Het komt wel goed, schatje!

Ha Esther, Ik erger me ineens suf aan een reclame. Dat is niet zo bijzonder. Ik heb wel eens gelezen dat reclamemakers bewust op een emotie als ergernis kunnen mikken, want dan onthoud je hun product tenminste. Ik zal het meteen toegeven, dat werkt inderdaad soms zo. Superleuke en heel vreselijke reclames blijf je onthouden. Ik ben ondertussen wel zo ver dat ik heel veel reclames nauwelijks meer bewust meekrijg, ik sta even snel op om koffie te zetten, de afwas in te ruimen, of ik kijk even op mijn telefoon. Toch wist een reclame door mijn laagje van onverschilligheid door te dringen. Het gaat om een reclame van Interpolis, die van Interpolis Glashelder. Ze hadden een tijdje van die beveiligers die inbrekers zaten uit te lachen, geen Gouden Leeuw, wat mij betreft, maar het kon er wel mee door. Nu hebben ze een andere. Bij deze zie je een man en een vrouw die in de spreekkamer van een specialist zitten. De man kijkt bang, spreidt zijn handen en zegt,’pleh, pleh,’ Dan begint hij te huilen en zijn vrouw geeft hem een tissue die hij achterstevoren terug stopt in de tissuebox. De vrouw zegt, ‘zo gaat het nou, hij doet alles achterstevoren’. De specialist zucht. Dan zegt de voice-over zoiets als, ‘je kunt je niet tegen alles verzekeren.’ Elke keer dat ik die reclame zie, word ik er ellendig van. Ik vroeg me af waarom ik er zo sterk op reageer. De reclame is niet leuk, niet grappig en zelfs niet heel stom. Het is gewoon een waste of space. Maar dat is zoveel reclame, dus waarom raakt deze me zo onaangenaam? Ik moet lang met de hond in het donker lopen – dat is het op het moment de hele dag dus dat gaat makkelijk – voordat ik mijn eigen reactie een beetje kan analyseren. Ineens zie ik Ebel en mezelf, jaar in jaar uit, week in week uit, dag na dag, in het ziekenhuis zitten. Ebel zit naast me. Hij kan geen normaal woord spreken. Ik probeer uit te leggen wat hij zou willen zeggen, als hij de woorden wel had kunnen vinden. Ik zie de specialisten, die somber voor zich uit kijken en al binnen enkele seconden na onze binnenkomst besloten hebben dat dit een hopeloos geval is. Af en toe begon Ebel, net als de man in die stomme reclame, te huilen en dan gaf ik hem snel een tissue. Het enige verschil is dat Ebel die niet terugstopte. Er zijn dingen waar je grapjes over maakt, er zijn dingen waar je geen grapjes over maat. Lachen om inbrekers die niet binnenkomen dat is inderdaad lollig; inbrekers zijn foute mensen die we allemaal graag op hun bek zien gaan. Lachen om mensen met onbekende aandoening is helemaal niet lollig, zij hebben niet om die aandoening gevraagd en ze zijn daarin machteloos en weerloos. Misschien is het goed dat Interpolis zich daarnaast realiseert dat er al genoeg gelachen wordt ook vreemde mensen, zoals onze kinderen. Afgelopen weekend nog ging een hele familie helemaal stuk toen Ebel zo blij was op Schiphol dat hij zijn grote zus ging ophalen dat hij als een grote kikker op en neer sprong. Het wachten duurde lang, maar door het gratis vermaak dat Ebel bood en waar die mensen al die tijd ongegeneerd naar keken en te hard over praatten, ging het vast een stuk sneller voor ze. Er zit een gevaar in dit blog. Het kan lijken alsof ik humorloos en overkritisch in het leven sta. Ik hoop dat dat niet zo is. Ik zie humor juist als ons grootse wapen en vaak ook als onze beste vriend. Humor is een van de middelen waardoor wij zo geweldig lekker overleven. Toch blijf ik erbij dat deze reclame een wanproduct is, een filmpje dat gemaakt is door mensen die niet nadenken en zich niet kunnen inleven in de grote groep mensen in Nederland die hulp zoekt bij en specialist maar die niet geholpen kunnen worden. Mensen zoals onze zonen Ebel en Joris. Niemand van de reclamemakers of van de mensen bij Interpolis heeft bij de voorvertoning moeten denken aan zijn of haar demente oma, depressieve vader of gehandicapte neefje. Wat een geluksvogels zijn dat dan trouwens allemaal! Veel mensen hebben niet zoveel mazzel, voor hen speelt zorg wel een rol. Voor al die honderdduizenden wil ik via ons blog opkomen. Weg met die stomme, stomme en vervelende reclame, en graag vandaag nog. Een ding klopt trouwens, dat is het laatste stukje van die reclame. Dan wordt gezegd; ‘je kunt je niet tegen alles verzekeren’. Dat klopt, beste Interpolis, en daarom kost het hebben van een zorgintensief kind heel veel, aan geld, aan inzet en aan energie. Dat vergoedt inderdaad niemand, behalve dan onze kinderen, want zij betalen ons terug met hun liefde en vertrouwen.

