Ha Esther,
Zondagochtend.
In het afgelopen jaar is de zondagochtend uitgegroeid tot een vast moment om een aantal dingen te doen.
Een ervan is een blogje naar jou sturen.
Het huis is stil, de kinderen slapen, Bob vertrekt vaak vroeg naar de hockey en ik installeer me met een kopje koffie achter de pc in ons studeerkamertje.
‘Arme jij, moet je dan zelfs op zondag dingen schrijven,’ zei een vriendin.
Ik vind het juist heerlijk.
Het mooie is ook dat ik de afgelopen week nog even herbeleef.
En deze afgelopen week was op Schier, onze vaste bestemming in de meivakantie.
Kon het mooier dan deze week?
Nee!
Elke dag maakte de zon ons wakker, aten we suikerbrood op het terras met daarop een nieuwe tuintafel die Robbert en ik zelf helemaal in elkaar hebben gezet.
We deden heel weinig, wandelden uren en uren door de duinen, door het bos, langs het strand, over de schelpenpaadjes.
Dat was afwisseling genoeg.
Vorig jaar vroeg Ebel elke ochtend: ‘Huisje Klok nog acht dagen?’
En elke dag moesten we dan weer zeggen: ‘Huisje Klok nog acht dagen,’ zelfs toen het er nog maar zeven waren, en zes, en vijf…..
Dit jaar konden we wel aftellen en elke dag eerlijk zeggen hoeveel dagen er nog over waren.
Ebel heeft dus in een jaar tijd leren terugtellen.
Zijn ‘nog acht dagen’ van vorig jaar betekende voor mijn gevoel ook vooral; dit gaat toch heel lang duren?
Dat herken ik zo goed.
Ebel heeft dus niet alleen leren terugtellen maar vooral ook geleerd om om te gaan met het feit dat ook heerlijke meivakantieweken langzaam voorbijgaan en dat dat niet erg is, want elke mooie dag die voorbij is is er ook weer eentje die jij toevoegt aan je herinneringen.
Ik vind dat een grote stap.
En had ik over dit alles nog even zo goed nagedacht als ik hier nu niet zat, om jou te bloggen, met mijn – inmiddels lege – koffiekopje?
Vast niet.
Is de zondag het begin van de week of de afsluiting?
Die vraag is, geloof ik, nooit beantwoord.
Maar voor mij wel.
Door ons blog is het voor mij beiden en dat is dubbel genieten.
Hé Willemien,
Zondagmorgen in de tuin…..
Voor mij een grote karaf vol met water.
Als ik over de karaf heen kijk zie ik een groen speelkleed, vol met Playmobil en 2 meisjes ernaast.
Ze bouwen een prachtige stad!
Ikzelf zit in een grote zitzak met dat mooie uitzicht.
Joris is er niet.
Afgelopen woensdag waren we op Terschelling.
Eén dagje op en neer.
Sommigen mensen vonden dat raar! Zoveel moeite voor één dag…. Enne, is dat dan niet duur?
Ik kan iedereen geruststellen. Het is geen moeite, de reis alleen is al een feestje.
En duur?
Weet je wat duur is? Een dagje pretpark. Veel geld voor veel herrie en veel drukte en nog meer lawaai.
Voor minder geld stappen wij uit op Terschelling, halen de huurfiets op en trappen de rust en ruimte tegemoet.
Ik hoef jou, als vaste eiland-bezoeker niet uit te leggen, hoe dat voelt.
Uitgestrekte, lege stranden, grote zee en blauwe luchten!
Ik zoek schelpjes en oude touwtjes, Sophie bouwt zandkastelen en Joris stort het zand over zichzelf uit.
We fietsen door de duinen, de bossen en over diezelfde knisperende schelpenpaadjes als van jou!
En ik geniet!
Die ene dag uit de vakantie was écht vakantie.
Kan me Ebel dus goed voorstellen als hij wil dat er geen einde aan komt!!!
Vlak bij een duinafgang maak ik een foto van Joris. Hij fietst, zijn grote hobby, en achter hem vliegt een zeemeeuw.
Zo vrij als die vogel is zo vrij voelt Joris zich “op die eilanden”……
En dit weekend is Joris op de boerderij….
Nu heb ik ruimte, ben ik een zeemeeuw en voel ik me vrij!
Ik gun Joris ook zo zijn zeemeeuwen en vrijheid.
Maar soms gaan zijn vrijheid en de mijne niet samen.
De twee meiden spelen rustig verder, de karaf met water is bijna leeg.
Ik zit inmiddels in de schaduw….
En zo meteen, zo meteen gaan we Joris halen.
En dan zijn alle “rare vogels”weer bij elkaar
In de keuken staat een potje zand. Daarnaast een grote bak met schelpen en allemaal oude touwtjes.
We hebben een beetje Terschelling mee naar huis genomen. En dus een beetje vakantie in huis. Al zit het in een potje….
Zo bewaren we vele herinneringen in vele potjes.
Ik vul de karaf opnieuw met koel, koud water. De meiden zitten inmiddels in een grote bak water en ik hoor ze lachen.
Weet je, het leven is goed! Als ik mijn kleine potjes maar blijf vullen en mijn blogs kan schrijven met jou!!
X Esther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten