In je systeem

Ha Elise,
Ik heb ons blog dit keer heel anders gelezen, ik heb me laten verrassen.
Door jou.
Je bent de eerste gast van Esther dus ik wist niets van je.
In een half blogje is dat al helemaal veranderd.
Toen ik jullie blog las werd ik overvallen door ‘ik ook’.
Ooit legde een collega me uit dat dat iets heel belangrijks is in de menselijke communicatie.
Met ‘ik ook’ creëren we een groepsgevoel en geven we ons zelf binnen die groep een rol.
‘Wij gaan dit jaar naar Toscane.’
‘He, dat is nou grappig, ik ook. Ik ben dol op Toscane.’
‘Ik heb Wilders gestemd, want ik vind dat het in Nederland nergens meer op lijkt!’
‘Ik ook! Ik vind dat er nu eens keihard orde op zaken gesteld moet worden.’
Door te ‘ik-ooken’ staan we niet alleen.
Wij moeders van bijzonder zonen ‘ik-ooken’ niet zo vaak.
Maar ik las jullie blog en dacht, ‘ik ook’.
Jij blogt dat je je – in alle zorgen – ergens gelukkiger bent dan ooit.
De zorgintensiviteit van je zoon heeft dat in je naar boven gebracht.
Ik ook!
Ook bij mij is er een enorm en diepe geluk in het leven met Ebel, ik ben gewoon verliefd op zijn ogen, zijn onbeholpenheid, zijn zachtaardigheid. Ebel is, ondanks alles, blij en dat voedt mijn eigen blijdschap.
Ik ben voorzichtig met Ebel. Ebel is voorzichtig met mij.
Hij is best snel angstig en zorgelijk en wil het heel graag niet verkeerd doen.
Dat herken ik omdat ik in de spiegel van mijn eigen ik kijk.
Zijn we zo vergroeid omdat we zoveel samen zijn?
Dat kan best en wat dat betreft zie ik meteen de kwetsbare en moeilijke kant van onze symbiotische relatie.
Ik ben zo dol op Ebel, wij zijn allemaal zo dol op Ebel. We zijn zo dol op hem omdat hij is zoals hij is, en toch zouden we willen dat hij anders was.
Of liever gezegd, niet anders?
Op zulke complexe vragen zullen niet veel mensen in mijn omgeving ‘ik ook’ zeggen.
Ik ben benieuwd wat jij erop gaat zeggen.
Zo gelukkig zijn met wat je toch niet wilt voor je kind.
Heb jij dat ook?

Hoi Willemien,

Daar kan ik volmondig ‘ik ook’ op zeggen.
Soms wens ik ‘m naar de maan, die zoon van mij die ons leven zo op z’n kop heeft gezet.
En die de makkelijkste dingen ingewikkeld weet te maken.
Tegelijkertijd is hij voor mij een constante bron van nieuwe, gelukzalige energie.
Zou ik Ties willen veranderen? Ja.
Dat zou zo vooral zo mákkelijk zijn.
Geen gedoe meer met die rolstoel.
Geen gekke blikken meer op straat.
Geen zorgen meer over de toekomst.
Maar een makkelijk leven is ook geen garantie voor geluk.
Toen ik een week zonder gezin in Egypte was onlangs, miste ik Ties het meest.
Hoe zou hij dat vinden, snorkelen? Zou hij het kunnen? En leuk vinden?
Héé kijk, strandbedjes voor rolstoelers, belachelijk dat ze dat niet in Nederland hebben!
Ik las op het strand niet de JAN of de LINDA maar een boek over een spastisch meisje dat tot haar 14de voor gek werd verklaard omdat ze niet spreekt. Nu studeert ze aan de universiteit.
Ook bezocht ik een Egyptische arts, die mij allerlei nieuwe tips gaf voor Ties.
En het stomme is: ik was dat allemaal niet van plan.
Ik ging op vakantie om thuis juist even thuis te laten.
Om bij te komen van mijn idioot drukke gezin in combinatie met mijn idioot drukke freelance bestaan.
Rijk, onze onverwoestbaar zonnige middelste, die ons alles laat beleven wat we bij Ties hebben moesten missen, kon ik prima een weekje vergeten.
Loes van 2, hoe lief ook, was zo ongeveer de reden dat ik er even tussenuit wilde.
Niet de gehandicapte helpt me over het randje, maar die derde die ik er volgens mijn vriendinnen ‘wel even bij zou doen’. (Niet dus)
Maar Ties kreeg ik niet uit mijn hoofd.
Omdat hij niet praat, ben ik gewend om voor hem te denken.
Om altijd net zo lang in zijn ogen te kijken, tot ik doorheb wat hij wil.
En als me dat niet lukt, zijn we allebei even gefrustreerd.
Hij zit in mijn systeem, zoals Ebel in het jouwe.
En zowel Ties als Ebel hebben ons systeem voorgoed veranderd.
Ken je die mooie zinnen van Vasalis?
“Maar er zijn soorten van verdriet,
die iets veranderen aan het lied.
Men wordt bespannen met heel andere snaren.
En wie het niet ervoer, die weet het niet.”
De buitenwereld verwacht vooral het verdriet bij ons te zien.
Terwijl wij ons laten verrassen door onvermoede, andere snaren.
Liefs,
Elise