Lieve Willemien, Wat zijn wij toch leuk! En wat zijn wij toch ingewikkeld. Ik lees je blog en voel de tranen van onmacht branden in mijn ogen en ik snap je helemaal. Maar ik durf je nu ook bijna niet meer te vertellen dat wij hier thuis bijna de slappe lach hadden om “pleh”…. Het is hier al bijna een soort stopwoordje in huis! Als Joris weer eens iets laat vallen, kapot maakt of een hard Gilles de la Tourette kreetje slaakt, ja, ook dát heeft Joris sinds kort, kijk ik achter zijn rug om naar Sophie en gebaar “pleh” en kijk dan erg hulpeloos, en we giebelen erom. Maar hoe kan ik dat nu nog aan jou vertellen?! Want als ik je lees snap ik je helemaal. Van boven tot onder en van links naar rechts voel ik met je mee en toch… Je hebt helemaal gelijk. Er zijn dingen waar je grapjes over maakt en er zijn dingen waar je geen grapjes over maakt. Bij mij ligt dat erg aan mijn bui, mijn stemming en vooral aan de bui en de stemming van Joris. Ik beken meteen ook eerlijk, als er iemand is die grapjes maakt over Joris ben ik het zelf wel. Ik noem hem vaak ‘mijn rare kind’ en als mensen me dan wat geschokt aankijken zeg ik er vaak achteraan: “Ik mag dat zeggen hoor, hij is namelijk bewezen raar” Het blijft gek. Ik mag grapjes maken, ik mag van alles zeggen en vinden en doen. Maar…. als anderen dat doen vind ik dat soms een héél ander verhaal! En zo is dat ook met die vage wereld die reclame heet. Ik erger me soms aan van alles en soms ook aan niets. Sommige reclames vind ik altijd goed, neem Apeldoorn en Volkswagen en andere zijn gewoon per definitie fout, neem maandverband en shampoo. Maar verder…ik lach, ik huil, ik vloek en ik kijk. En soms ook even niet. Maar ik weet precies wat je bedoelt, beter als geen ander. En ik ben het met je eens en ik voel je machteloosheid en je verdriet. En dat ligt denk ik niet alleen aan de reclame. Het ligt ook aan ons, en laat ik voorop stellen, waren er maar meer mensen die dachten zoals wij. Waren er maar meer mensen die kinderen hebben die niet te verzekeren zijn! Wij weten waar we over praten, wij weten tegen welke muren we op lopen en wij weten hoe het voelt als een arts wéér eens dingen vraagt die je gewoonweg niet kunt beantwoorden. Ik zeg, er ligt een markt open voor ons. Laat Interpolis eens écht stoer doen en laat ze die niet te verzekeren rare jongens van ons eens aandacht geven. Maar dan in het écht. Laat ze komen filmen bij ons, als ik achter Joris zijn rug om “pleh”gebaar naar Sophie of laat ze jou en Ebel eens filmen als jullie aan zo’n bureautje zitten en laat Eeb dan als een blije kikker rondspringen. En laat ze dan nog maar eens eindigen met de kreet: “je kunt je niet tegen alles verzekeren”. Kijken of heel Nederland dan stil blijft. Ik denk het niet. Wij exploiteren dan onze jongens en gaan er niet integer mee om. Ik denk dat wij dan op de bank zitten en dat Joris en Ebel zich suf lachen! Maar ja, zo is het échte leven niet hè?! Maar de beste reclame van allemaal blijft toch die van Roosvicee, en met die woorden, die ik zelf héél vaak gebruik, eindig ik dit keer ook naar jou: “Het komt wel goed schatje” Met jou, met mij en uiteindelijk ook met Interpolis! Denk je ook niet? XX Esther