Een mooi 2011.......

Ha Esther,
Een dik wit pak bedekte gisteren Nederland en het verkeer liep vast.
Ik voelde me alsof ik met mijn blote voeten in het warme zand langs de kabbelende golfjes van een diepblauwe zee liep.
Warm, ontspannen en helemaal gelukkig.
’s Ochtend was ik al vroeg in de auto gestapt en naar de school van Ebel gereden voor de Kerstmarkt.
Toen ik daar aankwam zag ik zijn lieve gezicht, dat begon te stralen toen hij mij zag.
We gingen naar zijn groep, bestaande uit vier heel vreemde mensenkinderen.
We dronken koffie, maakten koekjes, kletsten wat, in gebarentaal of met een grom en een zucht.
Het begon heerlijk te ruiken.
Ebel en ik liepen naar het marktje vol met zelfgemaakt spulletjes.
Ik keek mijn ogen uit, al die vreemde kinderen had echt mooie dingen gemaakt.
Ebel zocht uit, hij noemde de namen van de mensen voor wie hij iets pakt.
Hij noemde op wie goed en dierbaar voor ons zijn.
En zo hadden we gelukkig al snel een hele tas vos.
Toen aten we daar in Drenthe versgebakken Braziliaanse koeken.
Ebel kreeg zijn portie gehakt.
Net woensdag kreeg hij een nieuw stuk aan zijn beugel en dus kan hij alleen maar scheef en slurpend eten.
‘Ebel eet gehakt als spagetti,’ lachte Ebel zelf.
Toen wenste hij iedereen fijne vakantie en we liepen de witbesneeuwde wereld in.
Ebel rende voor me uit naar de auto die hij op onbegrijpelijke wijze al ergens om een hoek wist te staan.
We reden samen naar huis.
Het was stil in de auto, ik had de radio uitgedraaid.
We zaten daar gewoon stil te lachen.
Ineens schoot ik terug in de tijd, toen mijn stralende oudste peuterzoon naast me zat, altijd een kuiltje in zijn wang van de glimlach waarmee hij geboren is.
Het afgelopen jaar zijn er een aantal dingen gebeurd. Bij Ebel is op een ingenieuze wijze de strijd aangebonden met gist en bacteriën die hem kwaad doen en een flink aantal belastende zaken hebben we geprobeerd uit zijn lichaam te weren.
Af en toe zat in 2010 mijn stralende peuter weer naast me, waren onrust en onbegrip even verdreven.
Of dat in 2011 gaat aanhouden, dat weet ik niet.
Maar op deze stille witte ochtend wel.
Ebels groene ogen kijken me aan met direct begrip en volledige helderheid.
Ze boren een gaatje in mijn ziel en dat stroomt vol met geluk.
In december schijnt voor mij de zomerzon.
Ik stuur een beetje van die warmte naar jou, Joris en Sophie,
Voor een hartverwarmende kerst!

Hé Willemien,
Hmmm, blote voeten in het warme zand langs de kabbelende golfjes van een diepblauwe zee…....
Dan raak je bij mij natuurlijk meteen een gevoelige snaar.
Vele malen heb ik kerst gevierd in de Tropen.
De kerstboomverlichting hingen we in de palmbomen en ook langs de rand van ons eigen zwembad fonkelden de lampjes.
Natuurlijk hadden we ook een boom. We hadden daar hele speciale, prachtig, groene bomen uit Canada.
In Nederland heb ik nooit een mooiere boom kunnen vinden…….
Héél het land is inmiddels bedekt met een witte dikke deken van sneeuw.
Alleen hier is niets. Nog geen vlokje.
We kijken naar het journaal en zien de beelden écht. De ondergesneeuwde snelwegen, de bergen sneeuw en de chaos op Schiphol en al die kinderen die sleetje rijden.
Verwachtingsvol kijken we uit het raam. Niets.
En ineens wil ik weg. Het overvalt me bijna…..
Weg van hier, weg van de plek die ik ‘thuis’ noem, weg van die vreemde scheve kerstboom die naast onze open haard staat, weg van alles en iedereen, gewoon wég!!
Ja, het liefst vloog ik naar dat eiland in de zon om in een grote palmboom lichtjes te hangen, samen met mijn kinderen.
Maar ons leven is hier, in dit sneeuwloze landschap.
En dus, als de sneeuw niet hier naar toe komt om mijn gedachten en herinneringen te bedekken, dan gaan wij wel naar de sneeuw.
En nu zitten we dus in Kijkduin. In een chaletje aan zee.
Ik samen met Joris en Sophie.
Joris is eerst wat zenuwachtig, je weet immers maar nooit wat je aan zult treffen.
Even later staat hij letterlijk springend van blijdschap in het nét te kleine keukentje “ik vind het hier zó leuk!”. Hij mag meteen koffie zetten en hij haalt een schone vaatdoek over het schone aanrechtje.
Sophie staat al bijna klaar met handdoek en zwempak.
En ik, ik kijk om me heen.
Ik zet het kleine kerstboompje neer dat we meegenomen hebben en doe de lichtjes aan.
Tropisch zwembad om het hoekje, strand vlakbij.
Wij doen dit jaar gewoon nét alsof we daar zijn……..
Morgenochtend duiken we het blauwe verwarmde water in.
En morgenmiddag gaan we op het strand schelpen en houtjes zoeken.
Net als op toen, op Curaçao.
Alleen lopen we nu met onze snowboots door het witte zand,langs de koude golven van een bevroren zee.
Koud, ontspannen en óók helemaal gelukkig!
Wij zijn druk bezig met het maken van onze eigen nieuwe herinneringen.
En weet je, in 2011 gaan we er nog héél veel bijmaken. Ik denk dat het een mooi jaar gaat worden!!! Wat jij?!
X Esther