vakantie

He Esther,
De vakantie is begonnen,
Zes weken lang zijn de kinderen vrij.
Frances en Robbert vermaken zich, doen dingen samen met anderen, komen lachend en moe weer thuis.
Ebel is thuis. Bij mij.
Volgende week donderdag gaan we naar Frankrijk, Ebel heeft al een grote stapel met vakantiespullen klaargelegd.
Hij verheugt zich zo dat hij bijna knapt.
Maar het duurt nog een week voordat het zover is en dus is Ebel thuis.
Bij mij.
We gaan fietsen, wandelen met de hond, Ebel zit achter de computer en ik wil duizend dingen doen en ik kom tot niets, want Ebel is thuis.
Bij mij.
Het is nu bijna een jaar geleden dat we gingen bloggen. Hoe deden we dat voor die tijd eigenlijk? Ebel zit even rustig beneden televisie te kijken en ik sneak meteen naar boven en kruip achter de computer voor een gestolen momentje, niet om spannende filmpjes te kijken of te shoppen op Ebay, maar om even met jou te bloggen en je stiekem te vragen of je ook helemaal gek wordt van die zes weken vrij met je zorgintensieve kind?
En kijk, het wonder werkt alweer.
Ik durf je te vragen of je ook stiekem helemaal gek wordt van zes weken vakantie met je zorgintensieve kind en meteen ligt de last wat minder zwaar op mijn schouders.
Ik kan nu deze blog naar je mailen, me verheugen op je antwoord dat altijd razendsnel digitaal bij me binnenvalt en ik weet dat je me eerlijk zult antwoorden.
Wij zijn Moeders zonder Grenzen omdat we allebei een zoon hebben die grensverleggend is, die grenzen verkennen en ze niet herkennen. Wij zijn in de afgelopen tien jaar allebei over onnoemlijk veel grenzen heengestapt en we zullen dat blijven doen omdat we zo vreselijk veel van die onmogelijk rare jongens van ons houden.
We worden er gek van en daar bloggen we over.
We worden er ook heel gelukkig van en daar bloggen we over.
En over gelukkig gesproken.
Heb ik je verteld over Ebels kunstwerken?
Hij heeft een heel stapel dieren geschilderd, echt te gekke dieren. Als je goed naar ze kijkt, dan is er met elk dier wat aan de hand, een dove beer, een luipaard zonder poten, een slechtziende giraffe.
Het is zo leuk, meteen sprong er een kinderverhaal in mijn hoofd, een verhaal over een klas vol vreemde dieren en mensen, geen sneu groepje maar een topklas vol vreemde figuren die iets bijzonders bijdragen aan de wereld.
Ik heb een gehandicapte zoon en hij is er altijd.
Bij mij.
Soms word ik er helemaal gek van en dan wil ik wel iets in elkaar trappen omdat ik me zo opgesloten voel met en door hem.
Maar door hem kan ik schrijven en is mijn leven nooit saai en wie weet geeft iemand ons kinderboek straks uit? Ik zie het voor met: geschreven door Willemien Vereijken, illustraties Ebel Vereijken.
Nu gaan we allebei op vakantie en kan ik je niet bloggen als Ebel per ongeluk in zijn enorme luier over de camping loopt, een loeiende huilbui krijgt in het zwembad of een gieter afpakt van een peuter met woedende ouders ten gevolge.
Geeft niets, in augustus pakken we de draad weer op. Dan delen we weer wat weinig mensen kennen en wat nog minder mensen begrijpen en dan gaan we dus door met onze missie: laten zien hoe het leven is van Moeders zonder Grenzen.

He Willemien,
Het is vakantie!!!
Zes weken lang…..
En ik hou erg van vakantie, ik hou erg van de zomer , ik geniet van de koele witte wijn, ik hou van mijn bruinverbrande armen en ik hou erg veel van Joris….. maar Joris, zes weken lang, thuis????
Gek altijd, in de vakantie ligt alle opvang altijd ineens in 1x plat.
Alsof ik in die lange vakantie niet eigenlijk juist extra behoefte heb aan hulp, ondersteuning en begrip……..
Hmmmm.
En dus verzinnen we leuke dingen voor we echt weggaan.
Want jij begrijpt als geen ander, deze moeder pakt koffers en kinderen in en gaat. Weg!
Binnenkort.
Want zo zijn wij, wij moeders zonder grenzen, we blijven reizen, de wereld verkennen, de wereld ontdekken en vooral de wereld kennis laten maken met onze jongens. Wij gaan niets uit de weg….. wij kennen letterlijk geen grenzen.
Maar voordat het zover is eerst nog even hier dus.
En dan zit je, voordat je het goed en wel in de gaten hebt, ineens met je 2 kinderen in een zwembad…..
Eigenlijk best leuk. Er liggen matten in het water, ballen vliegen in het rond. Grote autobanden doen dienst als springkussen en er staat zelfs een enorme opblaasglijbaan in het diepe bad.
Sophie springt zo ongeveer vanuit de kleedkamer het bad in.
Ze is niet te houden en vindt het heerlijk.
Joris doet het rustiger aan.
Roept “mamma!!!”, als hij me door zo’n rondvliegende bal even niet ziet en wijkt niet van mijn zijde.
Voor mij wel gemakkelijk in dit geval, weet ik ook waar hij is en dat is wel zo rustig te midden van dat gekrioel.
Joris heeft namelijk nog steeds niet zijn A-diploma. Hij zwemt wel. En goed ook.
Alleen weet hij dat zelf soms ineens niet meer.
Maar, het is er leuk. En ik hou toch eigenlijk niet eens van zwembaden!!
Te vroeg gejuicht, ineens gaat het mis.
We zijn in het pierenbadje (die moet ik in die Dikke van Dale toch ook eens opzoeken, pierenbadje!!) en Sophie en ik gooien over met een opblaasbal en Joris speelt met een plastik bootje.
Ik let even niet op.
Ineens vliegen er niet alleen ballen door de lucht maar ook die, toch best wel grote, plastik boot.
Met een zwaai gooit Joris hem in het water en dat is niet ongevaarlijk. Er zwemmen daar namelijk nog meer mensen!
Een vader ziet dat ook en die valt uit tegen Joris “kan hij niet uit zijn ogen kijken, hij is toch oud en wijs genoeg en of ‘ie helemaal gek is geworden”.
Ik grijp in.
Ik geef de man een grote mond. Waar mijn kinderen en de badjuf naast staan.
Man boos, ik boos, badjuf gaat bemiddelen.
Dan denk ik na.
Eigenlijk een compliment dat de man zo uitvalt tegen Joris. Hij ziet hem als een lange lummel van 12 die zich moet gedragen. Hij behandeld hem als een “gewoon, strontvervelend joch”….
Leuk eigenlijk.
Wat ik altijd wil, doet de man nu en toch word ik kwaad.
Ik spreek de man later nog even aan, leg hem in het kort “mijn zoon”uit en zeg hem daarna vriendelijk gedag.
Hij snapt het en ik heb het weer “goedgepraat”.
Gek eigenlijk…………..
Uitgesproken maar niet uitgepraat, zo voelt het een beetje vandaag, na deze dag in het zwembad.
En daarom bloggen wij verder, want over levens met zorgintensieve kinderen raakt je soms even uitgesproken maar nooit uitgepraat!