VAKANTIE!!!

Ha Esther,
Seeing is believing. En zo was het aan jouw tafel in je mooie en gezellige huis. Wij zijn nog lang niet klaar met elkaar.
We hebben elkaar gevonden in twee gedeelde liefdes, die voor het schrijven en de kwetsbare liefde voor onze bijzondere zonen .
Onze relatie ging snel en er kwam ook al snel een baby in de vorm van ons eerste boek.
Pas nu, bijna een jaar daarna, zie ik welke reuzenstappen we dan ook in zo korte tijd hebben afgelegd, krant, televisie, radio en tijdschriften.
Het heeft mij, als ik terugkijk, wel helemaal overspoeld.
Nu zijn die golven gekalmeerd en blijft eigenlijk over waar we mee begonnen; dat we zo graag schrijven over onze bijzondere jongens.
‘Moeten we ook eens stoppen met het blog,’ vroeg ik je.
Gelukkig keek je me verbaasd aan.
We gaan nog lang niet stoppen met dit blog, we hebben het nodig, het zit in ons systeem, het is een uitlaadklep en een vangnet.
Wel gaan de Moeders zonder Grenzen deze zomer even de grenzen opzoeken en we gaan er zelfs overheen. Jij vijf weken Curaçao en ik drie weken Californie.
We nemen dan ook een summer-break, maar daarna gaan we verder, elke week, tweeënvijftig keer per jaar of vaker als het nodig is.
Gisteren belde ik met een kinderarts die een plan voor Ebel had opgezet.
Ik kreeg hem aan de telefoon, kortaf.
Hij begon me iets te vertellen, wat we al eerder uitgebreid besproken hadden.
Ik hoorde het maar aan.
Toen deed hij een voorstel wat hij zelf al eerder had afgewezen omdat het Ebel onvoldoende zal helpen.
Daar mocht ik hem aan herinneren.
Gaande het gesprek, dat ik overnam en stuurde, merkte ik het. Hij was na zes weken totaal vergeten wie dat nog weer was, die vreemde jongen uit het hoge noorden. Zijn bezorgdheid en betrokkenheid die zo oprecht leken, vervlogen blijkbaar toen ik de deur van zijn spreekkamer zo opgelucht achter me dicht trok.
Hoe vaak heb ik dit nu al ervaren?
Ik ga het niet optellen, dan word ik gek.
En ik hoef dat ook niet te doen, want ik heb een uitweg voor mijn verdriet en mijn woede.
Ons blog!

Hé Willemien,
Ja, het was weer als vanouds.
Koffie op tafel, de chocolade ertussen in en we gingen weer los.
Onze jongens, het schrijven, boeken, ons boek, scholen en artsen…. Alles kwam even heel snel aan de orde.
Te weinig tijd, teveel te bespreken.
Toen jij vroeg of ik wilde stoppen met ons blog keek ik je geloof ik alleen maar vol verbazing aan?!
Mijn verslaving er zomaar uitgooien?? Het idee alleen al!
Ik vind het al moeilijk dat ik geen chocola meer mag en geen wijn en geen drop en geen ……. En dan óók nog stoppen met ons blog?!?!
Belachelijk!
Gelukkig gaf ik het goede antwoord want ook jij wilt doorgaan.
Misschien gaan we het wel net effe anders doen, pakken we de lay-out even aan of verzinnen we zomaar iets leuks maar Moeders zonder grenzen blijft!!!
We hebben een missie tenslotte. En lieve trouwe volgers!!
Ons eerste kindje was er inderdaad snel. Een klein, lief, aaibaar groen boekje. Ik sleep het nog steeds overal mee naar toe, net als een écht e baby!
De vuurdoop van intervieuws, draaiende camera’s en flitsende foto’s in tijdschriften en onze hoofden in de krant hebben we al gehad.
Daar draaien we onze hand niet meer voor om.
We zijn wijzer geworden, door schade en schande maar vooral door “gewoon te doen”!!
En dat is waar we goed in zijn. In doen!
We zijn doorzetters, vechters en geven niet snel op!!
Joris had verleden week op school een rommelmarkt en “dé certificaten”werden uitgedeeld. Soms moest er zelfs officieel een handtekening gezet worden…. Machinaal melken, brommeren, verkeersexamen, dierenverzorging, bloemschikken… Er werden diploma’s uitgedeeld waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden!
En ik zat daar, was trots op die kinderen die daar hun handtekening gingen zetten maar ik voelde ook wat verdriet.
Achter in de gymzaal, lag Joris op de grond en hij gaf af en toe een schreeuwtje.
Er is natuurlijk ook niks aan, als iedereen maar naar voren moet en jij niet.
Niet dat Joris zo graag in de belangstelling staat, verre van dat.
Maar toch, het idee….
Volgend jaar ga ik mijzelf op school aanbieden als “juf”, één keer in de maand kom ik dan in Joris zijn klas knutselen ofzo. En dan krijgen die kinderen aan het eind van het jaar ook een diploma, van mij!! En dan mogen ze ook hun handtekening eronder zetten!!
En weet je, zo blijven wij bezig…
We zouden bijna niet meer anders willen!
Maar nu? Nu gaan wij er even tussenuit.
Na de zomervakantie gaan we er gewoon weer tegenaan!!! Ik kijk er nu al naar uit!!
En ondertussen?!?!
Gaan we genieten van Amerika, Curaçao, onze jongens en het leven.
Maar eh, ik waarschuw je nu alvast….. Ik neem mijn laptopje mee!!!! Je weet maar nooit!
X Esther