Voetballen en 'onze jongens'

Hé Willemien, Al veertien jaar lang ben ik op mijn hoede bij schuttingen, muurtjes, heggen, lage obstakels en vijvertjes of water. Alles, maar dan ook alles wat Joris in zijn handen heeft moet gewoon over zo’n grens heen. Het lijkt wel een beetje dwangmatig. Nou ja, lijkt? Het is dwangmatig! Ik weet niet hoe ik het moet doorbreken, op moet lossen of kan veranderen. De kracht zit hem in de herhaling, dat is een uitspraak die ik al vaak heb gehoord. Oh my, ik zit al veertien jaar in die herhaling van doorbreking maar er gebeurd weinig. Nou ja, da’s op zich natuurlijk wel weer een teken van kracht. En al 14 jaar lang gaat het zo, noem dat maar eens géén doorzettingsvermogen!! Maar ik? Ik word er knotsknettergek van. Sophie ook. Vanmiddag spelen ze samen in de tuin. Nou ja, Sophie speelt met een bal. Ik vind nog steeds dat ze op voetbal moet. Ze heeft een enorm (voet)bal gevoel en ze is gewoon ook een ‘echt voetballertje’. Als ik Sophie zou moeten uittekenen, hoe ze er over een paar jaar uit zal zien zal men denk ik zeggen ‘Een stoer wijf met een klein hartje’. Net zoiets als haar moeder? Maar Sophie wil niet op voetbal. Ze zit op tennis en al heeft ze minder (tennis)bal gevoel ze heeft er plezier in en daarom blijft ze erop. Zo gaat dat. En daar gaat het ook om. Om plezier! Maar vanmiddag dus in de tuin met die bal. Ze neemt even een pauze, de EK-ijsjes uit de vriezer roepen haar,die mogen wel op nu tenslotte. Ze laat de bal, achteloos, liggen. STOM!!!! Eigenlijk doet Sophie dat nooit, ze kent haar broer inmiddels maar vandaag dus wel. Joris ziet de bal en rommelt er wat mee. Sophie ziet dat ook en waarschuwt hem nog redelijk temperamentvol “Als je die bal weggooit dan doe ik je wat!!!!!!”. Ik zie het ook en roep, bijna op de automatische piloot, “Geen ballen over de schutting of over het dak”, maar bij mij komt het het er een stuk minder krachtig uit. En terwijl onze woorden nog halverwege in de lucht hangen vliegt de bal over de schutting, naar de buren. Ik zucht diep. Sophie is woest. Wij worden er gek van!! Sophie kijkt naar mij en ik kijk naar haar. Haar ogen spuwen vuur, de mijne stralen hopeloosheid uit. Gelukkig kent onze buurman het ritueel. Braaf gooit hij de bal weer terug. Net zoals ik al braaf veertien jaar lang roep: “Niet doen”. De beste tip kwam laatst van iemand die zei: “Misschien moet je niet meer steeds de nadruk leggen op wat hij NIET mag maar belonen wat hij goed doet”… En ze meende het. En het was écht goed bedoeld, maar duh!!!! Ik word hier doodmoe, kotsziek, afgemat en keikapot van het positief doen. Ik hou me in, laadt mijzelf weer op en stort weer in. Ik troost, ik straf en ik help. Ik anticipeer en ik houd rekening met. Ik ben moeder én vader tegelijkertijd en ben verantwoordelijk voor alle beslissingen hier in huis. Ik vecht als een leeuw, ik huil als een wolvin… Wat ik eigenlijk wil zeggen is misschien wel dat Joris maar moet blijven gooien. Grenzen moet blijven ontdekken. Dan kan ik lekker héél hard en héél boos en héél negatief roepen: “NIET DOEN!!!!”