Een nieuw begin in 2013??

Lieve Willemien, Voordat ik de hele partij voor de dieren en de dierenliefhebbers en hondeneigenaren en kattenaanbidders (ik weet het, jij valt in alle categorien, behalve die partij dan) op mijn nek krijg… Ik hou écht van dieren. Echt! Wij hebben een hamster én een goudvis en daar zorg ik naar eer en geweten écht goed voor. Ja, ik…. De rechtmatige eigenaresse doet het namelijk minder enthousiast. Maar….ik hou ook van mijn zoon! De link?? Ik word een beetje gek van al die mensen die klagen over de knallen, het vuurwerk en het lawaai. Ik snap het. Het is écht niet leuk als je honden bij iedere knal van angst onder de bank duiken of dat je kat het huis onder plast omdat hij zo schrikt van het rotje dat nét voor jou deur ontploft. Maar laten we eerlijk blijven…. Hoelang is dat? Twee, drie hooguit vier weken per jaar even afzien voor dier en baasje. Nee, dan ik! Nou ja, wij! Wij ouders van zorgintensieve kinderen willen het hele jaar wel acties tegen onaardige opmerkingen, loerende blikken en ongevraagd commentaar. Helaas pindakaas! Nu klink ik erg bitter en zo ben ik eigenlijk niet. Nou ja, soms heb ik er om dit soort futiliteiten gewoon even de smoor over in. Ik onderschat het probleem écht niet. Ik heb oprecht medelijden met al die bezorgde dierenbaasjes en als ik het op kon lossen zou ik het meteen doen. Zonder aarzeling. Maar dat kan ik niet. Dus deal ermee denk ik dan. Dat doe ik ook! Ik zie nog die poster voor me met een hond met puppyogen. Ik geef toe, daar ben ik gevoelig voor. Sophie hier kan ook puppyogen opzetten. Ik zeg altijd: “Dat werkt alleen bij pappa en omi” maar ondertussen smelt ik. Zeker nu ze er sinds kort ook nog een héél schattig geluidje bij maakt. Maar die hond dus met de toepassende tekst erbij: IK HOOR VUURWERK DUBBEL ZO HARD ALS JIJ Sneu, ik meen het, écht sneu. Voor die hond. Maar zijn er geen pilletjes bij de dierendokter? Kan die hond of kat niet, tijdelijk, gedrogeerd worden?? Ik heb er met Joris vaak genoeg over gedacht. Om hem te drogeren. Ik heb ooit medicijnen in huis gehad waar ik Joris mee kon indimmen… We hebben het flesje samen door de wc heen weggespoelt. Het voelde niet goed. Al het commentaar dat ik ooit heb mogen ontvangen in het veertien-jarige-leven van Joris kwam bij mij ook altijd hard aan, dubbel zo hard als dat mensen konden vermoeden! Knalhard zeg maar! Ach, ik hoor mijzelf vergelijkingen maken die niet kloppen. Ik hoor mijzelf dingen denken waarvan ik écht wel weet dat ze niet reëel zijn. Maar soms, soms zou ik wel willen dat iedereen zich zo druk maakte om mij, om mijn rare kind, als nu om dat vuurwerk. Ik incasseer het hele jaar klappen, hoor dingen die ik liever niet wil horen en schrik me soms naar van de hardheid van mensen. De kern van het verhaal?? Ik weet het niet goed. Ik hoop dat het de komende weken een béétje rustig blijft voor al die brave huisdieren, en hun baasjes. Dat meen ik oprecht. Ook hoop ik vooral dat 2013 een jaar wordt waarin mensen meer rekening met elkaar gaan houden, minder ver- en beoordelen en allemaal wat échter naar elkaar zullen gaan worden. Ik hoop dat mensen open staan voor elkaar, voor mensen die anders zijn en vooral dat mensen anderen in hun waarde laten. Ik hoop op wereldvrede en ik hoop op ‘nooit meer zieke mensen’. Ik hoop op …… Ik hoop zoveel. Ik wil dat iedereen gelukkig is, dat er geen nare mensen meer bestaan en dat onrecht uit de wereld verdwijnt. Ik wil dat pesten stopt en leed verdwijnt. Ik wil dat er meer tolerantie is en meer openheid. Moet ik nog even doorgaan?? Ik wil die ideale wereld en die is er nu eenmaal niet. Voorlopig nog niet. En weet je, als dat allemaal zou lukken dan mogen ze van mij nu wel even extra hard knallen! X Esther EEN KNALLEND 2013 NAMENS MIJ EN JORIS EN SOPHIE (en de hamster en de goudvis uiteraard)

Ha Esther, Van mij mag je nog best even doorgaan, er is nog heel wat te veranderen in en aan deze wereld, van klein (onszelf) tot groot (de hele planeet). Ik vind het belangrijk dat we als mensen blijven streven naar een betere wereld, wat dat dan ook precies mag inhouden. Op de radio hoorde ik een mevrouw die een boek had geschreven, Met de Ziel onder de Arm. Het ging over mensen die op zoek zijn naar nieuw houvast, nu we niet meer naar de kerk gaan en de verzuiling niet meer bestaat. Ze vertelde over hoe mensen het steeds in andere dingen zoeken, Mindfulness, yoga en in retraite gaan op Bali. Ze vertelde door over hoe ze zelf wel gelovig was en over hoe mensen daar vaak onaardig op reageerden. Dat deed haar best wel wat! Ik luisterde eerst met een half oor, toen met een heel oor en toen zelfs met twee. De toon waarop alles verteld werd vond ik zo zwaarmoedig en het hele beeld van mensen die steeds maar weer wanhopig op zoek zijn naar geluk, ik werd er ongelukkig van. Ik zal maar eerlijk zijn (echt een 2012 uitdrukking), ik begon me ontzettend te ergeren. Wat een gezeik, dacht ik al snel. Toen ging ik in alle rust eens even verder denken over waarom ik dat nu zo’n gezeik vond en toen kwam de nuance. Wat leeg, dacht ik, in plaats van wat een gezeik. Het verhaal was leeg, de problemen die mensen ervaren vind ik de naam problemen niet eens waard. Ineens kreeg ik, op de valreep van 2012, een heel erg goed gevoel over mijn leven. Want wat ik ook heb, en hoe zwaar ik het soms ook vind, ik vraag me nooit af waar ik me nu weer eens op zal gaan storten, ik tob nooit over de zin van mijn bestaan. Ik ben bezig. Ik ben bezig met Ebel, bezig met mijn gezin. Ik ben aan het werk en ik schrijf. Ik kook en ik was en ik loop met de hond. Ik heb aardige mensen om me heen. Ik heb een gevuld leven. Mijn zorgen zijn niet om mezelf maar om de mensen die me lief zijn, en voor Ebel zijn ze vaak groot, daardoor is er extra weinig ruimte en dat is – volgens mij – wel prima. De wereld begrijpt Ebel niet, is vaak hard en ongenuanceerd, dat komt pas aan. Daarbij vergeleken lijken reacties op je geloof mij wel te verteren te zijn. Ik ervaar mijn leven als (overvol)vol, en mijn opdracht – om met liefde en kracht te leven – als duidelijk. Ik voelde me ineens heel dankbaar voor alles wat ik heb. Ik ga proberen dat gevoel mee te nemen naar 2013 en het vast te houden.