Opa is dood

He Willemien,
Opa is dood.
Ik val maar met de deur in huis.
Opa keek tv en opeens niet meer.
Dat vindt Joris het meest intrigerende aan alles.
Zomaar ineens voor de tv en dan dood?!?!
Leg dat maar eens uit…………….
We hebben het over hartjes die niet meer kloppen, sterretjes aan de hemel en mooie gedachten.
Ik praat met Joris over cremeren en begraven en kisten en urnen.
Het is eigenlijk voor het eerst dat Joris en Sophie zo dichtbij met de dood te maken krijgen.
Woensdag is de begrafenis.
Sophie heeft 2 weken terug haar vis begraven.
Dat was al een hele happening, met na afloop een ijsje.
Eigenlijk verwacht ze nu weer zo’n soort feestje.
Ik moet haar uitleggen dat het nu anders is.
Joris houdt zich meer bezig met opa zelf.
Wassen ze zijn oksels wel? Krijgt hij wel deodorant op en waar is hij nu?
Ik vind het vooral een dilemma, die begrafenis.
Eigenlijk vind ik ze te jong.
Ze hebben het afgelopen jaar net wat teveel voor de kiezen gehad en ik vind dit net een stap te ver.
Ik wil heel graag met ze naar oma, ik wil het verdriet graag delen.
Ik wil na de begrafenis taart eten en praten over opa maar ze hoeven van mij niet perse naar de ceremonie zelf.
Dat ben ik he, maak het liefst overal een feestje van. Zelfs van de meest erge dingen.
Ik denk dat dat mijn overlevingsstrategie is. En hij werkt best goed!
De rest van de familie denkt daar anders over.
Zij zijn niet zulke feestvierders.
Moeilijk!
Aanstaande woensdag gaan we dus.
Sophie vindt het lastig.
Ze wil uiteindelijk wel, pappa is daar namelijk ook.
Sophie zou alles doen om daar te zijn waar pappa is. Zelfs naar een begrafenis.
Ze weet nog niet echt wat haar te wachten staat. Ik laat het zo.
Ik maak met haar een dikke afspraak dat als ze weg wil we ook echt gaan.
Ze lijkt gerustgesteld.
Joris denkt vooral na.
Hij stelt hele direkte vragen en is erg praktisch.
Zijn hoofd en gedachten maken overuren en ik zou willen dat ik al zijn vragen kon beantwoorden.
“Weet je”, zegt Joris. “Als oma naar de begraafplaats gaat en ze schuift wat zand weg kan ze toch soms even naar opa kijken”……
Ik laat hem maar even in die waan.
Zouden we dat eigenlijk allemaal niet willen, dat het zo werkt?!
Woensdag dus de begrafenis.
En wij gaan.
Ik ben trots op mijn kinderen, trots op mijzelf.
We gaan iets doen waar ik niet achter sta en toch weet ik dat wij drie-en ook hier weer sterker uitkomen.
Soms lijkt het wel dat hoe meer we meemaken hoe sterker we worden.
Geen berg lijkt ons te hoog, geen dal te diep.
Ik ben echt trots op “mijn gezin”. Ons motto is Live,Love and Laugh!
En weet je, woensdagmiddag, na afloop, gaan wij lekker ergens een ijsje eten……………..

He Esther,
Wat een verhaal, arme jullie!
Robbert is bezig met het thema dood.
‘Waarom leef je als je toch ooit dood gaat,’ vraagt hij me.
‘Dat weet ik ook niet,’ zeg ik dan.
‘Ik weet alleen maar dat ik het wel erg leuk vind om te leven.’
Ik zie aan zijn ogen dat hij op wat meer diepgang van me had gehoopt.
Mijn kinderen hebben geen opa meer.
Opa Huib is al lang geleden overleden.
Mijn eigen vader, opa Ebel, is heel plotseling overleden toen Ebel net vier was.
Wel of niet mee naar de begrafenis, dat speelde toen natuurlijk ook bij ons.
Uiteindelijk bleef Ebel bij de oppas.
Zij fietste naar de begraafplaats toen wij daar heen liepen.
Ebel zat bij haar achterop.
Hij huilde heel erg hard.
Ik hoorde het door mijn eigen tranen heen en weet dat ik – zoals zo vaak – dacht;
wat weet je, wat snap je, wat begrijp je?
Ebel kon in die tijd geen woord begrijpen dus ik kon nauwelijks iets uitleggen.
En laten we eerlijk zijn, wat kun je uitleggen, ik snapte en ik snap er eigenlijk ook allemaal helemaal niets van.
Waar is Opa gebleven?
Wist ik het maar!
‘Mist Ebel zijn opa,’ vroegen mensen me.
Dat wist ik ook al niet!
Na een paar maanden ging ik met Ebel naar het huis van mijn ouders.
De broer van mijn vader was op bezoek.
Hij lijkt veel op mijn vader.
Ebel stapte binnen.
Hij zag mijn oom, liep er heen en klom bij hem op schoot.
Zoiets deed hij echt helemaal nooit.
Ik weet niets eens of het de andere aanwezigen opviel, maar ik was er helemaal ondersteboven van.
Voor mij was het een teken dat ook Ebel opa miste.
Laatst bekeek Ebel zijn eigen babyfoto’s.
Hij keek peinzend naar al die plaatjes van ongestoord geluk.
‘Ebel was nog helemaal gezond,’ zei hij.
Wat moet ik daar nu weer mee?
Toen kwam er een foto waarbij Ebel bij mijn vader op schoot zit.
Ze stralen allebei.
‘En wie is dat,’ vroeg ik aan Ebel.
‘Dat is opa,’ zei hij zonder en spoor van twijfel.
Toen zei ik hardop wat ik elf jaar geleden net kon zeggen omdat Ebel toen geen woord begreep.
‘Opa hield erg veel van jou en hij was trots op jou,’ zei ik.
Ebel straalde als op die vroege foto.
Soms is het helemaal niet erg dat je elf jaar moet wachten.
Ik zal aan jullie denken woensdag en ik hoop dat alles op die verdrietige dag voor jou en de kinderen zo goed gaat als dan maar kan.