Korte Kop

He Willemien,
“Als je haar maar goed zit”, wie kent hem niet??
Ik behoor tot de groep mensen die naar de kapper gaan geen straf vindt.
Lekker getuttel op je hoofd, vroeger nog een heerlijke hoofdmassage tijdens het wassen…..
Snap jij dat trouwens dat je haren tegenwoordig niet meer gewassen worden bij zo’n kappersbezoek. Ja, alleen op verzoek en tegen betaling.
Anders pakken ze de plantenspuit, spuiten je helemaal nat, de Dior loopt uit je ogen en dan beginnen ze.
Voor mij was die lekkere wasbeurt juist de reden om te gaan!!
Maar goed, dat terzijde.
De kapper dus.
Toen Joris klein was hield hij niet van gepluk. Niet aan zijn lijf en leden en al zeker niet aan zijn haren.
Ik mocht er een klodder gel indoen, maakte een lekkere kuif en die bleef dan wel een dag of 3 zitten.
Hij blij, ik blij.
En ach, we woonden op dat tropische eiland, zwommen de hele dag en dan zat je haar vanzelf wel goed….. of niet maar dat maakte eigenlijk niet zoveel uit.
We waren zongebruind en dan staat alles al snel leuk.
Zelfs zo’n half ingestorte vetkuif.
De eerste jaren van Joris zijn leven knipte ik dus zelf die vlasblonde haartjes en camoufleerde een hoop met klodders vol met gel.
Maar Joris werd ouder en ik kwam daar echt niet meer mee weg. Met gel alleen.
De kapper dus.
Ik kijk in de Gouden Gids, kinderkapper.
Er is er een. We stappen in de auto en gaan er naartoe.
Joris weet dat we gaan en zit stil achterin…….
Ik zet een muziekje op en kijk hem af en toe aan, door de achteruitkijkspiegel, daar op de achterbank.
Ja, ik heb de goede beslissing genomen, zijn haar zit echt wel een beetje raar.
En hoe erg kan het zijn??
We stappen binnen.
De kapperstoelen zijn in de vorm van een auto, een scooter of een grote, beetje misvormde Minnie Mouse.
Nu is Joris gek op auto’s dus dat komt mooi uit.
Ik til hem erin, ik voel zijn kleine lijfje verstarren. Hij zit in die grote auto en kijkt naar zichzelf in die grote spiegel.
Misschien ziet ‘ie zelf ook ineens hoe gek zijn haar zit want hij begint te huilen.
Eerst zachtjes, dat is bijna nog erger, en dan hard. Heel hard.
Ik hou hem vast, de kapster knipt her en der wat plukjes weg.
Hij wil daar alleen maar weg. Ik trouwens ook.
De kapster, ik bewonder haar om d’r moed, ik vervloek haar om haar doorzettingsvermogen.
Ze pakt namelijk een fohn, in de vorm van een eendenkop, en richt die op Joris.
Dat is de druppel………….
Joris houdt niet van harde en “zoemende”geluiden.
Nu kan ik me ook voorstellen dat ie schrikt van die grijnzende eend die hem zoemend met die grote gele bek tegemoet komt……..
Ik hou hem niet meer, de kapster is het ook zat.
Ik betaal en loop met een snikkende Joris, met eigenlijk nog gekker haar dan dat ‘ie binnen kwam, weer weg.
Thuis zet ik hem op de bank. Pak de gel en maak er maar weer het beste van.
Weet je, we zijn inmiddels een paar jaar en velen potten gel verder.
Tegenwoordig gaat Joris naar een “echte herenkapper”, Il Divo.
Klinkt ook wel stoer.
Ze föhnt, smeert en knipt.
En belangrijker, ze snapt Joris.
Waar het precies goed is gekomen weet ik niet meer. Ik denk bij haar.
Maar zijn haar zit goed, al een paar jaar.
Ik ga morgen zelf naar de kapper, en weet je, ik laat het lekker wassen, extra lang!
En dan…… dan gaan we op vakantie.
Naar die tropische zon.
Dan zijn we weer zongebruind en is alles weer goed!!!
En de gel, die laten we lekker thuis………..


Ha Esther,
Ebel is vaak geopereerd aan zijn oren en tot op de dag van vandaag heeft hij veel oorontstekingen.
Hij kan dicht bij zijn oren bijna geen aanraking verdragen
Dat gaf bij de kapper altijd een bijzonder effect.
Bovenop liet Ebel het rustig knippen, maar zodra de schaar te dicht bij zijn oren kwam begon hij te krijsen.
Soms werd dat zo erg dat we het maar opgaven.
Dan had Ebel het kort bovenop en lang bij de oren.
Er is, wat haar betreft, al heel veel in de mode geweest.
Maar dit kapsel - kort bovenop, lang bij de oren - nog nooit.
En terecht.
Gelukkig heeft Ebel heerlijk dik en stug haar.
Het lijkt al snel wat.
De laatste jaren gaat het eigenlijk geruisloos.
Het is, zoals we wel vaker bloggen, toch vaak geweldig om te ervaren hoe een aantal van die ongelooflijk grote probleemsituaties zich in de loop van de jaren oplossen.
Komt dat, zoals jij denkt, door een goede kapster die Joris snapt?
Komt dat door ons, die naar de kapper blijven gaan?
Of komt dat door onze jongens, die groter worden en steeds meer aankunnen.
Als ik daar zo over nadenk dan zou ik willen dat ons blog al die moeders bereikt met kleinere kinderen.
Kleinere kinderen bij wie het niet vanzelf gaat.
Misschien dat zij, juist vandaag, besloten hebben om nog even - zo vlak voor de vakantie - met hun kind naar de kapper te gaan.
Ze zullen moe, warm en gefrustreerd thuiskomen, met huilende kinderen die half geknipt zijn, of helemaal niet, met de afkeurende blikken van de kapper en de andere klanten die pijnlijke gaten in hun rug hebben geprikt.
Ik zou ze wel willen toeschreeuwen.
Het wordt makkelijker!
Nee, nee, het wordt geen makkie, dat hoor je mij nooit zeggen.
Maar het wordt wel makkelijker.
Ebel heeft op het moment vrij lang haar met een lok over een oog.
Dat staat super.
Maar Ebel heeft ook een voorhoofd vol jeugdpuistjes en die lok doet daar geen goed.
We laten Ebel dus nog even lekker kortknippen.
En dat alles vrij van stress!
En Esther, ik ga toch weer eens ‘de bladen’ onze blogs toesturen. We moeten erin!
Die bladen liggen immers bij de kapper.
Daar zitten onze collega moeders die zich erachter verstoppen, terwijl hun kinderen krijsen.
Als ze dan net even ons blog lezen, dan hoop ik dat ze weer wat moed krijgen.
Ze zijn niet de enige die in de kapperswinkel zitten en hun leven (en hun kind) even vervloeken.
We have been there, seen that, done that.
Lieve moeders zonder grenzen: Houd vol, sommige dingen worden echt makkelijker!