Werken...enzo!

Ha Esther, Twee werkende moeders, zijn we, en dat maakt dat het bloggen moet gebeuren in losse minuten, overgebleven half uurtjes en lege momentjes. En die zijn er elke week te weinig! Toch dacht ik net, toen ik een vervelend stuk voor mijn werk moest gaan maken, ik ga eerst lekker met Esther bloggen! Je bent aan het werk en ik ben heel benieuwd. We hebben het best vaak over werk gehad, net als andere vrouwen met kinderen maken we die eeuwige spagaat tussen zorg voor de kinderen en je eigen leven. Bij ons is de weegschaal van zorg voor de kinderen, voor Ebel en Joris, zo vol dat die weegschaal eigenlijk altijd doorslaat. Toch heb ik het werk heel erg nodig. Ik heb een aantal jaren niet gewerkt, of maar heel weinig. Dat was geen vrije keuze, Ebel moest zo vaak naar het ziekenhuis dat het gewoon niet te combineren was. Uit wanhoop het ik toen ontslag genomen. ‘Heerlijk,’zeiden een paar mensen om me heen. ‘Geen stress en alle tijd voor je kinderen.’ Die hadden het allemaal niet zo goed begrepen. Ik vond het vreselijk. Ik ben in die tijd echt een stukje van mezelf kwijt geweest. Ik werk nu weer, part time en voor een salaris waar ik vijftien jaar geleden mijn neus voor zou hebben opgehaald. Maar het heeft me gebracht wat ik verloren was, een stukje van mezelf. Ik stap op mijn fiets, in de kleren die ik zorgvuldig van te voren heb klaargelegd, en ik fiets weg, naar mijn eigen leven. Op mijn werk ben ik Willemien, en niet ‘de moeder van…’ Mijn leerlingen vragen de gekste dingen; ’of ik nog een baby wil, waar ik mijn laarsjes heb gekocht, of ik denk dat deze trui me goed staan (met afkeurende blik).’ Ik heb soms gewoon de slappe lach, alsof ik even oud ben als zij. Er zijn ook dagen dat het niet gaat, dat ik me erger, dat het niet loopt, dat ik baal of moe ben en alleen maar naar huis wil. Ook dat is heerlijk, omdat ik altijd weer naar huis kan en lekker moeder kan zijn. Ik ben met iemand anders bezig met een voorlichtingstraject. Een van de aandachtspunten is dat ouders, met name moeders, van zorgintensieve kinderen, vaak hun baan opgeven. De combinatie is te zwaar. Daar moeten ouders beter in begeleid worden, zodat ze die keuze niet zo zwart wit gaan maken, is een van de stelregels. Juist ouders die met zorgintensiviteit leven, hebben een stukje eigen leven heel hard nodig. Toen dit zo gezegd was, keek de spreker rond of iedereen het daarmee eens was. Ik knikte zo hard dat ik bijna last van mijn nek kreeg. Als ik een ‘big black mama’ in Amerika zou zijn, had ik ‘Halleluja en Amen,’ geroepen. Ik moet stoppen met dit blog en weer aan het werk. Zo is het dan ook weer. En jij, ben je druk en bevalt het werk je goed? Ben je het eens met de stelling: zonder werk een minder volledig mens? Ik ben, zoals altijd, benieuwd naar jouw kijk op de zaak!

Hé Willemien, Ha, een gevoelig onderwerp. Daar hou ik van. Of ik het eens ben met de stelling: zonder werk een minder volledig mens. Nou, daar kan ik heel kort op antwoorden. Ik begrijp exact wat je ermee wilt zeggen maar ik ben het er hardgrondig mee oneens! Maar misschien moeten we dan eigenlijk eerst eens definieren wat we onder werken verstaan? Bedoel jij nuttig bezig zijn in de maatschappij, opvang bieden daar waar nodig, mooie dingen creeeren, ontmoetingen regelen, creatief zijn, betrokken, (vrijwillig) heel veel zinvolle dingen doen en maken, opvoeden, boeken schrijven, verbindingen maken, iets betekenen voor een ander, een huishouden runnen, een zorgintensief kind opvoeden, lezingen geven en ‘er zijn’…en dat allemaal alleen… Tsja, da’s dan een ander verhaal. Dan ben ik het helemaal met je eens. Als je die dingen allemaal werk noemt dan geloof ik met heel mijn hart dat ik een minder volledig mens zou zijn als ik ze niet kon doen. Ik geloof echter dat jij iets anders wilt zeggen. Jij heb het over een betaalde baan, waar iedere maand een x-bedrag voor op je rekening wordt gestort en waar je gas, licht, hypoteek en elektra van moet betalen. Overigens niet onbelangrijk. Dát werk bedoel jij…. Nou, dat werk heb ik jaren niet gehad. Tot het moment dat Joris werd geboren heb ik altijd full-time gewerkt. Toen werd het part-time en toen Sophie werd geboren had ik nog maar een halve baan. En toen ineens niets meer. Dat was een redelijke bewuste keuze. Maar het was ook een gevolg van allerlei omstandigheden. Nou ja, niets meer...? Ik bedoel geen betaald werk. Ik zorgde. Voor Joris, dat was de grootste job, voor Sophie en voor de goede vrede. Ik vond dat nogal een klus. Die ik gratis deed. En ik deed nog meer. Ik had een winkel, schreef boeken en deed van alles er nog bij maar ik verdiende er geen drol mee. Maar dat ik toen géén volledig mens was??? Nee, dat idee heb ik nooit gehad. Anderen wel denk ik. Maar dat was je vraag niet… En nu, nu ineens behoor ik ook weer tot die werkende meute. De groep waar jij het denk ik over hebt. En voel ik me nu vollediger? Nee, want ik moet me werkelijk in allerlei bochten wringen en voel me nu soms juist bijna minder volledig dan toen…zonder dat betaalde werk. Die spagaat vind ik enorm ingewikkeld, het moederlijke schuldgevoel soms gewoon heel lastig en zo lenig, voor die spagaat, ben ik gewoon niet. En ja, ook ik werk voor een schijntje in vergelijking tot wat ik werkelijk zou moeten verdienen. Ik werk ineens weer twee-en-dertig-uren, in één week. Van mijzelf volledig voelen naar bijna volledig werken en worstelen. In dat stadium zit ik nu een beetje. Ik vind het zwaar. Maar het moest. En daar wil ik het verder niet over hebben al raken we nu juist daar wél de kern van je verhaal. Maar goed, ik snap je! Echt wel. Ik rijd ’s-morgens naar ‘kantoor’, de zon schijnt over de weilanden en ik rij letterlijk weg uit ‘de zorg’. Mijn autoradio speelt heerlijke deuntjes en tegen de tijd dat ik aankom ben ik weer ‘gewoon Esther’. Ik ontmoet nieuwe mensen, doe fantastisch leuke dingen en heb het heel, héél erg getroffen op de plek waar ik nu zit. Maar écht Willemien, we hebben elkaar eerlijkheid beloofd. Een volledig mens ben ik pas écht als mijn kinderen gelukkig zijn, als ik met ze meehuppel door het leven en als ik lieve mensen om me heen heb. En weet je, die heb ik. Die had ik en ik hoop dat ik ze ook zal blijven houden. Eigenlijk was ik immers altijd al een flexwerker op een flexplek. Zonder salaris, dat wel en dan dus eigenlijk niet volledig. Dus ja, werken is belangrijk, het is leuk en geeft écht héél veel. Maar wat is werken eigenlijk? Dat vind ik er ook wel één om eens goed over na te denken voordat ik je eigenlijk écht een eerlijk antwoord kan geven… Moet nu gaan! Heb ook nog werk te doen. Liggen namelijk nog drie stapels wasgoed op me te wachten! ;) X Esther