. En ook al helpt het niet, het lucht wel op! En Sophie?! Sophie heeft hem niets gedaan, ze kent haar broer immers. Ze mocht wel het grootste ijsje uitzoeken! De kracht van herhaling? Wij hebben het uitgevonden!! Ha Esther, Joris weet die bal tenminste precies over die schutting te mikken. Daar kunnen ‘onze jongens’ nog wat van leren. Ze konden in drie wedstrijden maar èèn mager keertje het net vinden terwijl ze stuk voor stuk salarissen verdienen waar elk PGB gezin alleen maar van kan dromen. Het Nederlands elftal heeft de kracht van de herhaling niet vastgehouden, ze hebben hun talenten van twee jaar geleden laten overschaduwen door hun ego’s, door gemakzucht en door een gebrek aan werkelijk doorzettingsvermogen. Wat dat betreft kunnen ze nog wat van Joris, Sophie en jou en van ons gezin leren. Mooi idee, vind je niet? Het eerstvolgende trainingskamp is niet in Lunteren of in een lekkere Turkse badplaats, maar drie dagen bij jou thuis en drie dagen bij mij thuis. De laatste dag mogen ze met onze zonen samen een boodschapje doen. In deze trainingsweek krijgen de heren van Joris en Ebel een keiharde les in doorzetten, tegen de stroom in zwemmen en in heel hard je kiezen op elkaar moeten zetten omdat het weer niet zo gaat als je zo graag wilt. Ze zullen leren dat hun geduld oneindig veel groter is dan ze ooit vermoeden, ze zullen merken dat incasseringsvermogen rekbaar is als het taaiste elastiek en ze zullen keihard ondervinden hoe het is als je het gevoel hebt dat je echt niet meer kan en toch door moet gaan. Laat Joris maar gooien met alles wat hem in handen gegeven wordt en laat ze daar maar achteraan lopen, de hele dag door en drie dagen lang. Ik weet zeker dat ze daarna in een wedstrijd met achtentwintig kansen daar niet over zeuren, maar gewoon de negentwintigste, dertigste en eenendertigste kans er in knallen. Na Joris komen ze drie dagen bij Ebel die ze non stop gaat vragen of hij vrijdag vrij is, wat hij dan gaat eten en of mama ’s avonds wel thuis blijft. Al die dagen moeten ze doorbijten, vriendelijk en optimistisch blijven want als ze hun geduld verliezen en niet voor de duizendste keer lief antwoorden, volgt er een zo grote verdrietaanval dat ze zichzelf op de maan wensen. Na die drie dagen lijkt een wedstrijd tegen een tegenstander die nooit opgeeft een eitje en zullen ze scoren vanuit elke invalshoek, want dat hebben ze ondertussen bij ons wel geleerd. De laatste dag gaan ze met Ebel en Joris naar buiten om te ervaren hoe het leven is als er niet af en toe eens iets lulligs over je in de krant staat, maar als er elke dag wel iemand is die negatief reageert, die kort door de bocht en onvriendelijk is en een kind afsnauwt alleen maar omdat het anders is. Na die week gaan onze jongens terug en het zal nog even duren voordat ze in de bus durven zeggen wat ze er echt van vonden en wat ze werkelijk geleerd hebben. Misschien durven en kunnen ze het niet eens hardop zeggen, maar we zullen het zeker zien als ze in de finalewedstrijd in 2014 op vleugels van geluk spelen en ons hele land daarin mee nemen. En als heel Nederland juicht en geniet, weten jij en ik welke wijze les ons elftal zo sterk en gelukkig maakt. Dat zijn ze omdat ze na die week met Ebel en Joris weten hoe rijk je bent, zelfs als voetballer, als je kinderen gezond zijn en je niet zo hoeft te leven als jij en ik. Ik laat je wel even weten wanneer de KNVB belt om de trainingsweek te boeken en dat betekent dat jij en ik voor het eerst in respectievelijk veertien en zeventien jaren drie dagen vrij zijn. Waar wil jij heen? Lunteren of de Turkse Riviera?