Ha Esther,
Ik ben er klaar voor, voor zover je dat als moeder zonder grenzen tenminste kunt zijn. Indicatie voor school is rond en voor een jaar taxivervoer. De arts is van de achteruit in de vooruit en de leuke oppas is er na de vakantie ook weer.
Ik vraag me af of het volgend jaar ook nog zo zal zijn, het politieke klimaat in Nederland beangstigt me, ik mis de wijsheid en de menselijkheid die ik wil zien. Ik mis een paar oudere en wijze mensen.
Van de rest van de wereld word ik ook al niet vrolijk. Khadaffi gaat toch niet weg en ik denk dat het bedrag wat op een nacht aan luchtaanvallen uitgegeven wordt de hele zorg rond mensen met beperkingen wel weer voor een flinke tijd zou dekken. Van Griekenland snap ik ook niet veel, al snap ik dat als een deel van het land op veel te grote voet leeft, dat het andere deel dan op zijn tenen moet lopen. Ik vind Griekenland een prachtig en vriendelijk land en ik zou er zo deze zomer wat euro’s in willen investeren, als we niet al een andere bestemming hadden.
Soms, als ik de krant lees of het journaal zie, bekruipt me het gevoel dat eigenlijk niemand meer weet hoe we het in de wereld nu het beste kunnen gaan aanpakkenen dan kletsen mensen maar wat. Dan doet het me denken aan veel van die gesprekken die ik met deskundigen over Ebel heb gevoerd en waarin mensen ook vaak maar wat zaten te kletsen. Blijkbaar lijkt ze dat een betere oplossing dan gewoon te zeggen, ‘eigenlijk weet ik het allemaal ook niet.’
Zou het niet een mooi begin van het zomerreces zijn als minister de Jager en een aantal van zijn collega’s zouden zeggen,’wij weten het ook even helemaal niet meer. We gaan op vakantie, daarna zoeken we de wijste der wijzen en de slimste der slimsten bij elkaar en dan, als we echt snappen wat er aan de hand is en wat we daaraan kunnen doen, dan hoort u het van ons.’
Ik zou dan geruster zijn dan ik nu ben.
Als we de wereld dan toch even structureel gaan aanpakken, zullen we het weer en dan nog even bijpakken? Ik hoorde dit voorjaar op radio 1 een man die beweerde zijn bedrijf met behulp van de nieuwste computermodellen het weer voor het komende half jaar min of meer perfect kon voorspellen. Het zou tot aan midden juli kurkdroog zijn en heel warm, daarna zou het omslaan en zouden we stortbuien krijgen, al zou het gemiddeld aan de warme kant blijven.
Ik dacht nog eens even aan die man, toen ik woensdag in trui, regenjas, en op mijn winterlaarzen met de hond liep. Zou hij ook ergens onder zijn bureau zijn gekropen van schaamte?
IK waag me, net voor onze vakanties, aan een brede conclusie.
We weten het allermeeste niet!
Voel jij dat ook vaak zo?
En is ons leven, waarop we op de vierkante millimeter leven, van dag tot dag moeten kijken hoe het gaat, daarom ergens ook zo mooi, omdat we de illusie dat wij het allemaal snappen en wel even zullen regelen allang hebben losgelaten? Met dank aan Joris en Ebel.
Hé Willemien,
Ik wist het!! Eigenlijk hadden we al afscheid genomen en waren we al langzaam aan het vertrekken en ik wist gewoon dat we er nog ééntje zouden doen…..
Noem het voorgevoel, noem het goede samenwerking of tóch gewoon die verslaving waar ik het verleden keer al over had!
Je hebt het deze “laatste keer” over je zaakjes thuis die je geregeld hebt, de politiek, zélfs over de problemen buiten je huis én buiten ons land…
Ik merk dat ik me héél af en toe meer en meer naar binnen keer. Zéker zo tegen die vakantie aan!
Uiteraard is de roerige politieke discussie over de PGB’s en de zorg niet aan mijn deur voorbij gegaan.
Ik zie haar nog zitten, op televisie,de staatssecretaris die aan het verdedigen was waarom ze de dingen doen die ze doen. Aan het einde van het gesprek werd aan haar gevraagd hoe ze vooruit keek….. Ze zei letterlijk ; “Zover vooruit kijken, dát doe ik niet”.
Ik denk dat daar de kern zit van veel ellende.
Wij, wij moeders zonder grenzen, doen niet anders. W e doen niets anders dan vooruit kijken!!
Gek word ik er soms van om altijd maar vooruit te denken, te regelen en te plannen.
Als we dat niet zouden doen zou ons hele leven namelijk in de soep lopen.
En dus beperkt mijn leven zich soms even héél even heel erg tot mijn rare gezin, mijn huis, achter mijn eigen voordeur.
Ik ben de afgelopen weken veel boos geweest. Op de Partij van de Dieren (leg ik nog wel eens uit!), op leugenaars, op Mark Rutte (hoef ik denk ik niet uit te leggen), op sensatiezoekers, op de politiek, op de school van Joris, op een hypocriete man, op oneerlijkheid en nou ja, op wie niet eigenlijk ?!?!
Zélfs op mijzelf!
Die boosheid was ook onmacht.
Nu ben ik van nature niet zo boos aangelegd en lang duurde het dan ook niet maar leuk was anders.
Ik ben er dan ook wel klaar mee, met dat boos zijn. En weet je, het heeft ook zo weinig zin.
Ik beperk mijn leven tot mijn “eigen wereldje”en daar heb ik het al druk genoeg mee.
Dat wereldje zit gevuld met leuke mensen, mensen die me opbeuren als ik verdrietig ben, die Joris meenemen om te gaan tanken en die Sophie te logeren vragen. Mensen die me snappen, óók al ben ik hélemaal niet redelijk.
Mensen die me een ouderwets kaartje sturen als ik jarig ben en mensen die zomaar onverwacht ineens op de stoep staan… Mensen die vragen hoe het me me gaat. Hoe het écht met me gaat en mensen die naar me glimlachen op straat. Mensen die met me praten, écht met me praten en die me stimuleren en uitdagen. Mensen met oprechte belangstelling voor het leven en met oog voor schoonheid en geluk.
Het is zo simpel.
En dat is het uiteindelijk allemaal ook écht… simpel.
Ik las laatst een heel mooi betoog.
Innerlijke kracht , innerlijke zekerheid en innerlijke rijkdom!
http://bit.ly/ootLhf
Het grootste cadeau dat we ooit hebben gekregen van onze jongens is juist dat!!
En daarom redden wij het, ongeacht wat voor rare dingen er in die grote wereld ook gebeuren! En ongeacht wat voor rare dingen er in ons eigen kleine wereldje óók gebeuren!!
Dus ik eindig met min of meer dezelfde woorden als jij……………Joris en Ebel, BEDANKT!!!!!
Ze hebben ons iets héél moois gegeven en dat neemt niemand ons ooit nog af!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten