Musjes en goudvissen

Hé Willemien, Deze week deden we het eens anders. We belden elkaar. Het was zakelijk maar méér nog ging het over ons. We hebben lang met elkaar aan de telefoon gezeten… Dit keer ging het niet over onze zonen. We hadden het over onszelf. Uiteraard gaat het in dat geval tóch ook over onze zonen… Wij hadden het dit keer over ‘ons’, ons verleden’ én onze ‘toekomst’ en ‘het nu’. Uiteraard ging het dan toch óók over onze zonen… Maar juist dat ‘ons’ was deze keer heel bijzonder. Zonder verder met de hele wereld te delen waarover we dan spraken kan ik wel zeggen dat het bijzonder was. Ons gesprek ging over het leven. En over de dood. En alles wat daartussen zit. Het gesprek ging over dat waar het eigenkijk allemaal om draait. Dát wat écht belangrijk is... Het ging eigenlijk, heel stiekem over onze diepste gevoelens en uiteraard kwamen onze zonen ook daarbij weer stiekem om de hoek kijken. Nou ja, stiekem. Die zonen van ons zijn zo onlosmakelijk met ons en ons leven verbonden. Eigenlijk bij alles wat we zeggen en wat we doen. Bij alles wat we besluiten of juist niet besluiten spelen die 2 kerels een rol. Een grote rol of een kleine rol. Soms zelfs een bijrol maar meedoen dát doen ze altijd. Dus eigenlijk is er weinig stiekems aan. Ze zijn er gewoon en ze beslissen samen met ons. Zonder dat zij dat zelf weten. We hebben elkaar in dat telefoongesprek iets beloofd. Heel eerlijk gezegd hoop ik dat we het niet tegen elkaar uit hoeven te spreken maar hoop ik dat het gaat zoals wij, daar aan de telefoon, hebben gezegd. Zoals wij vinden dat het hoort. Maar ja, wie zijn wij? Ik ben gek op vogels, vooral op musjes. Kleine kwetsbare bruine vogeltjes die mij op de één of andere manier altijd vrolijk maken. Je ziet ze niet meer zoveel. In Den Haag, waar ik vandaan kom, verdrijven grote witte zeemeeuwen die kleine bruine musjes. En toch… ze laten zich niet verslaan! Ze duiken overal en altijd wel weer op. Sommige musjes redden het wel, andere musjes niet. Net zoals in het écht leven zeg maar! Die grote zeemeeuwen zijn het onrecht, de boosheid, het verdriet, de machteloosheid, het onbegrip en ‘het kwaad’... Die musjes zijn onze kinderen. En ál die andere zorgintensieve kinderen die hoofdrollen, bijrollen en gastrollen vertolken in ons leven. Soms lukt het de meeuwen wel en soms ook niet. Onze mussen tjilpen nog. Zijn nog niet verdreven door grote witte zeemeeuwen. En daar ben ik eindeloos dankbaar voor. Had ik je dat al verteld dat ik ontzettend, eindeloos en héél veel van musjes hou? Bij deze!! Tjielp… X Es

Ha Esther, We hadden het over moeilijke dingen, en die werden lichter doordat we het er over hadden. Net als jij was ik aan het einde van het gesprek zo blij met dat gesprek. Die blijdschap bleef de hele avond verder bij me. Jij houd van musjes. Kleine, bruine en kwetsbare musjes. Ik houd al mijn hele leven van honden met drie poten, katten zonder staart en ik kocht zelfs ooit een afgekeurde goudvis, die niet genoeg glom. ‘Karma is a bitch,’ zeggen mijn kinderen vaak. Dat is ook zo, want soms – op de momenten dat ik stik onder het gewicht van Ebel om mijn nek – vraag ik me af of ik door mijn voorliefde voor kwetsbare exemplaren Ebel als ultieme hoofdprijs heb gekregen. Daar hadden we het over, over het gewicht van onze geliefde oudste jongens. We proberen nu al die jaren al eerlijk te zijn over onze liefde voor hen, over onze zorgen om hen en over hoe zwaar het leven met hen soms is. We schrijven daarover, omdat we die eerlijke verhalen zelf gemist hebben en nog steeds missen. Weinig mensen schrijven of vertellen echt over de impact die het op je leven heeft als je een zorgintensief kind krijgt. Het is of een en al geluk en wijsheid, wat je dat brengt, of het is een ellenlange klaagzang. Wij maken van die twee, als een soort trendy dj’s, een mix met eindeloze variatie erin, we hebben daar alleen helaas nog geen privé jet mee verdiend en dat is jammer want Moeders zonder Grenzen zou best leuk staan op zo’n spierwitte Boeing met leren interieur. Ik denk vaak dat ieder mens graag een onsje meer wil zijn, alleen figuurlijk dan wel te verstaan. Ik denk dat we allemaal graag naar buiten toe ons mooiste gezicht laten zien, onze succesjes een tikje oppoetsen en wat niet lukte snel onder het kleed schuiven. Dankzij Joris en Ebel hebben wij dat moeten loslaten. Onze jongens zijn anders, en ze zijn ook weer heel anders in hun anders zijn, maar ze hebben ook grote overeenkomsten en die zitten hem met name daarin. Ze zijn helemaal en altijd en overal zichzelf, ze poetsen niets op, brengen geen extra mooie laagjes aan. Soms is en blijft dat moeilijk, omdat je af en toe nog even zo’n goudvis wilt zijn die perfect glimt, maar het geeft ook een diepe rust en acceptatie. Het is zoals het is. Ik denk dat we dat allebei, zonder nu heilig te gaan doen, als de grootste winst in onze leven zien, we praten er niet meer om heen, doen niet alsof, maken niets mooier of anders dan het is. We zijn daar nu ook zo aan gewend dat het ons verbijsterd als we het anders zien gaan. We zullen nog lang schrijven, over musjes en goudvissen, over Joris en Ebel, omdat er altijd weer iets te vertellen is. En af en toe, op die kleine momenten van rust die we soms zomaar even hebben, dan bellen we elkaar. Ik vlieg nu weg naar mijn werk, op de fiets, maar wie weet komt die Boeing er nog wel eens. We zullen onze piloot zeggen altijd extra voorzichtig te zijn als er een klein, bruin musje langs vliegt.