als je zegt dat je soms zo moe bent van het constante plannen, vooruit kijken en opletten.
Die alleen maar instemmend knikt als je zegt dat je op een feestje nooit écht rustig zit als je “dat rare geval”meeneemt.
Iemand die je arm even aanraakt en zachtjes knijpt als ze de tranen achter je ogen tevoorschijn ziet komen als je over je “andere gewone kind”praat, die het niet altijd gemakkelijk heeft!
Want daar raak ik een gevoelig punt, mijn andere rare snuiter. Want dat is ze! Een rare snuiter!
Maar wat een héérlijke snuiter. Ik heb het wel eens eerder gezegd, Sophie is mijn cadeautje. Mijn life-line naar het “normale leven”, mijn luchtigheid in ons vreemde leven en mijn kleine, grote bondgenoot.
Ik bracht Sophie en Joris van de week naar bed.
Het ging heel gemakkelijk, net als altijd, volgens onze vaste rituelen.
Op de trap roep ik dan zoals altijd nog één keer “Ik hou van jullie” en ik ga richting mijn welverdiende cappucino!
Ik hoor wat gestommel en wat geschuif. Sophie speelt altijd wat, pakt een boekje en rommelt in stilte. Joris doet altijd een “avond-plas”en ik nestel me rustig in het hoekje van de bank.
Mijn eerste en mijn laatst kop koffie van de dag zijn de àllerbeste!
Ik moet ook boven nog even wat administratie doen, jij weet wel wat, en ik loop de trap weer op.
Eerst passeer ik Joris zijn kamer en ik zie een leeg bed.
Da’s vreemd, Joris gaat zijn bed bijna nooit uit als ‘ie er eenmaal in ligt.
Ik loop naar de volgende deur, die van Sophie.
Onder in haar stapelbed zie ik een grote bult, en vier voeten steken eronder uit.
Twee hele grote en twee kleintjes.
Sophie en Joris liggen broederlijk naast elkaar, slapend.
Ik sta stil en kijk naar ze.
Eigenlijk heb ik tóch wel een WAANZINNIG GEVULD LEVEN…..
En dat die koffie koud wordt….. vind ik vandaag hélemaal niet erg!!
Tot morgen!!
X Esther