Zo puur kan liefde zijn......

Ha Esther,
Vorige week mailde ik je dat we een familieweekend hadden met Pasen.
Eerlijk is eerlijk, ik zag er tegenop.
Of we het willen of niet, wij trekken altijd de aandacht: Ebel en ik.
Ebel omdat hij is wie hij is en ik omdat ik zijn tolk ben.
Zelfs bij mijn eigen lieve familie was ik een beetje benauwd, en mijn stress slaat naadloos op Ebel over. Dat geeft wel eens ongewenste effecten!
Maar alles zat mee!
De zomer kwam met Pasen al om de hoek gluren, de enorme tuin rond het gehuurde landhuis bood plaats voor velen, iedereen was relaxed, we konden wandelen (wat we nu eenmaal bijna het allerliefste doen) en we konden ’s avonds buiten eten aan lange tafels.
Het viel zo niet op dat Ebel zijn eigen hapjes at, langer met de hond speelt dan hij met mensen kan spelen, en zelfs de geuren die hij ’s avonds door zijn nare obstipatie verspreidt, werden door de lentewind weggeblazen.
De familie was discreet, liet Ebel zijn gang gaan en stelde me maar een paar gedoseerde vragen.
En zo werd dat rare mechanisme in werking gesteld, als het dan goed gaat, gaat het steeds beter.
Ebel heeft zich geweldig gedragen, iedereen zag dat, was trots en blij en Ebel groeide nog weer een stukje.
Zo hadden wij een Vrolijk Pasen.
Ik heb een stukje van mijn angst en verlegenheid laten varen, durf een volgende keer weer net iets meer.
Het is een kort blog, maar meer heb ik niet te zeggen.
Bijzonder eigenlijk, verdriet vraagt zoveel woorden, vreugde zoveel minder.
Liefs van Willemien

Hé Willemien,
Wat een feest dat je zulke fijne dagen hebt gehad en wat een nog groter feest dat het ook voor jou en Ebel een feestje was. En dus zélfs voor de familie.
Althans, zo klinkt het wel.
Het stemt me tegelijkertijd ook wel weer een beetje verdrietig.
Een familieweekend zou je juist zonder al te veel zorgen in moeten kunnen gaan.
Ik ben eerste paasdag bij mijn zus.
We gaan picknikken op het strand met al (3!) haar kinderen en al (2!) haar honden.
Iedereen scharrelt door elkaar, niemand let op elkaar en iedereen houdt van elkaar.
En dat is voldoende.
Het is een plek die veilig is en waar iedereen zichzelf kan zijn…. Een feestje dus!!
Het maakt eigenlijk niet uit of Joris zich gedraagt of niet. Altijd is er wel iemand die het even van mij overneemt. En juist ook dat is zo fijn….
Joris voelt dat hij geaccepteerd wordt om wie hij is en wat hij doet, Sophie krijgt aandacht van iedereen en we knuffelen en zoenen wat af…..
Ik hou het ook kort deze keer. Zoals Confucius ooit al zei, “één moment van vreugde verdrijft honderd zorgen”.
Na zo’n weekend kunnen wij, jij en ik, er dus weer hele lange tijd tegenaan…..
Is dat geen fijn idee?!?
En weet je wat er iedere keer weer af blijft spatten, hoe kort ons blog ook is…… de liefde voor onze kinderen.
En weet je, deze is speciaal voor Ebel, Robbert, Frances, Joris en Sophie.
En ook een beetje voor onze familie, vooruit!!!
http://youtu.be/yq_I2JGQpkc
X Esther