Een mooie dag vandaag....of toch niet?!

Ha Esther, Een tijd lang heb ik me ingehouden. Hoewel ik geen piepkuiken meer ben, denk ik toch vaak; ‘later als ik groot ben’. Ik stel me dan voor dat ik ooit een mevrouw word, met het haar altijd goed in model in plaats van heel wild, vooral als het regent, met de administratie helemaal op orde in overzichtelijke mapjes en met alle kleren op kleur gesorteerd in de kast. Ik heb een rommelige aard en ik heb vreemde hobbies; ik heb namelijk een passie voor aardewerk, van roze Engelse roosjes tot bonte Arabische schalen en van oranje jaren zeventig vazen tot van die dikke bruine Franse geglazuurde schalen. Ebel lijkt op mij, maar zijn passie is – zoals je weet – Disney video’s. Ooit was dat een prijzige hobby, maar tegenwoordige kost het letterlijk nog een paar centen. We gaan dus vaak naar rommelwinkels, rommelmarkten en andere vage plekken om te speuren, te zoeken en te scoren. Ik had in de loop van de jaren hele stapels aardewerk verzameld en die stapels had ik in een mooie kast met glazen deuren gezet. Voor elke taart, salade, tapas en wat je maar voor lekkers kunt verzinnen had ik wel een schaal en leuke bordjes. Een jaar geleden moesten we de kast een tikje verschuiven. Die kast was natuurlijk loodzwaar en tjokvol en bij de eerste centimeter die we schoven gebeurde het, met een oorverdovend geraas stortten de planken in en al het aardewerk eraf. Ik was eerst verbijsterd, moest toen lachen, en voelde daarna een vreemde opluchting. Wat moest een mens ook met al dat aardewerk? Toen uiteindelijk juist mijn lievelingsschalen nog heel bleken, repareerden we de kast en zetten daar die paar schalen in. Het is genoeg geweest, dacht ik en ik nam me voor geen schaal, bordje, vaasje of kopje meer te kopen. Het leek me een eerste stap op weg naar een efficiënte mevrouw worden. Het eerste half jaar ging het heel goed. Ik kom zeker drie keer per week met Ebel ergens in een tweedehands zaakje en mijn zelfbeheersing grensde aan het ongelooflijke. Na een half jaar zette ik mijn eerste faux pas met een beschilderd tegeltje van een ezeltje. Ik zette het in de keuken en ik was er zo blij mee. Het ging me zoals elke verslaafde, ik liet de teugels vieren en daarmee was ik verloren. Ik kocht twee weken geleden drie Franse schalen met enorme rozen erop en vandaag zag ik een groot bord met paarden en vogels erop, van een van mijn favoriete merken, Villeroy en Boch, met negen bijpassende schoteltjes. Je snapt wat ik gedaan heb. Ebel en ik kwamen thuis, Ebel met een video van de Aristokatten en ik met die borden. Ik keek in de spiegel in de hal en zag ons beiden. We leken heel erg op elkaar, met wild haar, onze schatten onder de arm en een gelukkige grijns op ons gezicht. Ik ging thee zetten, de borden heel goed afwassen en daar dan een grote plak cake op leggen. Het is een mooie dag vandaag! Hé Willemien, Het is een mooie dag vandaag! Daar eindig jij je verhaal vandaag mee. Ik begin met jou einde, het is bijna een inkopper. Het is hier namelijk hélemaal géén mooie dag. Ja,het gras is groen, soms zelfs groener dan dat van de buurman en de zon schijnt. Maar verder… Wat een K&*T-dag! Joris zit naast me ik voel zijn hete adem in mijn nek. Zijn mond is geen 5 minuten dicht,hij bemoeit zich met alles wat ik zeg en zelfs als het niet voor hem bedoeld is en hij het niet verstaat zegt hij hard “Wat zeg je?” Razendgek word ik ervan. Hij beweegt ongecontroleerd zijn hoofd en hipt soms van zijn stoel omhoog. Hij duwt ook zijn arm af en toe in een tic-achtige beweging de lucht in. Hij friemelt, bijna dwangmatig, aan een lelijk plekje aan zijn neus wat maar niet wil verdwijnen juist omdat hij er steeds aan zit. Ondertussen eet hij niet en wijkt niet van mijn zijde. Zoiets! En ik?? Ik heb het helemaal gehad. Ik hoef je niet te vragen of je het gevoel kent… ik weet dat jij het kent. Ik weet ook dat dit de momenten zijn die groots overkomen bij anderen. Mensen schrikken ervan als je sommige dingen hardop zegt en weer anderen vinden je gewoon ‘stom’ als je dat doet. Dát zeg je toch niet over je eigen kind?!?!? Weet je nog,ons boek? Wij hadden alle twee een nogal grafische scene. Jij duwde Ebel in een ravijn,ik duwde Joris van de trap. En al onze problemen waren zomaar ineens weg…Zoiets. Zo fijn. Wát een reacties lokte dat uit… Maar wat vonden wij dat doodnormaal. Dachten anderen dat dan écht nooit?? Dat vonden wij nou juist gek. Nou ja,vonden. Wij vinden dat. Ik heb vandaag weer zo’n dag. En nee,ik zal echt niet duwen. Maar ik geef toe,het is er weer één die het slechtste in me boven haalt. Mijn lontje is superkort en ik ben écht hélemaal niet aardig tegen Joris en dat voelt hij. Hij kijkt me met die bruine ogen soms zelfs een beetje angstig en schuldig aan maar vandaag doet me dat gewoon even niks. Mijn kind is oer-en oervervelend en ik ben hem helemaal zat! Zo!! Jij begon je verhaal met: “Een tijd lang heb ik me ingehouden” Ik eindig met jou begin. Ook ik heb dat gedaan. Mijzelf inhouden. Zélfs nu doe ik dat want ik wil eigenlijk nog veel meer zeggen over veel meer mensen maar dat doe ik niet. Ik ga het ook weer doen, me inhouden. Echt wel. Dat moet. Maar nu nog even niet! GROM!!!