Moeders zonder Grenzen zijn weer thuis!

Ha Esther,
We zijn terug, na anderhalve dag extra wachten op een nieuw vliegtuig in Minneapolis. Dat we daar helemaal niet gestrest van raakten zegt wel wat over de rust die we na drie weken door Californie trekken hadden opgedaan.
Wat hadden we het goed en wat is Amerika toch groot, ruim, leeg en vriendelijk. Natuurlijk kent het land veel schaduwkanten en zou ik er ook niet graag een illegale Zuid-Amerikaanse willen zijn die met drie baantjes haar kinderen probeert een beter leven te geven, maar voor ons was het opnieuw de perfecte plek voor drie weken avonturen. Wat hebben we wel niet gedaan; fietsen over the Golden Gate Bridge in San Francisco, excursie naar Alcatraz, de binnenlanden in voor de ongekende schoonheid van het wilde Amerikaanse land. Watervallen, bloemenvelden tussen torenhoge kloven, wasbeertjes, slangen, herten en altijd maar weer die eekhoorntjes. Toen naar de kust, walvissen gezien, dolfijnen, zeeleeuwen en pelikanen. En toen naar Los Angeles waar we shopten en mijn verjaardag vierden aan Venice Beach en ’s avonds met een etentje in Hollywood.
En nu zijn we weer thuis.
Mijn hoofd zit vol plaatjes, mijn neus vol geuren, mijn oren vol vreemde geluiden en mijn vel vol muggenbulten. Ik ga de komende tijd nog heel veel nagenieten van deze reis.
Uiteindelijk terug ruimden we op, propte ik de eerste was erin en toen ging de bel. De nieuwe taxichauffeur van Ebel kwam kennismaken. Ik opende de post en kreeg een brief over het introductiekamp voor brugklassers dat Robbert volgende week heeft. Frances kwam blij naar beneden omdat ze die goede leraar weer heeft voor wiskunde. Mijn eigen lesrooster zat bij de mail en een oproep van het ziekenhuis voor Ebel. En ja, net op het moment dat ik les sta te geven aan Havo 5 moeten we ook bij de arts zijn.
Langzaam voelde ik het gebeuren. In mijn rustige lijf begonnen kleine vonkjes stress rond te springen. Ik legde alle post snel weer weg en zette eerst een kop koffie.
En nu is het zaterdagochtend en iedereen is vroeg wakker door het tijdsverschil. Ik heb me drie keer omgedraaid en ben toen opgestaan, blogjes en columns wachten op me.
Ons blog is het eerste waar ik mee begin, de Moeders zonder Grenzen zijn weer thuis.
En keer blogden we even tussendoor, jij op blote voeten vanuit Curaçao.
Hoe is het nu bij je? Terug met je voeten op de Hollandse klei (en al weer dikke laarzen aan)?
En waar is je hoofd? Zit dat nog in tropische sferen of ben je al weer helemaal bezig met het leven van alledag?
Of is je hoofd, net als dat van mij, nog in het tussenland tussen Vrijheid en Moeten?

Hé Willemien,
Mensen vragen aan me of ik al geland ben.
Ik zeg ja, maar mijn hele lijf, hoofd en hart schreeuwt NEE!!!
Twee dagen geleden zaten we nog op Hato, het vliegveld van Curaçao, en we dronken een laatste drankje.
Onze tickets lagen voor mijn neus en bijna, bijna had ik het gedaan.
De tickets, zomaar, daar, midden op dat terras verscheurd.
En dan, gewoon de koffers weer oppakken, en teruggaan naar daar waar we het héérlijk hadden!!!
Maar waar zit ik nu??
Tussen de koeien, met een kater van het vertrek en nog moe het tijdverschil, aan de Hollandse koffie…
Dus hoe het bij me is? Waar zijn mijn hoofd, hart en leden?????
Eén ding kan ik je zeggen….. Niet hier!!!
Curaçao is niet zo groot als Amerika.
Maar voor ons groot genoeg.
Ik stapte uit het vliegtuig en het eerste wat ik rook waren de geuren van het eiland en het eerste wat ik zag waren de kleuren, opgelicht door de Antilliaanse zon! Ik was weer thuis.
En toen stond daar ook nog pappa-van-ver-weg….
Wist jij dat kinderen kunnen vliegen?!
Met de voetjes los van de grond renden Joris en Sophie in de armen van pappa en weet je, toen was het gewoon goed!
We hebben genoten. Van de vrijheid, de zon, elkaar, de zee en het tropische leven.
We hebben vijf weken buiten gewoond, geleefd, gelachen en leuke dingen gedaan.
Schildpadden zijn gevoerd, haaien zijn geaaid. We doken in de blauwe zee en reden over het mooie eiland. Ja, zélfs Joris zat weer achter het stuur!
We vierden het leven!!
Er is veel gebeurd in die vijf weken.
Leuke dingen, maar ook minder leuke dingen.
Ik heb in vijf weken veel geleerd. Vooral ook over andere mensen en daardoor ook weer over mijzelf.
Er zijn dingen gebeurd die ik niet begrijp, er zijn dingen gebeurd die ik niet had verwacht en er zijn dingen gebeurd die eigenlijk niet kunnen!
Klinkt vaag allemaal, en dat hou ik ook zo.
Ik weet waar het om gaat en dat is genoeg.
Barbie, zei ooit in een film, en ik heb hem al eens eerder gebruikt: “Soms moet je ver reizen om te ontdekken wat écht belangrijk is…..”
En gelijk had ze, die Barbie.
Maar nu dus weer hier, aan die Hollandse koffie.
Back to reality.
Het ritme van het “gewone leven” gaat weer beginnen.
Moeders zonder Grenzen zijn weer thuis.
Maar weet je, ik heb tóch het idee dat alles wel eens anders zou kunnen worden…..
Is het bij ons ooit “gewoon”?
Ik las op Bonaire, een mooie tekst:
“Life is short! Break the rules, Forgive Quickly, Kiss slowly, Love truly,
Laugh uncontrollably and never Regret anything that made you Smile”
En zó is het maar net…..
WELKOM THUIS, waar dat ook is!!!!!!!!!