Melancholisch.....

Hé Willemien,
Ik ben een beetje melancholisch….
droefgeestig, melancholiek, zwaarmoedig, zwartgallig
Ik zet het maar in hele kleine lettertje eronder want het zijn woorden die helemaal niet bij me passen.
Maar zoals jij, als geen ander weet, overvalt het me soms toch.
Het zijn weer heftige weken geweest hier.
Verleden week is Joris geopereerd.
We hebben er weken tegenaan gehikt….
Joris at niet meer, hij trok van spanning de haren uit zijn hoofd (had ik je al verteld dat hij nu hele korte haren heeft?) en pappa van ver weg kwam ook nog logeren.
Niet niks dus.
En dan ineens, zomaar, is het weer maandag en is alles voorbij.
De tijd gaat sneller dan ik aankan.
Ik doe de lippenstift weer op, schouders naar achter, borsten naar voren en HUP, daar gaan we weer.
Deze keer is dat anders.
Ziekenhuistechnisch niet, we zijn écht allemaal opgelucht dat het voorbij is.
Joris heeft het goed doorstaan en heeft zich als een echte grote vent van 13 gedragen. Man, wat was ik trots op hem.
Sophie was ondertussen quality-time met pappa van ver aan het vieren en zo zaten we even, met ons vreemde gezin, in een heel ander wereldje.
Infusen, catheters, blijdschap, angst, zorgen en cliniclowns, verwarring, thuiskomen, opluchting en afscheid waren zo’n beetje de woorden van ons deze week.
En nu, op die maandag is het anders.
Ik ben moe en lamgeslagen.
Joris is verkouden en weer boos.
Sophie is sip en verdrietig.
Ook bij mij werkt de lippenstift deze keer niet.
Gek, maar we wentelen even alledrie in onze eigen verwarring.
We zoeken allemaal weer naar een manier om om te gaan met afscheid nemen en opnieuw beginnen. Of eigenlijk, verder te gaan.
Vanmorgen liep Joris een beetje te klieren. Hij wist niet precies wat hij wilde en liep me steeds in de weg.
Sophie zat op de bank televisie te kijken en keek af en toe eens naar Joris en mij die om elkaar heen dartelden.
Joris deed ineens iets heel sufs en boos val ik tegen hem uit….
Ik zeg, met luide stem tegen hem: “Wat zég ik nou altijd??”en ik kijk hem woest aan.
Twee donkerbruine ogen kijken me dan priemend terug aan en onschuldig zegt hij: “Ik hou van je???????”.
En daar, ter plekke, smelt ik.
Sophie heeft het ook gehoord en grijnst naar me, ze ziet haar moeders boze bui verdwijnen.
Joris kijkt me nog steeds aan en lacht een beetje ondeugend, of lijkt dat maar zo?!
Melancholisch??
Ja, ik ben het nog steeds een beetje.
Maar ik weet ook dat wij het redden.
Operaties, infusen, angst, zorgen, verwarring, afscheid, verdriet en blijdschap. Kom maar op!
En weet je waarom, omdat we één ding zeker weten en dat is dat we alledrie héél véél van elkaar houden.
En jij?
Wat zijn jouw woorden van deze week?!?!!?



Ha Esther,
Dat is een vraag waar ik over moet denken.
Welke woorden typeerden mijn week?
Ik kan je er geen antwoord op geven want jouw woorden zitten nu in mijn hoofd en dan met name de woorden over het ziekenhuis en Joris die alles zo goed en als een grote vent van 13 heeft gedaan.
Mijn nichtje, de oudste dochter van mijn broer, werd deze week ook dertien.
Daar was vroeger zo’n ranzig liedje over, ik weet niet meer van wie maar het ging over meisjes die er net tussenin zaten. Ik heb het altijd een beetje viezig gevonden, zo’n oude vent (want zo klonk die stem wel) die zo’n beetje kwijlend over die meisjes van dertien zong.
Maar daar gaat het nu helemaal net over.
Het gaat over dertien, en geen kind meer zijn.
Over Joris met kort haar die groot en flink is in het ziekenhuis.
Ik stel me voor dat je die woorden heel anders had opgeschreven toen we begonnen met ons blog en Joris net elf was.
Zelfs de woorden die je voor hem kiest, zijn veranderd.
Steeds vaker lees ik stoer, groot en flink.
En ook best wel regelmatig boos.
Jij leeft met een puberzoon van dertien.
Hij is ongemerkt in als ons geblog gegroeid en veranderd.
Wij hebben twee pubers, Frances en Ebel.
Bij Robbert van net twaalf begint er van alles te veranderen.
Ik vind de puberteit een rare periode, enerzijds relaxed omdat je van zoveel kleine zorgdingen af bent, anderzijds zie ik ook hier soms dagenlang een boos hoofd en van die houten schouders rondlopen.
We begonnen met een blog over kinderen en we veranderen van toon en inhoud zonder dat altijd zelf te merken.
Je vroeg me de woorden van mijn week te kiezen, maar ik koos voor jouw woorden.
Wat denk je, zullen we als bejaarde omaatjes nog steeds over onze kinderen bloggen?
Ik zie het wel gebeuren!