je hebt gelijk

He Willemien,
Als ik iets erg vind is het als mensen tegen me zeggen “sorry, je hebt gelijk”.
Dat dood werkelijk iedere discussie die er daarna eventueel nog op gang zou kunnen komen.
Eigenlijk ben je dan wel uitgepraat.
Maar laten we eerlijk zijn, met jongens als Joris en Ebel krijgen wij niet zo gauw gelijk.
Altijd moeten wij blijven strijden voor overtuigingen waar wij in geloven.
We moeten ons hardmaken voor onze mannen en anderen steeds weer overhalen om ons standpunt te zien.
Echt, het is zo’n suffe kreet “ik denk in mogelijkheden en niet in beperkingen” maar hij is wel waar.
Ik zie altijd mogelijkheden, ik zie manieren waarop dingen anders kunnen…….
Ik heb ideeen en zie inderdaad die mogelijkheden.
Vandaag had ik, op eigen verzoek, een gesprek bij Joris op school.
Ik gaf aan dat ik niet zo tevreden ben geweest, heel subtiel want dat kunnen we wel goed, jij en ik.
Ik was heel duidelijk, zei mijn ding en bleef heel beleefd.
Dit keer ging me dat goed en gemakkelijk af.
Het gesprek verliep namelijk prettig.
En waarom?
Omdat de juf de woorden zei die ik eigenlijk zo verafschuw.
Ze zei : “je hebt gelijk”………
En weet je, dit keer deed me dat goed.
Uiteraard maakte het wat monddood en kwam er geen felle discussie op gang maar dat hoefde dit keer ook niet.
Ik zag dat het niet goed was gegaan en dat vonden zij ook.
School en ik op 1 lijn…………….
Nu ik zo op dreef was heb ik het gelijk even over het verkeersexamen gehad.
Joris fietst al heel lang, als de beste.
Hij stopt keurig op ieder hoekje, rijdt nooit door rood en kijkt nog goed uit ook.
Maar zelf een route rijden, pijlen volgen van een examen, alleen op die geliefde fiets? Nee, dat is net een stap te ver.
Ik stelde aan de meedenkende juf voor om een “school-verkeers-examen”af te nemen, compleet met diploma. Op het niveau van de kinderen.
Juist voor die kinderen die het nooit alleen zullen halen.
En weet je wat de juf zei?
“Je hebt gelijk, wat een goed idee”.
Daar was hij alweer en weet je, ik fietste tevreden naar huis.
Ik had gelijk gekregen en ik had mogelijkheden gecreëerd.
Het was een zonnige dag hier in Leeuwarden!

Ha Esther,
‘Je hebt gelijk, wat een goed idee.’
Het zou pas een goed idee zijn als we deze zin verplicht een keer in de zoveel tijd tegen moeders zoals wij, Moeders zonder Grenzen, zouden laten uitspreken.
Het tegenovergestelde hoor je maar al vaak: ‘Zou u dat nou wel doen? Is dat nu wel een goed idee? Onze ervaringen is dat kinderen als die van u....’
Wij moeten altijd maar weer zelf beslissen wat we uiteindelijk wel en niet voor en met onze jongens doen.
Dat klinkt lekker stoer.
Veel van die Esta-achtige bladen staan er vol van: Ik doe het nu zoals ik zelf wil, Ik durf nu mijn eigen weg te kiezen.
En dan die verhalen erachter, weet je, meestal stellen ze geen moer voor.
Wij kiezen niet alleen zelf, maar voor een ander. En die ander is ons kind.
Kijk, dat stelt echt wat voor.
We moeten steeds weer zelf de weg uitstippelen, en we nemen iedere keer toch weer een risico, zoals met dat fietsen. Ebel kan dat trouwens ook als de beste, crost midden door de drukke stad met perfect gevoel voor ander verkeer en begrip voor verkeersregels die ik hem nooit heb kunnen uitleggen.
Knap toch van onze verstandelijk zo beperkte jongens.
Vorige week hing er een zwarte wolk boven mijn hoofd, niet die uit IJsland
Mar de wolk van ellende een verdriet die zich vormt als niemand zegt, ‘je hebt gelijk, wat een goed idee.’
Sommige van mijn, maandenlang doordachte, ideeën werden zelfs als grap afgedaan.
Maar vandaag belde een kinderarts uit het St. Raboud Ziekenhuis uit Nijmegen.
Dit is de derde keer dat ik haar sprak.
Concreet kan ze niets voor me doen.
Maar ze vraagt me dingen, en dan luistert ze.
Nee, niet even een paar beleefde minuutjes.
Echte aandacht, stilte aan de telefoon waarin ik hoor dat ze haar oren gespitst heeft.
En aan het eind van het plan wat vorige week nog lachwekkend was zei ze:
‘De moeite van het proberen waard.’
Weg is mijn wolk!
Een klein beetje geloof in ons, een paar kleine onsjes, en wij kunnen weer verder!