Hé Willemien,
Sinds ons optreden in Hart van Nederland, weet je nog, lang geleden, heeft Joris hier een gevleugelde uitspraak.
Als hij iets niet kan, iets niet kan vinden of nog erger, als hij iets niet wil zegt hij: “Dat komt, ik heb een laag IQ”.
Breng daar maar eens iets tegenin! Meestal zijn mensen dan ook wel meteen stil. Want ja, wat moet je daar nu op antwoorden?!
Hij heeft die uitzending toen ook gezien. En het waren mijn woorden.
We zijn inmiddels verder én wijzer.
Inmiddels zeg ik nooit meer ‘laag IQ’ maar zeg ik ‘klein IQ’ dat klinkt al veel vriendelijker.
En nog vaker zeg ik gewoon helemaal niks meer. Na veertien jaren uitleggen, verontschuldigen en goed praten ben ik het ook wel eens zat.
Moest ik vroeger nog wel een uitleggen dat Joris een rare snuiter is, tegenwoordig zien mensen het zo ook wel.
Een veertienjarige puber die nog in de Albert Heyn boodschappenkar wil zitten met die lange benen, van mij mag het.
Een veertienjarige die met pyjama en al in bad wil? Ik vind het best.
Een veertienjarige die nog vrolijk hand en hand wil lopen met zijn moeder? Ik vind het goed.
Een veertienjarige die graag alles wil stofzuigen? Mij hoor je niet klagen.
Maar die veertienjarige doet nu ook andere dingen.
Hij gaat samen met zijn zus van negen naar de supermarkt, op de fiets.
Als hij op de logeerboerderij is haalt hij het brood bij de bakker, in zijn pyjama, dat dan weer wel. Maar toch…
Hij doet verwoede pogingen om klok te kijken en soms heeft hij het ‘ineens zomaar’ goed gegokt!
Hij wordt groter en zoekt zijn grenzen. En ja, eerlijk gezegd, zoekt hij ook steeds harder naar de mijne maar da’s weer een heel ander verhaal!
Hij zit weer in een nieuwe groep op school. Vertrouwde kinderen, nieuw lokaal.
En dit jaar heeft hij gelukkig weer leerkrachten die hem helpen zijn grenzen van zijn kleine IQ te verleggen.
Joris gaat ‘aan de spelling’. Hij weet de juffen te verbazen en ze worden helemaal enthousiast. Joris ook.
Hij vindt dat enthousiasme wel leuk en ze raken blijkbaar een gevoelige snaar bij hem.
Hij gaat schrijven! De geheime taal die Joris altijd schreef en die ook alleen hij kon lezen is langzaam aan het veranderen in letters, en het zijn leesbare letters.
De juffen huppelen bijna door de gang met een wit papiertje in de hand als ik Joris op kom halen.
En Joris kijkt trots, héél trots. Zijn eerste dictee. Helemaal foutloos!!
En nu, nu gaat Joris iedere dag naar school en hoopt hij dat hij weer een dictee krijgt.
Hij vindt zichzelf enorm knap en als hij loopt schudt hij met die magere billen zoals hij doet als hij enorm trots is op zichzelf en tevreden.
En ik??
Ik loop glimmend achter hem aan. Joris wijst de weg en ik volg.
Wij zijn dan ‘Moeders zonder grenzen’ maar misschien moeten we ons volgende boek wel ‘Grenzen-loze jongens’ noemen.
Of ‘Grenzen-loos IQ’ of misschien wel ‘Grenzen over’ of ‘Grenzen-loos’ ….
Ik kan er nog wel een paar verzinnen.
Maar één ding weet zeker.
Deze mannen zullen ons altijd blijven verbazen en verwonderen… En ze zullen altijd hun eigen maar ook onze grenzen verleggen!
GRENZEN-LOOS is ons leven!!!
Ha Esther,
Ik ben ook trots als ik dit zie. Knap joch heb je!
Grenzeloos of grensoverschrijdend en wie stellen dan die grenzen?
Wij niet.
Dat doet de wereld om ons heen.
Ik heb altijd begrepen dat je een kind in een hokje moet plaatsen, ik snap echt dat je anders geen schoolkeuze kunt doen, geen begeleiding kunt geven. Wat ik nooit begrepen heb is dat die hokjes zo klein en zo benauwd moeten zijn. Ik werd als moeder al claustrofobisch als ik op papier naar die hokjes keek, dus hoe moeten het wel niet voelen als je een kwetsbaar kind bent en in zo’n hokje zit?
Ik heb jaren tegen dat hokje van Ebel aan geschopt, het hielp maar weinig of niets en wat ik er aan overhield was pijn in mijn tenen en een groot gevoel van machteloosheid.
Langzaam heb ik geleerd dat je niet teveel aandacht aan het hokje moet geven en er niet tegen moet vechten, dat kost veel te veel zinloze energie. Beter is het om gewoon te leven, te doen, te proberen, te vallen en weer op te staan. Daarmee rek je de wanden van het hokje als vanzelf wat uit en als je geluk hebt kom je mensen tegen die er net zo in staan, zoals de juffen die Joris heeft.
Ebel ging naar de kinderarts, routine controle.
De kinderarts, een geweldige man, vroeg van alles aan Ebel. Ik gaf Ebel mijn I Phone, Ebel zocht het appje van Notities op en gaf antwoord op de vragen door dat gewoon op te schrijven. Ik was blij en trots, maar de kinderarts leek haast nog trotser en blijer dan ik. Hoe leuk is dat niet alleen al, om allemaal samen blij en trots te zijn om de kleine stappen die onze kinderen zetten.
Deze kinderarts heeft in de afgelopen jaren nooit over hokjes gepraat. Hij denkt niet in hokjes, hij praat niet in hokjes. Vroeger, als Ebel naar het ziekenhuis moest, lag hij al dagen van te voren in een stuip van angst en ellende. Nu verheugt hij zich er op, hangt de brief van het ziekenhuis op de kast en legt die de avond van te voren klaar. Niet vergeten! Hij fietst er groot en stoer naar toe en ik fiets hard achter hem aan en kijk naar die lieve dappere rug en ik houd dan zoveel van hem, dat ongelooflijk dappere kind van me.
Als we andere moeders iets te bieden hebben wat belangrijk is, dan vind ik het wel dit soort ervaringen. Wat had ik jaren geleden graag gelezen of gehoord dat die smalle en angstige begrenzingen in de loop van de jaren minder worden. Wij kunnen uit eerste hand vertellen dat je onverwacht hoge bergen kunt beklimmen, onbekende paden kunt bewandelen en over woeste rivieren kunt zwemmen. We zullen nooit zeggen dat dat makkelijk is. We kunnen eerlijk zeggen dat dat nooit makkelijk is en ook nooit makkelijk wordt en dat je altijd zelf gas moet geven omdat de motor anders stopt.
Dat is geen leuk nieuws.
Daartegenover staat dat er dagen gaan komen waarop je kind jou en anderen gaat verrassen en op die dagen weet je het weer zeker: het is het allemaal waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten