Ode aan de Waddeneilanden...

Hé Willemien, Yes, daar zijn we weer… Héél Nederland is inmiddels weer “back to reality”… Wat duurden die zes weken lang zonder jou verhalen over Eeb en wat duurde het een tijd voordat ik jou weer kon vertellen over Joris! Mijn eerste mail naar jou was niet de mail die ik had willen sturen. Het is er ook één die ik liever privé wil houden. We delen al zoveel… Maar, wat een geweldige zomer was dit!! En ik was nog wel ‘gewoon’ in Nederland. Ons vakantie-eiland was dit jaar Vlieland. En we hadden geluk. Alle tropische dagen van de zomer dit jaar hebben wij daar doorgebracht. Geen wolkje aan de lucht…. Toen nog niet. Ik werd er zelfs herkend!! Zomaar ineens zei een dame op de camping me heel vriendelijk gedag en daarna zei ze: “Welkom op Vlieland”. Ik keek haar denk ik een beetje gek aan en ondertussen dacht ik “Oh help, waar moet ik haar van kennen. Wat staat dat stom als ik het niet meer weet”. “Ik herken je van je boek”, zei ze toen. En ineens wist ik het. Weet je nog, die vriendelijke dame die ons haar toevluchtsoord op Vlie aanbood en waarop wij toen helemaal niet hebben geantwoord. Niet omdat we dat niet wilden maar omdat we allebei de weg kwijt zijn in de lay-out van ons blog… We hebben het wel goedgemaakt. Nou, die dame is écht vriendelijk! Ik heb kennis gemaakt met haar leuke dochter die samen met Sophie heeft zitten tekenen. En ondertussen Joris heeft koffie gezet voor haar! Wat een eiland… Want niet alleen zij, maar vele mensen daar zijn aardig. Ken je dat www.zoover.nl ?! Daar kun je na de vakantie je oordeel vellen over een vakantieplek. Vlieland krijgt van mij een 10! En dan bedoel ik een 10 voor Ali, die in het echt ook aardig blijkt te zijn! Een 10 voor al die lieve mensen bij de afwasbakken in het washok waar Joris mee mocht helpen. Een 10 voor Roos, op wie Joris één dag verliefd is geweest, in datzelfde washok. Een 10 voor Harrie Hummer, die Joris meenam in zijn auto over het strand, Joris straalde! Een 10 voor al die andere ‘rare kinderen’ op die camping en dat waren er nogal wat. Een 10 voor die 2 surrogaatmoeders die met ons meewaren op vakantie. Een 10 voor die oude dame die Joris met eindeloos veel geduld uitlegde hoe die grote wasmachines werken. Een 10 voor die buurvrouw, naast ons in de tent waar Joris mocht helpen koken. Een 10 voor de jongens van Vlieland van de fietsenverhuur voor hun eindeloze geduld met Joris, bij het kiezen van een fiets. Een 10 voor de kanjers van wie we het huisje huurden. Een 10 voor Agnes van de VVV… Moet ik nog even doorgaan? Onze vakantie was écht een dikke vette 10 en wat waren we gelukkig! En nu? Nu ga ik weer verder aan de slag met die eerste mail. Die eerste mail naar jou die ik liever niet wilde schrijven. Ik zucht diep, haal flink adem en maak me op voor de strijd. En als ik het even, héél even niet zie zitten denk ik aan al die kanjers van Vlieland en ook aan al die andere kanjers in mijn omgeving. Maar vooral ook aan mijn twee grootste kanjers, Joris en Sophie. En dan, dan word ik tóch ook weer héél veel kleine beetjes blij!! En jij?!?! Krijgt Schier ook een 10?? Ha Esther, Schier krijgt altijd een tien, al mijn hele leven lang. Grappig is dat trouwens, hoe mensen hun eigen Waddeneiland hebben. Wij hebben buren voor wie het Ameland is, ik heb een vriendin die verliefd is op Texel, een collega weet zeker dat het nergens leuker is dan op Terschelling. Voor mij is het de wind door mijn haren, de hond die vooruit rent op het strand, het tempo omlaag, alles bekend en vertrouwd en toch zijn we ergens ook volledig anoniem, alsof we alleen op de wereld zijn. Voor Ebel betekent dat dat de hele lastige wereld achter blijft op het vasteland, als de boot wegvaart. Ik zie hoe hij zich dan meteen ontspant en ik voel precies hetzelfde. Maar, hoe gek het ook klinkt, ik ga ook altijd wel weer met plezier aan het werk en de jongens hadden ook weer zin in school. Daar ben ik dan ook elk jaar weer blij mee en ik stimuleer het ook, tijd om weer wat te leren, lekker! Voor eentje is het anders. Mijn dochter Frances koopt pannen en handdoeken, regelt een nieuwe verzekering en kijkt of haar paspoort niet ergens dit jaar verloopt. Volgende week donderdag gaan al die nieuwe spullen in de auto en op vrijdagochtend vroeg brengen Bob en Robbert haar weg, helemaal naar Oxford, waar ze gaat studeren. Wij zijn altijd samen de vrouwen in het mannengezin geweest. Als ik thuiskom en zij is er al, dan staat de thee klaar. Als ik vraag wie er even mee gaat lopen met de hond dan is zij het. En nu gaat ze weg, slaat ze haar vleugels uit. Ik vind het goed. Sterker nog, ik vind het prima! Ze kan het, ze wil het en ze mag het doen. Ze mag weg van ons, weg van Ebel die haar heel veel geeft in zijn enorme liefde voor zijn grote zus, maar die ook veel vraagt. ‘Gaat Ebel niet mee brengen,’ vragen mensen. Nee, Ebel gaat niet mee brengen. Ze gaat niet haar eerste stappen op de campus zetten met haar vreemde broer aan de hand. Ze gaat zelf. Jij zult dat begrijpen. Frances zelf heeft dat niet zo gekozen. Dat doe ik. Ik beslis dat omdat ik weet dat – ook al is Ebel er niet bij – zij nooit los van hem is. Nu al vraagt ze, als ze met vriendinnen een paar dagen weg is, als altijd eerste hoe het met Eeb is. Gisteren praatten we over alles wat gaat komen. Ik zei dat er een ding zeker is. Wat ze ook doet, waar ze ook is, haar papa en mama, en haar broertjes Robbert en Ebel denken altijd aan haar, ze kan ons even hier achterlaten, maar onze liefde is altijd bij haar. En ik? Ik geniet alleen maar van elk gezellig moment nu. Straks gaan we koffie drinken in de stad en ik ga proberen er heel hard niet aan te denken dat dat na volgende week niet meer kan. Het is weer leven bij de dag. Dank zij Ebel ben ik daar goed in geworden.