Ik ben het zat!!

Hé Willemien, Weer even een keiharde! Ik ben het zat. Ik ben die schaduwzoon van mij zó zat! Ik hou van hem met mijn hele hart en nog een beetje meer, net als jij van jou schaduwzoon maar vandaag haalt hij het slechtste in me naar boven. Wat hij dan doet? Niets!!! Hélemaal niets en dat is het nu net. We staan vandaag lekker lui op, heerlijk niet naar school. Geen gehaast, geen broodtrommels en lekker langzaam aan. De zon schijnt al buiten… Ik zet een klassiek muziekje op, Joris waarschuwt Sophie al; “Mamma zet haar ouderwetse muziek weer op Piet!”. Sophie is een huis aan het bouwen op de Ipad, knus in haar eigen(!) hoekje op de bank en Joris is in de keuken in de weer met water en ik zie de kleine overstromingen gewoon even niet. Ik ben aan het schrijven, ik heb een onverwachte deadine, en stiekem vind ik dat heerlijk. Het is heel zen hier in huis. Nu nog wel. Vele zen-minuten later gaat Sophie naar buiten en Joris trekt de skeelers aan. Nou ja, ik moet zijn skeelers aandoen. De zon schijnt en we wandelen ook nog een rondje. Joris en ik dan. Ondertussen staat de pc op de tuintafel en schrijf ik af en toe wat. Met Joris naast me aan diezelfde bank. De dag is lang. En op een gegeven moment ben ik hem ineens even zat. Niet die dag, nee, Joris. Als ik schrijf zit hij naast me, als ik koffie drink zit hij op schoot en als hij skeelert heeft hij mijn hand vast. En nu, nu zit hij zuchtend aan mijn (!) tafel, te wachten tot ik klaar ben. En verder?! Niets! Hij doet niets, helemaal niets en soms word ik daar zomaar ineens even helemaal krankjorumstapelgek van. Ik wil wel tegen hem schreeuwen, DOE WAT!!!!!!!!!!!! Maar hij kijkt me aan en zucht, op zo’n ongeduldige puberige toon. En doet vervolgens nog meer niks. Ik doe altijd van alles, ik bedenk van alles maar soms ben ik even op. Ik ben moe van alles alleen doen , moe van alle verantwoording die ik alleen moet dragen, alle beslissingen die ik alleen moet nemen,moe van de oneerlijkheid om mij heen en moe van het feit dat ik vader en moeder tegelijkertijd moet zijn. En dat ik nooit, nooit die taak met iemand kan delen. Eigenlijk ben ik niet alleen moe maar ook boos, verdrietig en teleurgesteld. Vooral boos eigenlijk. Joris zit inmiddels in de vensterbank, zijn eigen (!) plekje. Hij kijkt naar buiten waar Sophie aan het spelen is. En ik ben plotseling enorm verdrietig. Niet meer boos, niet meer moe maar gewoon even leeg. Ik roep Sophie naar binnen, alle kinderen uit de buurt worden ook langzaam aan opgehaald, het is immers al best laat. Ik wacht bij de voordeur op haar… stoer komt ze eraan gelopen met het skate-board onder haar armen. Dan slaat Joris ineens zijn armen om me heen. Daar bij die voordeur. “Ga jij nooit weg, mam?!” Die woorden breken mijn hart, die woorden maken juist dat ik me zó moe en boos voel maar die woorden maken ook dat ik ineens weer héél veel van hem hou. “Ik ga nooit weg!”, zeg ik hem. Al kan ik hem dat natuurlijk eigenlijk niet beloven. Ik pak zijn hand en Sophie pakt mijn andere hand en met zijn drie-en lopen we naar binnen. Ik was het zat. Echt zat. Maar die twee handen maken alles weer goed. Ik denk dat we morgen maar eens iets leuks gaan doen! Ha Esther, Vandaag is het de week van de vreemde jongens. Het is immers de week van Facebook. Heb je de film daarover gezien? Zo nee, snel doen! Marc Zuckerberg is niet verstandelijke gehandicapt, bepaald niet zelfs. Hij is wel anders dan de meeste andere jongens. In de film komt dat prachtig naar voren, zijn onbeholpen reacties, hoe hij sociale situaties net verkeerd inschat en de plank dan misslaat. Deze week was hij in New York. Hij kwam in een t shirt en slobberbroek. Wall Street was geschoffeerd en blies hoog van de toren, hij hield zich niet aan de code van jasje/dasje. De volgende dag verscheen hij opnieuw in t shirt en slobberbroek. Alleen voor Obama trok hij uiteindelijk een jas met stropdas aan. Sociaal gezien de perfecte inschatting, wat mij betreft. Hoe zou het vroeger bij de familie Zuckerman geweest zijn. Heeft moeder Zuckerman wel eens wakker gelegen van de zorgen over haar vreemde zoon? Heeft ze zich wel eens geschaamd als hij bij leuke kinderfeestjes alleen in een hoekje iets slims zat te bedenken? Heeft de zorg om hem haar wel eens verstikt, zoals dat bij jou deze week gebeurde. Ik stel me graag voor van wel. Dat heb ik nodig. Ik ben van kinds af aan doel op mensen die tegen de stroom in zwemmen, alleen het zwaard uit de steen trekken, niet luisteren naar de stem van de menigte maar naar die van hun hart. Soms bekruipt me de zinloze maar beklemmende gedachte dat ik mijn lot over mezelf heb afgeroepen, met Ebel als middel, doel en slachtoffer. Die gedachte laat ik snel weer vliegen, hij is te pijnlijk. Als ik dan, zoals in deze afgelopen week, even mag genieten van een andere jongen die anders is maar die met zijn anders zijn de wereld naar zijn hand weet te zetten, dan smul ik daarvan. De wereld heeft mensen nodig die anders zijn, die een andere koers varen, sommigen veranderen daardoor de loop van onze geschiedenis. Dus als er van die dagen of weken zijn waarbij we dreigen te stikken door de aanwezigheid van onze schaduwzonen, dan is dat iets om ons aan vast te houden. Ik zie Ebel en Joris nog niet direct een bedrijf oprichten dat de meest indrukwekkende beursgang ooit gaat krijgen. Ik zie ze wel in hun eigen kleine wereld iets unieks verkopen, namelijk de kracht van hun anders zijn. Marc Zuckerberg is nu de rijkste 28 jarige van de wereld, maar onze zonen zijn en blijven onbetaalbaar.