Wolkentaarten en picknickkleedjes

Ha Esther, Drukke tijden in huize Vereijken. Frances ploegt zich dapper door haar examen met buikgriep en al, dat kon niet ongelukkiger uitkomen. Vandaag het laatste CE en dan kunnen we alleen nog maar duimen. In dit soort tijden zoek ik naar een manier om mijn gezin optimaal te steunen. Dan bedenk ik meteen weer dat ik mezelf in veel opzichten een geluksvogel vind. Ik ben opgevoed door een moeder die elke dag weer met plezier stond te koken en ging vaak eten bij oma’s en tantes die ook met veel plezier kookten. Beroemd waren de weken waarin mijn moeder experimenteerde met nieuw gerechten, vooral de Actie Beter Toetje kan ik me nog goed herinneren. Nu ik mijn dochter wil laten voelen dat ik meeleef, biedt het koken me daarin een prachtig middel. En er is nog eens geen enkele tijd van het jaar waarin ik zo graag kook als juist in het voorjaar, met asperges, bleekselderij, nieuwe aardappeltjes, aardbeien en zelfs de eerste abrikozen. Ik verheug me er elke dag op om weer iets lekkers te bedenken en uit te voeren. Zelfs op de twee dagen dat ze echt beroerd was, kon ik met een verse kippensoep mijn uiterste best doen haar zo snel mogelijk weer op de been te krijgen. Voor Ebel kook ik elke dag apart, hij zit nu al jaren op een aangepast dieet en dat doet hem veel goed. Laatst lieten we ons verleiden om hem snoepjes te geven. Na twee dagen werd hij heel druk en raar. Snoepjes weggegooid, rust keerde terug. In Nederland is de relatie tussen voedsel en gedrag toch nog een onontdekt gebied, links en rechts zie je er tegenwoordig wel eens wat over in de krant, maar dan nog steeds in een klein hoekje achterin. In Amerika ligt dat anders en Bob en ik hebben ons serieus over de vraag gebogen of we daar toch niet naar toe zullen gaan om alles te laten testen wat er te testen valt. We hebben dat al vaker gedaan, maar al onze plannen steeds weer in de koelkast gezet. Het gaat namelijk veel tijd en geld kosten, al hebben we dat voor ons onbetaalbare kind natuurlijk graag over. Gisteren heb ik de eerste oriënterende mailtjes naar de artsen uit Amerika gestuurd. De plannen zijn dus definitief uit de koelkast en staan nu in de oven. Ik ben heel benieuwd of daar een mooi gerezen en goed doorbakken plan uit gaat komen. Terug naar de realiteit van vandaag. Het laatste examen en dat gaan we vieren. We beginnen met een grote salade met vers brood dat ik met een laagje olijfolie en zout even onder de gril leg. Dan eten we rijst met een ragout van verse groene asperges en kip. We gaan dan over op Griekse yoghurt met granaatappelpitten en verse honing. Tot slot eten we een Wolkentaart, dat is en zo goed als kant en klaar product van dr. Oetker dat we laatst bij vrienden, ook al enthousiaste kokers en eters, kregen. Een aanrader, ook voor de mensen die liever niet in de keuken staan, want in vijf minuten heb je alles klaar en hoef je alleen nog maar te wachten op een luchtige taart met heerlijke citroensmaak. Zo vul ik mijn middag in de keuken,laat mijn gedachten af en toe dwalen naar Frances om haar geestelijk bij te staan en luister ik naar het gezang van Ebel die een hele week vrij is en boven achter de computer zit te zingen. En natuurlijk denk ik aan Robbert, die bijna vrij is en dan door de stromende regen naar huis moet fietsen. Ik hoop dat de Wolkentaart net op tijd klaar is om hem meteen bij de thee een groot stuk te geven. Vaak is het