ups en downs

Ha Esther,
Het ging de laatste tijd heel erg lekker met Ebel. Hij deed alles rustig, met plezier en hij deed vooral overal zo lekker aan mee.
Ik heb ervan genoten. Meteen merk ik het aan mezelf, als het met Ebel goed gaat.
Ik val direct af. Ik heb je dat al wel eens eerder gemaild. Als het niet goed gaat met Ebel, houd ik meteen een paar kilo vast, mijn lichaam en geest gaan in de stress-stand. Gaat het goed met Ebel, dan ontspannen bij mij lichaam en geest. De stresskilo’s voelen dat ze overbodig zijn en verdwijnen weer.
Ideaal in de zomer omdat je rokje dan zoveel beter dicht kan.
Maar helaas, zoals altijd in al die jaren, er is weer een terugval.
Op vrijdag werd ik gebeld door school. Ebel was door het lint gegaan om helemaal niets, hij zat loeiend in de klas. Ik hoorde hem op de achterrond en heel even haatte ik hem. Ik haatte hem omdat hij me dit weer eens aandeed.
Maar toen ik hem aan de telefoon kreeg, sprak ik lieve en zachte woordjes en hij kalmeerde.
Die middag reed ik naar zijn school die een High Tea had georganiseerd als afsluiting van het schooljaar.
Franecs en Robbert hadden vrij gekregen en gingen mee.
De tafels stonden buiten klaar, binnen was het een feest van lekkere hapjes.
Kinderen, leerkrachten en familie stonden bij elkaar, praatten, gebaarden en lachten.
Ebel zat ergens in een lokaal een videootje te kijken.
Een paar keer probeerde ik Ebel bij ons aan de tafel te roepen.
Hij liep dan even naar ons toe, stond een seconde bij ons en draaide zich dan meteen weer om om weg te lopen.
Bah, wat een stomme vent!
Zo snel als het maar kon, vertrokken we.
Robbert en Frances waren stil. Ebel ook.
Ik zette de radio aan.
‘Ik vond het geweldig om al die families met die heel vreemde kinderen te zien,’ zei Frances toen.
‘Wat houdt iedereen dan veel van zijn of haar bijzondere kind!’
Ik vond het mooi dat ze dat zo had gezien, maar zelf hield ik even een stuk minder van mijn bijzondere kind.
Eerlijk is eerlijk, ik keek opzij naar Ebel. Naar zijn boze gezicht, zijn warme lijf en zijn onrustige handen.
Ik ga niet opschrijven wat ik dacht maar het was even niet fraai.
Ik was blij dat we thuiswaren.
Het weekend was stralend en zonovergoten, maar bij Ebel was het de ene donderwolk na de andere.
Zijn barometer staat op slecht weer.
Er komen weer moeilijke weken aan, ik ken hem en weet zo langzamerhand wat ik verwachten kan.
De strakke rokjes kunnen de kast in en de wijde linnen broeken liggen weer vooraan.
Welkom stress, kilo’s en welkom lood op mijn schouders!


He Willemien,
Ik word verdrietig als ik je verhaal lees.
Maar ik snap het ook weer zo goed.
Het leven met onze jongens kan zo onvoorspelbaar zijn.
Door dik en dun zeggen ze toch altijd? Nou, dat gaat bij jou dan wel heel letterlijk op!!
Poeh! Het is soms letterlijk zwaar, loodzwaar.
Ik had je toch laatst gezegd dat er hier “iets in de lucht”hing.
Nou, daar komt ‘ie…….
Dit keer is het niet Joris die hier de sfeer aangeeft.
Sophie zit niet lekker in haar vel.
Einde van het schooljaar, veel drukte, laat naar bed, te warm, moe, Joris die natuurlijk soms zijn buien heeft.
En…. ze wordt groter, maar is, tot grote frustratie van haarzelf, voor sommige dingen nog niet groot genoeg.
Je kent dat wel, van dat laken en dat servet enzo.
Ze is nog niet groot genoeg om alles te kunnen begrijpen.
Ze ligt dwars, heeft een grote mond en worstelt met alles en iedereen.
Een moeder die steeds erg op haar let en regels stelt en een vader die er niet is.
En dat laatste is het hem nu juist.
Ze mist hem zo erg!!
Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.
Mijn kleine meid heeft het zwaar en dat vind ik zo moeilijk.
Ze adoreert de grond waarop haar vader loopt maar het brengt haar niets.
Alles wat hij doet is goed want als er een is die onvoorwaardelijk van haar vader houdt is zij het wel.
Zelfs die grote afstand accepteert ze, om hem te vriend te houden.
Want dat is wat ze het allerliefste wil.
Dat hij haar vriend is.
Uit ervaring weet ik dat lange-afstands-relaties niet werken.
Hij heette Erik en ik ben er twee keer voor naar New York gevlogen.
We hadden machtige tijden daar en ik heb er een zwak voor New York aan overgehouden.
We vonden elkaar echt leuk maar die grote zee zat ons in de weg.
Ook nu werkt de zee niet mee.
Maar we gaan hem bedwingen.
Over een paar weken vliegen we naar pappa toe.
Ze wil zo graag, ze kan niet wachten, ze telt letterlijk de dagen af……….. en toch………..
Ze worstelt en worstelt en lijkt soms even niet boven te komen.
Een zee aan emoties in haar hoofd, een storm van gedachten in dat koppie en ik moet hulpeloos toe kijken.
Dat hangt er hier in de lucht dus………….. verwachtingen en hoop.
En daar kun je flink onrustig van worden.
Ik gun Sophie rust, ik gun haar d’r vader,liefst zonder die zee ertussen.
Ik weet ook dat dat niet gaat gebeuren en dat doet pijn.
Zoals ik een zwak heb voor New York, heeft Sophie een zwak voor dat tropische eiland.
En later, later als ze groot is, echt groot, vertel ik haar alles.
Lezen we samen dat boek dat hier nog onafgeschreven in de kast staat en hoop ik dat ze rust zal vinden.
Hoop ik dat ze groot genoeg is om te snappen waarom het gegaan is zoals het gegaan is en hoop ik dat ze het een plek kan geven.
En ik ga haar daarbij helpen.
Weet je, er is er hier in huis eigenlijk maar 1 die dit soort ingewikkelde dingen kan verwoorden zoals ze echt zijn en dat is Joris.
Hij trekt een t-shirt aan dat hij bij een vorig bezoek van pappa kreeg en zegt:
“Ik trek dat K&*T t-shirt weer aan van die stomme pappa omdat ik hem zo mis!!”
Vind je het gek dat ze hier soms in de war zijn……………??!
En jij, ik hoop dat jij snel weer in je strakke rokjes past!