Moeders zonder grenzen op vakantie....??

Ha Esther,
Ik waag het erop, even een tussendoortje.
Ik ben in between holidays. Een grote luxe natuurlijk. Ik zat twee weken op Schier met Ebel en Robbert en nu zijn we thuis om over drie dagen met z’n allen naar Californie te vertrekken.
Het is hier een Hollandse zomer, zeggen de deskundigen. Dat is een andere manier om te zeggen dat het een behoorlijke k*tzomer is. Het ene moment plenst het van de regen, waaien de bladeren van de bomen alsof het november is en dan weer is het droog, komt de zon erdoor en krijg je, door al dat vocht in de lucht en in de grond, meteen een sauna-effect.
Van die lange, zachte zomeravonden waarop je eindeloos buiten zit, die zijn er maar heel weinig en die zijn juist altijd zo fijn.
Gisteren leken we er een te pakken te hebben. We aten met z’n allen in het tuinhuis van mijn zus en het was warm en gezellig. Maar toen we rond half elf weer op de fiets stapten kregen we weer een enorme bui op onze kop. Thuis liep de regen gewoon in straaltjes van ons af.
Ebel beleeft ook een echt Hollandse zomer. Het is best vaak mooi weer maar af en toe is er zomaar een flinke bui. Zo hadden we het met z’n drieën op Schier vaak heel fijn en gezellig maar er waren ook momenten waarop ik het even helemaal niet zag zitten en waarop mijn stiekeme tranen bijna nog harder naar beneden plensden dan die van het Hollandse buitje.
Een of twee keer volgde er dan ook een hevig onweer waarbij ik bliksemend en donderend stond te schreeuwen dat ik er klaar mee was.
‘Ik vind onweer heel mooi, maar wel als het een beetje ver weg is,’zei Robbert op een avond.
Ik weet niet of hij het over mij had, maar ik gaf hem meteen helemaal gelijk.
Zoals altijd schommelt Ebels welbevinden met zijn lichamelijke klachten heen er weer. Hij had af en
toe zulke gruwelijke ontlasting dat zelfs de hond jankend het huisje uitrende.
Net voor de vakantie had ik nog een consult bij een darmspecialist die het verband dat wij al dertien jaar zien tussen Ebels ontlasting en hoe hij verder is, sceptisch aanhoorde en me meteen erop attendeerde dat wat ik zei helemaal niet bewezen is en dat hij er persoonlijk niet in gelooft.
Ik had die man een paar dagen op Schier moeten uitnodigen dan had hij met eigen ogen kunnen zien en met eigen neus kunnen ruiken wat wij al zo lang proberen uit te leggen.
Onze eigen arts snapt het allemaal wel, en in september gaat Ebel een grote operatie tegemoet. Ik ben bang en hoopvol.
Maar nu denk ik daar niet aan, eerst onze gezinsvakantie, eindelijk met z’n allen, met de kern van mijn bestaan.
En ondertussen denk ik ook aan jou op Curaçao , op een wit strand, met een cocktail in je hand terwijl je af en toe even in de blauwe zee duikt. Alleen maar zon en plezier. Klopt het een beetje of is de Hollandse zomer ook met jou meegereisd en heb jij ook daar te maken met plaatselijke buien en onverwacht onweer?
Als je tijd hebt, zet die cocktail dan even weg en blog me, want al die weken zonder Moeders zonder Grenzen is wel lang!
Liefs
Willemien

Hé Willemien,
Ik mis jou ook!!!
Ik zet de cocktail aan de rand van het zwembad…
Goh, dat klinkt als een regel uit een van onze eerste blogs! Wij, reislustige moeders die het liefst in het buitenland vertoeven hebben het geluk om 2 rare zonen te krijgen die ons grenzen doen verleggen!! Binnen Nederland, da’s dan weer wel jammer.
Moeders zonder grenzen, nu dus in het buitenland. Duh, ik kan écht niet 6 weken zonder jou!! Ik ben blij dat jij het óók niet redt!!
Maar goed, die cocktail dus, aan de rand van het zwembad.
Ik verdacht je er meteen van dat je mijn blog had gelezen op mijn site.
Daar geef ik namelijk al ruiterlijk toe dat ik in de zon zit, op een wit strand en aan een blauwe zee en dat ik tóch nog durf te klagen. Nou ja, eigenlijk is dat het hele punt, ik het juist niet durf door de plek waar ik zit….
Stiekeme tranen?? Tropische buien heet dat hier. Kort maar krachtig. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht, de hemel is blauw maar ineens dendert en bliksemt het en stort de regen naar beneden… Dat bedoelde je??
Verder valt er trouwens geen drup hier!
Joris zit naast me bij het zwembad. In zwemmen heeft hij geen zin.
Sophie wel en pappa-van-ver zwemt met haar mee.
Joris en ik besluiten om een eindje te gaan rijden. Joris is gek op kruip-en-sluipdoorweggetjes, zandpaadjes en onontgonnen gebieden.
Hij kijkt me aan en we gaan op weg….
We rijden weg van het zwembad, het avontuur tegemoet.
Na een lange asfaltweg, zien we in de verte een oud beschilderd huisje staan. We stoppen en zien daarachter een zandweg, richting een baai. Ik heb Joris beloofd dat hij bij mij op schoot mag om te sturen en dat lijkt ons een goed punt om te beginnen.
Ik nader het huisje en de kleuren komen me al tegemoet.
Joris stapt uit en onderzoekt of er binnen iets of misschien zélfs wel iemand is…Niets!
Hij gaat zitten op het randje en ineens valt mijn oog op een tekst. Boven zijn hoofd staat in grote letters CURAÇAO en onder hem in wilde letters CHALLENGE…
Ik realiseer me daar dat dat het is.
Een uitdaging.
Binnen de grenzen van ons gezin, ons huis, onze straat en ons land is het al een uitdaging om Joris en Ebel wegwijs te maken. Hier, buiten alle grenzen, lijkt het soms nog lastiger.
Joris klimt op mijn schoot en we rijden door. De weg zit vol hobbels en gaten en Joris stuurt enorm handig eromheen. Hij wel…
Onderweg stappen we ook nog even uit want ik wil drijfhoutjes zoeken. Joris kijkt ook rond en vindt van alles. We hebben het beiden naar onze zin.
Ik heb mijn houtjes en Joris heeft de vrijheid weer even gevoeld en we stappen in de auto.
We, nou ja, Joris, rijden weer terug en in de achteruitkijkspiegel zie ik de baai steeds kleiner worden en het blauw van het water vervagen.
Joris zit te genieten bij mij op schoot en ik geniet weer van hem.
Langs dat mooi beschilderde huisje rijden we weer weg.
Een CHALLENGE, dat is het zeker!
Terug bij het zwembad neem ik die cocktail. Het is onbewolkt en er lijkt geen vuiltje aan de lucht…
Ik wens jullie daar in California ook héél veel onbewolkte luchten toe.
Met af en toe een cocktail!!!
Liefs, Esther