Enquetes, én meer!

Hé Willemien, Er valt een envelop op de mat. Hij ziet er belangrijk uit. Het vignet van de gemeente staat erop en hij is gericht aan Joris. Ik maak hem open. De brief begint met ‘Beste Joris’… Daarna een verzoek om mee te werken aan een enquete waarbij hij kans maakt om een iPAD3 of een Ipod touch te winnen. Ze weten wel hoe ze het moeten brengen!! Ik wil de brief al bijna achteloos weggooien…. De vragen gaan over school, vrienden, familie en de buurt. Iets houdt me tegen en ik lees toch verder. Er zit een persoonlijke inlogcode bij en ik kruip in de huid van Joris. Het zijn hele gewone vragen over naam, school, opleiding, land van herkomst en leeftijd. Dan komt het echte werk. Over diefstal, spijbelen, sex, drugs en veiligheid. Jee, ik zie namen van drugs voorbij komen waar ik zelfs nog nooit van gehoord heb. Of hij veilig vrijt?? Of hij drinkt en hoeveel? Welke drugs heeft hij ervaring mee en hoe vaak wordt er hier in de buurt gevochten? Weet je, het is gek. Maar naarmate ik verder invul, uit naam van Joris dan, soms zelfs in overleg met hem, word ik blijer. Joris verheugt zich op die Ipad3 en ik leer ineens een hoop. Joris is 14 en dus valt hij voor de gemeente misschien wel in zo’n risicio-groep. Een groep die sexueel actief is, al drinkt, drugs gebruikt en het ‘straat-leven’wel een beetje kent. Eindelijk wordt mijn verstandelijk beperkte zoon eens ‘normaal’ aangesproken. Hoewel het ook confronterend is, het is maar weer eens des te duidelijker dat mijn zoon niet normaal is, is het ook leuk. En leerzaam! Dus hier houden de gemiddelde veertien jarigen zich mee bezig?? Wat ben ik blij dat Joris Joris is!!! Verleden week kwam er een vriendinnetje van Sophie spelen. Ze werd opgehaald door haar moeder die in een grote bus rijdt. Joris zijn ogen gaan al glimmen… “Hoeveel versnellingen heb jij?” “Moet je tanken”? Hij gooit zijn twee standaard vragen erin en zet zijn ‘puppy-ogen’ op. De moeder smelt en neemt hem mee. Om een rondje te rijden. De meiden knikkeren nog even verder op straat. Stralend stapt Joris even later uit die grote bus…. Ze waren zélfs even op de snelweg geweest!! Voor Joris nog geen sex en drugs en straatgevechten. Joris houdt zich met hele andere dingen bezig. Een deel van de enquete heeft ook vragen over de buurt. Terwijl ik die invul realiseer ik me in wat een fijne wijk we wonen. Mensen grijpen in, bellen de politie als dat al nodig zou zijn, letten op en helpen Joris. En het is er veilig. Wij zijn er veilig. Ik ben blij dat ik de enquete heb ingevuld. Het heeft me weer een beetje inzicht gegeven. Hoe het is en hoe het zou kunnen zijn. En deze keer ben ik even héél blij met hoe het is!!! Bedankt gemeente. Bij een volgende enquete doen we gewoon weer mee. En ik moest van Joris nog zeggen dat hij een Ipad2 óók wel mooi vindt! Ha Esther, Ik moest erg om je blog lachen. Natuurlijk omdat je zo leuk schrijft, maar ook omdat ik net de pen ter hand had genomen, digitaal dan, om je over precies hetzelfde te bloggen. Wij kregen namelijk dezelfde vragenlijst, maar dan twee keer. Een keer mocht Ebel hem invullen en een keer wij. Op die manier kun je er misschien goed achter komen of de ouders denken dat het kind nog nooit gedronken heeft, terwijl het zich elk weekend half in coma zuipt. Tja, bij Ebel hoeven we ons wat dat betreft nergens zorgen over de maken, Ebel doet niets achter onze rug om. Hij is immers altijd bij ons. Ik wil helemaal niet makkelijk doen over gewone puberzorgen maar ik had er een lief ding voor over gehad als Ebels leven zo was gegaan dat hij een keer veel te laat en met een biertje op thuis had kunnen komen. Uiteindelijk heb ik beide formulieren maar verscheurd en in de prullenbak gegooid, ze horen bij het leven dat voor Ebel niet haalbaar is. Gelukkig zat er ook weer een prachtig cadeautje verstopt in deze week. Ebels beugel ging eruit. Ik heb je er vaker over geschreven, over onze tandarts die geen enkele reden zag om Ebel niet bij de gewone orthodontist te laten gaan. Ik heb je geschreven over hoe ik twijfelde of dat wel zou kunnen en dat ik Ebel daarmee tekort deed. Het beugelavontuur werd een succes. Ebel heeft ervan genoten om mee te mogen draaien in dat gewone stukje wereld en de assistente en de orthodontist, die best even moesten wennen, hebben alles zo gedaan dat Ebel er een prachtige mond met tanden aan heeft overgehouden en wij allemaal gelukkig geworden zijn, simpelweg omdat het allemaal zo goed gelukt is. Ebel is er wel verwend. Hij mocht altijd alle kleuren elastiekjes die er maar zijn. Op een keer lag hij op een kamer met meer jongens in zo’n stoel. Eentje hoorde dat Ebel alle kleuren mocht. ‘Ik wil ook alle kleuren,’zei hij. ‘Dat mag hij alleen,’snauwde het meisje dat hem hielp en ze lachte snel naar Ebel. God, wat een heerlijk moment was dat. Donderdag ging de beugel eraf. We zaten voor het laatst tussen al die pubers die daar verveeld hingen. Ik keek naar ze en vroeg me af wat ze op hun vragenlijsten hadden aangekruist. Ebel zat te stralen in de wachtkamer, hij had rozen meegenomen voor zijn mooie assistente. Ze haalde de beugel eraf, poetste en polijstte Ebels tanden tot alles glom en blonk en toen keek Ebel in de spiegel. ‘Ik ben zo vrede,’riep hij - vrede en tevreden zijn voor hem hetzelfde en hij heeft groot gelijk – en hij straalde. ‘Ik ga kus geven,’zei hij toen en hij kuste de assistente voorzichtig met zijn filmsterrenmond op haar wang. Ze bloosde even. Toen kwam de orthodontist binnen, geen uitbundig type, maar Ebels blijdschap was zo aanstekelijk dat hij ook helemaal begon te juichen. ‘Wat is dat mooi geworden!’ We liepen weg. Daar zaten al die pubers en Ebel danste tussen hen door naar buiten. Ze keken hem na en schoten in de lach, Ebels blijdschap spoelde als een golfje door de hele wachtkamer. Ik liep achter hem aan. Ik denk en ik hoop dat hij op de afdeling orthodontie iets achterlaat. Hij heeft ze oprechte vreugde en plezier gegeven en dat is toch wel zo ongeveer het mooiste is dat je van iemand kunt krijgen.