Loslaten en vertrouwen

Ha Esther,
Meikermis in Groningen!
Als kind al was dat een hoogtepunt in het jaar, mijn opa die stralend op de stoep stond met paling en zuurstokken van de kermis, met mijn broertje en zus in attracties waar ik nu voor geen duizend euro meer in zou durven.
‘Mag ik vanmiddag met vrienden naar de kermis,’ vraagt Robbert dan ook.
Ineens verliest de kermis alle glans, zie ik alleen de drukke weg die je moet fietsen om er te komen, de rare groepjes vervelende mensen die er rond lopen, de bakjes die hoog door de lucht vliegen en misschien dit keer net niet goed genoeg zijn vastgedraaid!
‘Natuurlijk,’zeg ik toch.
Robbert gaat na de zomervakantie naar de middelbare school. Hij heeft gekozen voor mijn oude school, middenin het centrum, zo ongeveer het drukste punt van de overvolle stad Groningen.
Ik heb het toegejuicht.
Ik beleef vreemde maanden waarin mijn mond iets heel anders zegt dan mijn hart schreeuwt.
Ik zie Robbert en zijn vriendjes fietsen, ze zwalken over de weg, letten niet goed op, kletsen te veel, een stopt plompverloren, de ander knalt er achterop, ze lachen allemaal.
‘Kijk toch uit,’ brom ik.
Ze kijken naar me met dat mengsel van afkeuring en medelijden waarmee pubers naar oude mensen zoals ik kijken.
Dan fietsen ze weg, ze kijken nog steeds niet uit.
Loslaten.
‘Morgen naar de kermis,’ vraagt Ebel en hij straalt net zoals mijn opa vroeger.
‘Natuurlijk,’ zeg ik.
We fietsen er morgen samen heen, langzaam, mensen op de drukke weg die je moet fietsen om bij de kermis te komen zullen zich aan ons ergeren. Vervelende mensen die het leuk vinden iets over Ebel te zeggen komen wij heel vaak tegen dus we trekken gewoon onze olifantenhuid van te voren aan.
En als we samen in een bakje zitten dat niet goed is vastgedraaid.
Dan vliegen we samen weg.
Het is zo moeilijk as je kind niet in staat is om zelfstandig zijn eigen weg te gaan.
En soms is het ook zo heerlijk dat dat niet kan!
We zullen een zuurstok voor jullie meenemen en dan maken we eindelijk onze koffie-afspraak.

Hé Willemien,
Als ik ergens een hekel aan heb is dat het woord “loslaten”. En aan de kermis.
Maar ik hou wel weer erg van koffie en dus ben ik hélemaal voor afspreken….
Verleden week bracht ik Joris en Sophie op de fiets naar school. We brengen altijd eerst Sophie en dan kijkt Joris bij de werkmannen. Dan breng ik Joris.
Een vast ritueel en een vaste route.
Dit keer ging ik daarna weer met de auto naar Sophie terug, ik was rij-moeder bij een uitstapje. Als we, na het uitstapje, op school terugkomen realiseer ik me dat dat niet handig is, ik met de auto, Sophie met de fiets…. “Geeft niet mam, ik fiets wel alleen naar huis”. Ik slik en kijk haar aan. Twee donkerbruine ogen kijken me vol zelfvertrouwen aan en ik zeg “Dat is goed!”.
Ze ziet niet dat mijn knieen knikken en dat ik bijna geen adem meer kan halen.
Zo snel als ik kan rijd ik met de auto naar huis en vol ongeduld ga ik in de voortuin op haar zitten wachten. Héél nonchalant, dat dan weer wel.
Met rode konen komt ze daar aangefietst. En ik ben trots! En zó blij dat ze weer thuis is….
Vertrouwen.
Vandaag is Joris geopereerd.
Ik mocht vanmorgen mee naar de operatiekamer, in een wit papieren pak met plastik schoenen en een kapje op mijn hoofd.
Terwijl Joris onder narcose ging gaf ik hem een dikke kus.
En ik liep weg, met tranen in mijn ogen.
Vertrouwen.
Hij ligt nu naast me in dat grote ziekenhuisbed en grote bruine ogen kijken me aan.
In zijn arm zit nog een infuus en ergens bungelt er een catheter. Hij vindt het maar niks.
Maar hij is stoer, hij ondergaat het en is héél flink.
Sophie belde ook nog even.
Ze had net de avond-4-daagse gelopen en ging zo slapen.
En toen, in dat ziekenhuisbed naast mijn stoere vent en met mijn stoere dochter aan de telefoon kwam ik erachter.
Dat stomme woord, je weet wel, loslaten moeten we misschien maar schrappen uit de Dikke van Dale.
Ik ben moeder en ik weiger los te laten, nu niet en nooit niet.
Ik geloof daar gewoon niet in. Punt.
Wel wil ik vertrouwen.
Vertrouwen hebben in mijn kinderen en vooral vertrouwen géven aan mijn kinderen.
Sophie fietst ermee naar huis en Joris doorstaat er zijn operatie mee….
En dat is nog maar een begin.
In de Dikke van Dale staat:
1ver•trou•wen -trouwde, h -trouwd 1 met zekerheid hopen: we ~ erop dat … 2 vertrouwen stellen
2ver•trou•wen het; o geloof in iems goede trouw en eerlijkheidEn ik denk, dat we met vertouwen de toekomst tegemoet kunnen zien.
Oh ja, en weet je… over de kermis zegt De Dikke van Dale:
ker•mis de; v(m) -sen feestelijke markt met attractiesHmmmm, volgens mij is ons leven één grote kermis.
Dus misschien moet ik mijn mening wel herzien….. Ik heb eigenlijk geen hekel aan de kermis.
Vol vertrouwen stap ik in mijn eigen 8-baan en geniet van de attracties.
En onderweg, onderweg kom ik bij jou die zuurstok ophalen!!!
Zet jij dan koffie!??!