Hé Willemien,
eens even iets heel anders.
Ik keek verleden week tv. Ik had op TWITTER een voor-aankondiging gezien van het onderwerp dat bij DebatOp2 aan de orde zou komen.
De titel luidde: “Scheiden is lijden voor kinderen?”
Ik, als gescheiden vrouw, én als moeder, wilde dat wel eens bekijken.
Helaas zat de avond dat het werd uitgezonden mijn liefste dochter van 8 naast me en leek me dat niet het meest geschikte moment om te kijken.
Gelukkig bestaat er een ‘uitzending gemist’ en zondagmiddag kijk ik het teug.
Buiten is het mistig. Héél mistig.
Binnen is het warm en gezellig.
Sophie wordt gebeld door een vriendinnetje en nu zijn de meiden boven “meidendingen”aan het doen.
Joris is uit logeren…
Met de laptop op schoot zit ik op de bank.
Bakje koffie erbij en klaar voor de uitzending…
De meningen zijn duidelijk verdeeld.
Ik denk 100 scheidingen 100 verschillende verhalen en 100 verschillende gevolgen….. Mensen zijn niet gelijk…. Jij en ik weten dat als geen ander!
Gaandeweg het programma dwalen mijn gedachten af.
In hoeverre zijn de kinderen de dupe en in hoeverre is het schadelijk voor ze in de toekomst?
Ik ben ervan overtuigd dat zolang je alles in goede harmonie doet en je de kinderen niet uitspeelt en, het belangrijkste, je ze de ruimte geeft om van pappa én mamma te blijven houden die gevolgen best wel eens mee kunnen vallen.
Alleen gelukkige ouders kunnen gelukkige kinderen maken. Da’s mijn mening.
Sophie heeft statistisch gezien weinig kans op geluk.
Ikzelf, haar moeder,kom uit een gebroken gezin, zij zit middenin een gebroken gezin en dan heeft ze óók nog een gehandicapte broer.
Dubbele pech dus. Nou ja, eigenlijk driedubbel.
En weet je wat nu het vreemde is?
Zo voelt het hélemaal niet.
Tuurlijk, ook ik had liever een “gewoon”gezin gehad met twee “gewone”kinderen, misschien zelfs wel 3...
Was liever ook nog een gezinvan4.
Maar zo is het nu even niet.
Bij ons is het speciaal, bijzonder én levendig.
En ik, als ervaringsdeskundige, weet nu ook héél goed hoe ik het niet wil.
Vanmorgen zaten Joris, Sophie en ik aan de ontbijttafel.
Toen al was er buiten al die mist.
Statistisch gezien niet zoveel kans op geluk?
Ik kijk om me heen, de mist, de kaarsjes die al branden en twee mooie kinderen tegenover mij.
Gelukkig hebben wij het niet zo op gemiddelden en statistieken.
Gelukkig zijn wij anders dan anders. Gelukkig hebben wij “bijzonder in huis”…
En dat zou in ons geval dus wel eens heel gelukkig uit kunnen pakken.
Gewoon gelukkig. Dat kan best. Ondanks alles!!
Ha Esther,
Van de week liep ik – in die mist – ’s avonds met een vriendin met onze honden. Sinds een jaar wonen zij en haar man niet meer bij elkaar en we hadden het erover wat dat voor kinderen betekent.
Ze had naar een programma daarover gekeken, vast hetzelfde?
‘Hoe ouders het ook doen, met grote ruzie of in zoveel mogelijk harmonie, de kinderen hebben er altijd last en verdriet van,’ zei ze.
Van een zorgenkind als broer wordt het leven er ook niet luchtiger op.
Ik las daar nou net weer een groot stuk over. Deskundigen zijn het eens; dat betekent dat broertjes en zusjes nooit een echt onbezorgde jeugd hebben.
Deskundigen in dat blad hebben wel tips voor ons ouders. We moeten met de ‘gewone’ broertjes en zusjes regelmatig even iets bijzonders doen, ze apart nemen en ze vertellen dat ze ook belangrijk zijn en ze in een goed gesprek erop attenderen dat ze best af en toe rancune mogen voelen naar hun gehandicapte broertje of zusje.
Het is maar goed dat je me niet ziet nu, want mijn broek is even afgezakt.
Ongewenst verdriet kunnen we onze kinderen niet besparen. Het is een zwaar gegeven waar we niet onderuit kunnen. Toch denk ik dat we er veel tegenover kunnen stellen, en dat sluit precies aan bij jouw beeld van jullie drieën met kaarsjes aan aan tafel.
Ik geloof in het geven en ontvangen van kleine balletjes geluk die tussen de zorgen door stuiteren.
Ik had een geweldig leuke opa en twee geweldig leuke oma’s. Hun levens waren niet altijd makkelijk, de ene oma was jong weduwe geworden, mijn andere oma zat in een rolstoel door een heel verdrietige hersenbloeding.
Ze waren heel verschillend en in een opzicht geheel gelijk.
Altijd als ze je zagen, dan waren ze zo blij.
Ze waren zo blij, omdat ze mij zagen.
Altijd zeiden ze, alle drie, ‘wat fijn om je te zien!’
Dat heeft al vroeg in mij balletjes van geluk gevormd. Ik kom uit een familie van lastige, koppige, dromerige mensen. We maken het elkaar niet altijd makkelijk.
Maar we zijn altijd zo blij om elkaar te zien!
Ik weet dat jij dat net zo hebt als ik. Dat je, als je kinderen na school aangefietst komen of de taxi rijdt voor, je gewoon altijd zo blij wordt en vanzelf roept; ‘wat fijn om je te zien!’
Ik denk en hoop dat wij op onze beurt balletjes van geluk in onze kinderen vormen.
Veel meer hebben we niet te geven.
Veel meer hoeven we ook niet te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten