PROOST!!

Hé Willemien,
We schrijven wat af over onze zonen.
En tegenwoordig niet meer alleen met elkaar maar ook met onze “gasten”.
Wat is het toch heerlijk dat we steeds meer mensen ontdekken die óók wat te vertellen hebben en dat dan ook nog met ons willen delen.
Maar soms bekruipt me ineens een gek gevoel.
Waar is onze plek eigenlijk in dat geheel?!
Hoe gaat het eigenlijk met ons?!?!
Ik ken de dooddoener ook wel “als het goed gaat met mijn kinderen gaat het goed met mij”, ik denk dat die dooddoener nog waar is ook.
Maar toch, er is nog meer.
In ons geval, met onze “bijzondere kinderen” hangt “dat goed gaan” toch wel voor een heel groot deel af van ons.
Als leeuwinnen vechten we voor onze kinderen, we moeten ze beschermen, bijstaan en voor ze opkomen.
Eigenlijk gaat er niets vanzelf en juist dat vind ik soms zo vermoeiend.
Ik doe het graag, ik doe het met héél véél liefde maar af en toe wil ik ook gewoon even niet!!!!!
Ik kreeg vandaag een mail.
Van het logeerhuis waar Joris dit weekend naar toe gaat.
Ik open de mail en een plaatje van een mooi versierde kerstboom glinstert me tegemoet.
De mail is gericht aan Joris.
Ze schrijven dat ze er reuze (!!) zin in hebben, dat ze uitkijken naar het logeerweekend en dat ze er een feestje van gaan maken.
Op de planning staat kerstspullen kopen,een kerstwandeling maken met de hondjes, ze gaan kerst-sporten en de massagemevrouw komt ook weer langs.
En dan gaan ze ook nog gourmetten, op zondag.
Als ik het lees word ik een beetje week.
Ik lees dat Joris het enorm naar zijn zin gaat krijgen en ik lees ook dat ik even een “time-out” krijg.
Twee vliegen in één klap.
En dan moet ik ineens aan een mopje denken dat ik ooit las :
“Mag ik naar de schouwburg?”vroeg de mug aan haar moeder. “Ja, maar wees voorzichtig. Let goed op voor het applaus.”
Zo werkt het bij mij ook een beetje, altijd voorzichtig, altijd op mijn hoede.
Joris is soms net als die vlieg die tussen het klappende publiek doorvliegt.
Een breekbaar bestaan!!
En juist omdat hij zo breekbaar is ben ik het ook. En juist daar word ik soms zo moe van…..
Deze week heeft Joris op school een “kerst-gala”.
Hij heeft er zin in al weet hij niet eens precies wat hij zich erbij voor moet stellen.
De meiden mogen zich, een uur voor aanvang, al melden op school. Dan gaan de krullers in het haar, de glitters eroverheen en trekken ze de “baljurken”aan.
De make-up gaat er veel te dik op en de glitterbussen zullen leeg gespoten worden.
Voor één keer mag dat.
En dan zegt Joris ineens “ik ga dansen met Amber”.
Ik kijk hem aan. Hij grijnst.
“Dat heeft ze gevraagd”, zegt hij er ook nog bij.
Mijn Joris heeft “een date”, een “dansdate”!!!! Ik grijns.
Op het moment suprème denk ik dat hij afhaakt maar toch……..
Wat een feest.
Even lijkt het allemaal niet zo breekbaar, lijkt hij een “normale”jongen die naar een kerstgala gaat.
Hij lijkt zo groot.
Maar ook vraagt hij bijna meteen “je blijft wel bij me, hè mam?!”
Mijn vlieg vliegt uit, samen met mij. En samen ontwijken we die klappen.
Soms wil ik even niet. Maar ik moet.
En soms zijn er deze momenten, die maken dan weer een hoop goed.
En weet je, dan gaat het ook weer goed met mij.
Zo betrekkelijk is het dan ook wel weer allemaal.
Lang leve die dooddoeners!!!
En jij? Hoe is het eigenlijk met jou?!?

X Esther

Ha Esther,
Met mij is het goed.
En - ja - je raadt het al.
Dus is het goed met mijn kinderen.
Dit had ik vijftien jaar geleden vast suf gevonden.
Als iemand gezegd zou hebben, het is goed met mijn kinderen en dus met mij.
Na die vijftien jaar kan het me niet meer schelen wie me suf vindt, wie ons raar vindt, wie drie keer omkijkt als Ebel en ik langslopen.
Het afgelopen jaar is er veel goeds gebeurd met Ebel. We hebben de spijsvertering aangepakt met medicijnen en een nog specifieker dieet dan ik in het verleden al wel eens deed.
Daarmee hebben we een paar grote en goede stappen gezet.
En daarmee is voor mij zelf nog weer duidelijker geworden dat we op dit vlak nog meer stappen zullen moeten gaan zetten.
De eerste afspraken daarvoor heb ik in de schone en lege kalender van 2011 gezet.
Zo vullen die eerste bladzijden zich met afspraken voor Ebel.
Zo weerspiegelt mijn agenda hoe de prioriteiten in mijn leven liggen.
Na de afspraken voor Ebel noteer ik de open dagen van middelbare scholen voor Robbert.
Ik kruis de dagen van de Cito aan.
Ook kriebel ik vast in die eerste week dat ik even ga rondneuzen naar iemand die af en toe Frances kan helpen met biologie en scheikunde.
Mijn kinderen vullen mijn agenda.
Mijn kinderen vullen mij leven.
Met de kerst blijven we thuis, we gaan in de dagen ervoor met z’n vijven bij mijn broer en schoonzus in Utrecht logeren.
Tussen kerst en oud en nieuw gaan we met mijn hele familie een paar dagen naar de Veluwe.
Alles dichtbij, klein, geliefd.
In mijn achterhoofd roeren zich nieuwe plannen voor mijn eigen agenda van 2011.
Een baan opzeggen?
Een nieuwe aannemen?
Dit voorjaar het kinderboek met Ebel.
Die plannen borrelen in me als van die belletjes in een glaasje champagne.
Ik word er ook net zo vrolijk van.
Eigenlijk is dat een goed beeld voor me.
Mijn leven is een glas champagne.
Mijn kinderen, Bob, mijn gezin zijn de vloeistof.
Mijn eigen dingen zijn de belletjes.
Alles wat geregeld moet gaan worden, steeds weer en altijd maar weer, dat is het glas.
Dat glas is nooit leeg, nooit half vol, maar altijd vol.
Soms zelfs boordevol.
In 2010 wachten ons herindicaties, voor PGB, voor school, voor de taxi.
Het glas zal af en toe dus aardig vollopen en soms dreigen te overstromen.
Maar nu doe ik maar een ding met mijn glas.
Ik hef het naar jou, ik proost op ons.
Op ons boek.
Op ons blog.
Op wat gaat komen.
Op wat we samen nog gaan doen.
Proost!

Willemien