Joris en Ebel als hoofdprijs!!!

Ha Esther,
Vandaag wil ik het eens hebben over zorgelijke kinderen in plaatst van zorgintensieve kinderen. Die lopen er best wat van rond. Kinderen waar mee niets aan de hand is, maar die zich raar, vervelend en onprettig gedragen.
Ik heb een topvoorbeeld voor je. Ze zit in Hollands Next Top Model. Ik kijk daar met Robbert en Frances naar. Het programma is er al jaren en werkt met een vaste formule, elke keer zit er een vervelend of raar meisje bij, want dan blijft het tenminste spannend. Vaak werkt die formule bij mij ook goed, je ontwikkelt een vreemde relatie met het Lastige Geval waarbij je gaat hopen dat die er tot de finale in blijft en dan, met uitzicht op de hoofdprijs, pijnlijk en roemloos ten onder gaat.
Dit jaar doet ook weer zo’n meisje mee. Ze is mooi, maar dat zijn ze allemaal dus dat zegt niets. Ze huilt, doet raar, ze drinkt teveel, misdraagt zich, schoffeert mensen. Elke keer wordt ze door de begeleider en de jury vermanend toegesproken en krijgt ze toch nog weer een kans om haar leven te beteren. Dan komt ze zelf in beeld en dan kun je haar met kromme tenen de meest ongelooflijk stomme dingen horen uitkramen.
Een paar weken keek ik met vals plezier, wat een vreselijk meisje, wat zou ze nu weer voor stoms gaan doen? Ineens sloeg afgelopen week dat gevoel bij mij helemaal om. Ik werd, terwijl ik keek, bozer en bozer.
Moeders zoals jij en ik, en al die andere Moeders zonder Grenzen, doen hun uiterste best om ervoor te zorgen dat onze zorgintensieve kinderen een aantal spelregels van de maatschappij meekrijgen. Ik ben echt jaren en jaren bezig geweest om Ebel te leren om een hand te geven. Nog steeds wijs ik hem erop dat hij er niet tussen door moet gaan kwaken als ik even met iemand praat. Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik niet een grotere of kleinere tip aan mijn 16jarige zoon moet geven. Ik word daar soms bekaf van! En toch zet ik door, voor de buitenwereld en vooral voor Ebel zelf. Het maakt het leven uiteindelijk makkelijker , of moet ik zeggen iets minder moeilijk.
Jij herkent dat gevoel toch? Dat snap je misschien ook de ongelooflijk grote irritatie die ik voelde toen ik naar het vervelende kind in Hollands Next Top Model keek. Een kind met alle mogelijkheden, een kind zonder enige beperking en dan toch een kind dat zo weinig feeling met de wereld heeft. Het is een kind met een omgekeerd wereldbeeld: zij is de zon en wij, sukkelige stervelingen om haar heen, zijn onbeduidende planeten.
Ik heb me de hele week afgevraagd waarom de jury van Hollands Next Top Model haar niet al weken geleden een schop onder haar bevallige kontje heeft gegeven. En toch kan ik het antwoord ook wel raden. Want ook ik zal maandag weer kijken in de hoop dat dit meisje op een treurige laatste plek eindigt.
Kijk je ook mee?

Hé Willemien,
Wat maak je ’t me moeilijk!
Niet om dat topmodel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet op de voet volg maar het meisje waar jij het over hebt heb ik wel een keer gezien.
Één keer maar en dat is genoeg om te weten welke dame, nou ja dame, jij een treurige laatste plek toewenst.
Ik wens haar hetzelfde.
Maar pas daarna krijg ik het moeilijk. Als je het hebt over de spelregels van de maatschappij.
Want ook al heb ik geen énkele verwantschap met dat topmodellenmeisje, ook ons gezin, ik dus, ben soms wars van alle regels.
Volgens mij heb ik je het voorbeeld ooit wel eens vertelt.
We staan bij de slager en zoals altijd vraagt de slager of mijn kinderen een plakje worst willen. Sophie zegt braaf “ja”en Joris zegt er dan ook nog bij wélke worst hij wil. Daar gaat het dus al een beetje fout….
Als ze de worst in handen hebben zeg ik, zoals het een goed moeder betaamt : “En, wat zeg je dan?” En dan zouden mijn kinderen keurig “Dank u wel”moeten zeggen.
So far so good.
Alleen hebben wij ons eigen grapje. Als ik de magische woorden uitspreek, “En, wat zeg je dan?”, dan zeggen mijn kinderen luid : “Mag ik er nog één?”
Dat hebben we zo afgesproken, thuis. Niet verantwoord maar wel leuk, vinden wij.
De eerste keer keek de slager raar en de klanten om ons heen keken nog gekker.
Nu is het een standaard grap geworden… en iedereen lacht mee.
Iedere keer weer.
Ik ben niet zo van regels en voorschriften. Met gezag schijn ik ook wat moeite te hebben en dán een zorgintensief kind opvoeden zodat hij een beetje met de spelregels van de maatschappij mee kan draaien…
Je voelt het al. Dat gaat bij ons hélemaal mis.
En weet je wat zo leuk is, ik vind dat helemaal niet erg!
Ik heb, enige tijd geleden, besloten dat ik Joris vooral laat zijn wie hij is en dat ik hem uiteraard uitleg wat wel en wat niet kan maar dat hij verder zijn eigen gedragscodes ook een beetje uit moet vinden.
Tegenwoordig stelt hij zichzelf voor : “Ik ben Joris en ik heb een laag IQ”, en hij stelt ook anderen voor aan elkaar : “Ik moet je even voorstellen…..”.
Volgens mij heeft hij de twee belangrijkste onder de knie.
Mensen leren kennen en verbindingen maken.
En dat topmodel, weet je, ik denk dat zij nog veel, héél veel moet leren.
Misschien kunnen ze haar als troostprijs een dag cadeau doen met onze 2 jongens…
Ik denk dat onze mannen dat best leuk vinden, zo’n mooie meid op bezoek.
Dan stellen ze zichzelf keurig voor en gaan vervolgens háár eens even wat bijbrengen, op hun eigen manier!
Dingen waar het écht om gaat.
Ik ga ook kijken vanavond…
Hopende dat ze krijgt wat ze verdient! Ik gun haar die laatste plek en dus die “meet and greet”met Joris en Ebel.
Dáár zou ze nou écht wat aan hebben!!
X Es