Hopen en helpen......

Ha Esther,
We hebben een heel bijzondere paar dagen gehad.
Eerst belde de uitgever van mijn eerste boek dat een bedrijf een heel groot aantal van mijn boeken wil bestellen. Ik had van die hele uitgever al tijden niets meer gehoord. Ze zijn wat dat betreft net zulke warme typjes als onze gezamenlijke uitgever, alhoewel , van mijn eerste uitgever kreeg ik twee keer een kerstkaart en dat is dan toch weer een warm bad vergeleken bij onze gezamenlijke uitgever die al lang niet meer de moeite neemt onze mailtjes te beantwoorden.
Maar goed, daar gaat het nu niet over.
Het goede nieuws ging verder. Ik had een maand of twee geleden - en bijna ten einde raad - een fonds aangeschreven voor geld om een keer een echt grondig en gericht onderzoek bij Ebel te laten doen, van top tot teen en alles daartussen.
Het fonds belde, ze gaan helpen! Zelf zijn ze niet stinkend rijk, maar ze beginnen met een paar duizend euro en dan gaan ze samen met ons verder vragen.
Samen met ons!
Dat komen we niet vaak tegen.
Nu kan ik het al niet laten na te denken over waar we onze vragen gaan voorleggen en aan wie.
Het is maar goed ook, dit bericht, want Ebel is niet in goede doen. Hij is vastgeklonterd, hij is bleek en bekaf terwijl hij bijna niets doet, hij stinkt en hij is een beetje in de war. Hij wordt er gek van, en wij worden er gek van. Ik ben al dat gedoe, met die luiers, die resten poep op de tegelvloer en in de was waardoor alle kleren zuur ruiken, ineens ook zo vreselijk zat!
Dit gaat al dertien jaar zo.
Ik ben er gewoon zo ontzettend klaar mee.
Tot slot hebben we een schattig haasje besteld, dat zou bij Ebels boek komen, maar dat traject klonterde net zo vast als zijn ontlasting. Maanden heb ik er helemaal niets meer mee gedaan, mijn plezier erin was volledig verdwenen, maar nu kwam het bericht dat de door Ebel ontworpen knuffel, de kleine Angsthaas, klaar is. We kregen ook nog eens korting van de leverancier, zomaar, omdat hij het zo mooi vindt wat we doen.
Eigenlijk had ik al een tijdje last van dat vleugje wanhoop dat wij Moeders zonder Grenzen allemaal kennen, het gevoel dat het niet goed gaat, dat je niet verder komt, maar achteruit gaat. Blijkbaar had de wind een vleugje van mijn wanhoop op haar vleugels genomen en verspreid bij goede en aardige mensen die ons gaan helpen.
En of al dat helpen Ebel en ons ook echt gaat helpen?
Geen idee.
Maar het helpen zelf helpt al zoveel!

Hé Willemien,
Samen met ons?
Goh, ik heb juist de laatste tijd soms zo het gevoel van “samen tegen ons”.
Toegegeven, dat komt met name door de verhitte politieke discussies die nu gaande zijn over de zorg en oa het PGB. En dus over Joris.
Maar daar praat ik verder niet over, daar wil ik het gewoon even niet meer over hebben. Noem het struisvogelen, noem het zelfbescherming, noem het hoe je het wilt. Voor mij werkt het even het beste zo. Negeren.
Ik kan het er gewoon even niet bij hebben.
En ik kan het doen….. even ervan weglopen, negeren.
Helaas pindakaas, met Joris lukt dat niet.
Dát zou nog eens fijn zijn.
Gewoon, even, als ik er geen zin meer in heb steek ik mijn kop in het zand.
Als ik er even geen zin meer in heb ga ik gewoon even weg.
Als ik er geen zin meer in heb…..
I wish!! Ik heb geen keus. Zélfs als ik er geen zin in heb moet ik door, onvermoeibaar.
Joris schiet, zoals je weet, recht de puberteit in. Iedere ochtend checken we okselharen en laatst ontdekte hij een borsthaar(tje)!!
So far, so good.
Het hoort erbij, je bent 13 en…..
We zijn in het zwembad en Joris heeft sjans. Met een leuk blond meisje. Ze kijkt eens naar Joris en hij kijkt terug en zegt “Hoi!”, dat doet hij immers tegen iedereen. Ze kijkt, zélfs een beetje blozend, terug en zegt ook “Hoi”, ze lacht er een beetje verlegen bij.
“Mag ik even met jou band?”, vraagt ze heel schattig.
Joris kijkt haar wat onnozel aan. Hij zegt niets. Met zijn lange dunne benen rent hij dan, als een klein blij kind naar mij toe en vraagt met harde stem “Mam, mag dat meisje wel even met onze band?” Voordat ik antwoord kan geven is het al gebeurd.
Het meisje loopt weg, ze kijkt nog een keer om met mooi verbaasde bruine ogen… maar haar interesse is verdwenen, zomaar ineens. Joris wil haar de band nog toegooien maar het heeft al geen zin meer…
Joris stapt op de band en glijdt zelf nog maar eens van die glijbaan. Hij heeft het nog niet helemaal in de gaten.
Ik zit met tranen in mijn ogen.
Mijn grote, kleine jongen met die gierende hormonen in zijn lijf….
Samen met ons??
Ik voelde me even heel alleen daar in dat zwembad…
Weglopen ging, alwéér , niet.
Maar ik dwaal af.
Je hebt het over je eerste boek, goed man! Hopelijk komen óók daar weer mooie dingen uit.
Ik ben bezig met een tweede, een derde en een vierde boek. Ik bruis van de ideeen en heb zoveel te vertellen. Over Joris, over mijn “gekke gezin”, over chocola en over echtscheidingen.
Voor grote mensen en voor kleine mensen, ik schrijf en schrijf en schrijf.
Als ik dat niet had….!
Wat denk je? Zou de wind een vleugje van mijn hoop meenemen en een leuke uitgever mijn kant opblazen!?!?
Weet je wat ik ook wel zou willen, dat er vele winden zouden waaien, die overal en bij iedereen af en toe een beetje hoop, kracht en extra liefde brengen.
Dát zou nog eens helpen!!
Blaas je met me mee!??!?