leven complex, zeker met een zoon als Ebel. Vaak kan ik dat het beste dragen door nog lichter te maken wat licht is en niet te veel te kijken naar wat zwaar is. Eigenlijk maak ik van ons hele leven gewoon een Wolkentaart. Hé Willemien, Eten?!? Hmmm, nu raak je een gevoelig onderwerp. Ik sta erom bekend dat ik altijd mijn picknickkleedje bij de hand heb. Dat kleedje staat bij mij voor een vreemd soort gevoel van vrijheid! Overal waar we dat neerleggen zijn we ‘thuis’….ons eigen plekje. Het kleedje is al héél oud en nog van Curaçao. Onze eigen vierkante meter gevuld met lekkere hapjes en een goede fles wijn én een fles sinas en wij zijn gelukkig. Uiteraard schijnt de zon daarbij, anders is picknickken niet leuk en uiteraard zijn we vrij en dus blij! Da’s allemaal nog niet zo gevoelig en ingewikkeld. Ingewikkeld werd het hier in huis een tijd geleden. Het was als een stiekeme naaktslak die ons huis was binnengekomen. Zo één waarvan je ’s-morgens alleen de sporen nog ziet…. Joris en ik zitten bij een arts in het ziekenhuis in Groningen. Joris moet geopereerd worden. De arts is enorm vriendelijk, weet dat hij met een rare snuiter van doen heeft en hij houdt daar rekening mee. “Voor dat je geopereerd gaat worden mag je niet eten”, zegt de arts nog onschuldig. Ik knik en begrijp het. Joris begrijpt het ook. Vóór de operatie dus niet eten. Met die woorden in zijn hoofd gaat Joris met me mee naar huis. Ik weet dan nog niet dat die woorden in zijn hoofd zitten. De operatie is gepland over 10 weken. Bijna 10 weken lang eet Joris bijna niets. Het duurde nog een hele tijd voordat ik erachter was waarom niet… Die ene zin van die aardige arts had indruk gemaakt! Dat is nu iets meer dan een jaar geleden. Maar eigenlijk heeft Joris altijd al moeite gehad met eten. Vanaf zijn geboorte en nu is hij veertien. Het dieptepunt was toen, een jaar geleden. Joris ontdekte toen ook dat ‘niet eten’ aandacht opleverde en effect had. Ik, eigenwijs als ik ben, heb daar zo mijn eigen mening over en handel, zoals bijna altijd, puur op intuitie. En het gaat goed nu. Nou ja, beter. Goed zal het nooit gaan. Wonderlijk, hij komt uit een gezin waar we allemaal zo gek zijn op lekkere hapjes, glaasjes wijn en picknickkleedjes…. Joris is ook mager, héél erg mager. Ook dat zijn niet onze genen. We waren deze week in het zwembad en ik zie die lange slungelbenen en armen heen en weer vliegen. Twee grote jongens maken geintjes met Joris in het bubbelbad en Joris vraagt of ze met hem op de glijbaan willen. Die stoere knullen zeggen “ja”en lopen met hem mee. Ik wil ze nog waarschuwen en zeg ze dat “het een bijzonder kind is” en lachend en zélfs een beetje spottend kijken ze me aan….”Haha, dat hadden we nog niet gemerkt mevrouw”… en ze lopen met Joris mee. Ik moet ineens enorm lachen. Ten eerste omdat ze me ‘mevrouw’ noemen, daar ben ik nog steeds niet aan gewend maar vooral omdat ze me even héél goed op mijn nummer zetten. Ik hoor Joris al gillen in die glijbaan en die slungelige magere benen komen uit die tunnel gevolgd door 4 stevige benen van die knullen….Ik grijns alleen maar. Gek, jij hebt het over dr Oetker en wolkentaarten, examens en Amerika. Mijn reactie is picknickkleedjes, dokters, zwembaden en glaasjes wijn. En weet je, tóch weet ik zeker dat jij precies begrijpt wat ik ermee bedoel! Eigenlijk is jouw wolkentaart mijn picknickkleedje. Misschien moeten we die twee eens combineren!?? Xx Es