Schuldgevoel

Hé Willemien,
We hebben het er al vaker over gehad……”mijn hoofd zit vol”.
Ik zit weer in zo’n periode.
De zon schijnt en je weet dan word ik blij! Ik ben een écht zomermens.
Nou ja, eerlijk gezegd bijna nóg meer een lentemens.
Als de knoppen aan de bomen op springen staan en de kleuren en geuren komen allemaal weer voorzichtig tevoorschijn dat word ik blij, gewoon simpelweg blij.
Alleen dat woordje “simpel”, dat klopt dan weer niet.
Mijn leven is namelijk niet simpel.
Laat ik voorop stellen, ik heb een leuk leven. Ik ben blij, weer écht hélemaal gelukkig maar simpel, nee, dat dan weer niet.
Alleen al door dat ene woord.
Schuldgevoel.
Volgens mij is dat wel eens een goede om bij de kop te pakken hier.
Wat zou het leven gemakkelijk zijn zonder dat nare woord.
Want dat vind ik het, een naar woord. En ik vind het óók nog eens een naar gevoel!
Van Dale doet er niet veel mee:
schuld•ge•voel het; o -ens het besef schuld te hebbenAls ik zoek naar synoniemen vind ik:
Schuldgevoel = Gewetenswroeging, SchuldbesefNou ja, van beide word ik niet veel wijzer.
Feit is dat ik er véél, héél veel last van heb.
Wanneer? Eigenlijk altijd!
Wanneer niet? Eigenlijk nooit!
En daarmee is deze #blog dit keer snel klaar!!
Waarom snel klaar?
Omdat ik uitgepraat ben. Uitgepraat maar nog lang niet uitgesproken.
Ik ben uitgepraat over dat rotwoord dat soms mijn hele dag kan behelsen.
Ik ben klaar met dat rotwoord dat steeds weer en vooral ook overal de kop op kan steken.
Wat zou dat toch zijn?
Vroeger, en daarmee bedoel ik vooral de tijd vóórdat ik kinderen had, was zo heerlijk ongecompliceerd en vooral nog zo héérlijk vrij, vrij van alle schuldgevoel.
Da’s nu wel anders…. Eigenlijk is dat al 13 jaar anders.
Ik zeg altijd dat op het moment dat ik moeder werd ik ook veranderde in een naaktslak.
Kwetsbaar en week, vooral héél week.
En dus ook nog eens vol met schuldgevoel.
Ik weet dat ik niet alleen sta, gelukkig niet.
Overal herkenning en iedereen heeft er last van. Maar er helpt geen therapie tegen.
Geloof me, ik heb het geprobeerd.
Joris gaat dit weekend logeren. Sophie en ik brengen hem samen weg.
Er zijn 2 lammetjes geboren en als we aankomen zijn ze net toe aan de fles.
Twee kleine mekkerende lammetjes krijgen de fles. Van Joris en Sophie.
Samen staan ze in dat krappe schuurtje, beetje spannend maar zó bijzonder.
Het ultieme lentegevoel steekt daar in dat schuurtje de kop op en ik ben gewoon simpelweg blij.
Tot ik samen met Sophie weg rijd in de auto.
Dan is het ineens niet simpel meer……schuldgevoel.
Ik weet dat Joris een leuk weekend tegemoet gaat, ik weet dat Sophie en ik van elkaar gaan genieten en toch….
Dat stomme schuldgevoel sijpelt gewoon, heel stiekem en heel constant in mijn leven.
Alle beslissingen die ik neem hebben te maken met mijn kinderen, bij alles wat ik doe houd ik rekening met mijn kinderen, en zo hoort het ook vind ik.
En toch….steeds weer dat schuldgevoel.
Siomon Carmiggelt zei ooit: “echte liefde kent geen schuldgevoel”
Ergens doe ik dus waarschijnlijk iets heel erg fout...
En jij? Jij wel eens last van schuldgevoel?!?!
X Esther

Ha Esther,
Meestal maak je het me wel makkelijk en kan ik zo op je blogs reageren.
Dit keer niet.
Heb ik wel eens last van schuldgevoel?
Ik lag in bed, de zachte geuren van de lenteavond kwamen door het open raam naar binnen gedwarreld en ik dacht, heb ik wel eens last van een schuldgevoel?
Ja en nee.
Natuurlijk heb ik een diep gevoel van schuld en falen dat ik mijn zoon Ebel niet zo gezond, zo goed, heb afgeleverd als ik zo graag had gewild.
Ik rookte niet, ik dronk niet, ik fietste tot op de laatste dag rond op mijn hippe negentigerjaren racefiets en bovenal ik, en Bob net zo, verheugde me zo ontzettend op ons tweede kind.
Er was geen stress, we werden niet ontslagen, er ging geen dierbaar iemand dood.
En toch is Ebel te kwetsbaar gebleken en dat geeft me een gevoel van falen en van verdriet en van een schuld die ik niet concreet kan benoemen.
Maar verder?
Nee.
Schuldgevoel zit niet zo erg in mijn systeem. Ik weet niet waarom niet, gewoon niet meegekregen.
Toevallig sprak ik deze week met iemand over onze jeugd. Ik heb er van alles over te zeggen, sommige dingen lastiger, sommige dingen die ik niet zo leuk heb gevonden, veel goeds, heel veel zelfs, wat daar tegenover stond. En door jouw mail realiseer ik me wel dat schuldgevoel niet erg bij ons is aangelegd.
Oh, help! Nu zie ik dat dat bijna suggereert dat dat door je opvoeding komt en dat dat dus bij jou wel aan de orde is geweest.
En dat bedoel ik niet.
Daar voel ik me dan nu ineens ook bijna schuldig over, over het feit dat je misschien zou kunnen denken dat en dat je dan misschien ook zou denken dat en dat dat dan misschien ertoe zou leiden dat je dan ook nog zou denken dat.
Ja! Dat is een van de dingen die ik meegekregen heb van huis uit.
Teveel denken.
Teveel denken over wat?
Nou ja, over bijna alles eigenlijk.
Denken over jezelf, over het effect van jou denken op anderen, denken over denken in het algemeen en in het bijzonder…
Maar als mijn kinderen naar bed gaan, ook Ebel, en ik kom nog even bij ze zitten, en als ik dan op sta om weg te gaan, dan zeg ik bij de deur.
‘Zo, nu kun je nog even heerlijk liggen denken.’
En als kind vroeg ik aan mijn moeder als ze bij de deur van mijn slaapkamer stond.
‘Heb je nog een denker-denkertje voor me?’
Dat was iets lekkers en leuks om over te denken.
En zo is het bij mij net als bij jouw schuldgevoel, het zijn de diepe dingen in ons systeem, die bij ons horen en ons gevormd hebben. Dingen waarin we sterk en zwak zijn. En zo is het met alles in onze liefde voor Joris en Ebel, het confronteert ons dagelijks met alles waar we zwak en sterk in zijn.
En al denkend kom ik dus toch tot deze hele positieve conclusie:
Never a dull moment!