Groot verlies

Ha Esther,
En week vol emotie.
Robbert werd gister twaalf, we vierden het uitbundig en dit weekend wacht ons nog een slaapfeest met heel veel kinderen.
Maar bij Ebel op school overleed een kindje.
Er zitten bij Ebel op school best veel kinderen die ook lichamelijk niet sterk zijn.
Hij was er een van, een longontsteking was teveel voor zijn lijfje.
Toen werd hij opgebaard, op zijn logeerkamer op school.
Niet eens thuis, maar daar wilde en kon ik helemaal niet verder over denken.
School schreef in het schriftje
Wil Ebel afscheid nemen en wil hij ook mee naar de begrafenis?
Ik geloof dat het voor het allereerst in al die jaren was dat ik terugschreef
Ik heb echt geen flauw idee.
Uiteindelijk is Ebel met de groepsleidster naar het kindje toegegaan.
Ebel pakte mijn hand, stond er in het schriftje. Hij hield me stevig vast, bleef half achter me staan en zei toen zacht maar duidelijk Tot Ziens.
Ik vond het heel goed dat ze het zo gedaan hebben en dat schreef ik dan ook weer.
Vandaag is de begrafenis.
‘Wil je daar met mij naartoe,’ vroeg ik aan Ebel.
‘Of zullen we samen thuisblijven?’
‘Heel samen thuisblijven,’riep Ebel meteen.
En nu zijn we samen thuis, op deze zonnige vrijdag en begraven ouders hun zorgenkindje.
We zijn er niet bij maar denken er aan.
En Ebel vraagt de afgelopen drie dagen heel vaak, en met een heel angstig gezicht
‘Ebel niet ziek en in ziekenwagen en ziekenhuis?’
‘Nee hoor,’zeg ik steeds en ik lach er zo vrolijk mogelijk bij.
Nu ligt Ebel in ons bed televisie te kijken en ik zit in ons studeerkamertje ernaast met de deuren open.
Ik hoor de Teletubbies, waar Ebel altijd zo om moet lachen.
Vandaag lacht hij niet.

Lieve Willemien,
Ik was,of beter gezegd, bén, nog steeds een beetje stil van je verhaal.
Het grijpt me direkt in mijn eigen kwetsbaarheid. Mijn kinderen….
Ik heb me er al eens eerder over uitgesproken dat ik het nooit heb begrepen.
Als je je ouders verliest dan ben je een wees, als je een partner verliest dan ben je een weduwe of een weduwnaar.
Maar voor dat, dát wat het meest ondraaglijke is, in mijn ogen, je eigen kind verliezen…..daar bestaat niet eens een naam voor…
Misschien omdat het wel té pijnlijk is om over na te denken.
Onze kinderen en onze kwetsbaarheid.
Ik ben er nog steeds een beetje stil van.
Joris ging vanmorgen met de slappe lach naar school.
We maakten grapjes op de fiets over broodjes en juffen die daar bovenop zaten. We maakten er gekke geluiden bij en moesten allebei vreselijk lachen.
De zon schijnt uitbundig.
Als we aankomen zie ik al die kwetsbare kinderen waarvan Joris er één is.
Met de slappe lach laat ik hem achter.
Ik fiets door de stralende zon naar huis en ik schrijf jou.
Sterkte voor Ebel en sterkte voor jou. En sterkte voor de ouders van dat jongetje bij Ebel op school.
En verder, verder blijf ik gewoon nog even stil…..