De trein vertrekt.......!!

Ha Esther,
Het gewone leven is weer begonnen. We zijn niet kalmpjes van start gegaan maar er gewoon zomaar middenin geknald. De eerste dagen werden we geplaagd door de jetlag, vooral de derde dag had ik het even zwaar. Maar nu zitten we weer in ons ritme en is het eerste laagje bruin er door de regen en het vroege opstaan als snel weer af gegaan.
Ik heb je voor de vakantie verteld dat Ebel een stoma gaat krijgen. Zijn jarenlange obstipatie is op geen enkele manier te verlichten en hij is zijn luiers meer dan zat. Het past niet bij zijn lange jongenslijf en ik weet en merk dat hij zich er voor schaamt.
Voor de vakantie was ik er helemaal van overtuigd dat deze ingreep belangrijk was en dat het voor Ebel misschien een grote opluchting zal zijn.
Toen brak de vakantie aan en heb ik mijn blik op oneindig en mijn verstand op nul gezet. Dat heb ik in het leven met Ebel zo goed geleerd. Heb jij dat door Joris ook?
Ik heb gewoon helemaal nergens over nagedacht, van uur tot uur geleefd en de zon verdampte elke zorgelijke gedachte voordat hij echt gevormd was.
Nu zijn we terug.
Ik pakte mijn agenda om alle afspraken en verplichtingen op een rijtje te zetten.
Aanstaande dinsdag is het intake gesprek met de chirurg.
Ik schrok me helemaal lam, ik was het echt totaal kwijt.
Meteen sloeg de tijfel toe, Ebel ziet er zo mooi en goed uit na de vakantie. Hij is enorm afgevallen, lang gespierd en gebruind. Moeten we daarin gaan laten snijden?
En – eerlijk is eerlijk – ik dacht ook aan mezelf. Als het werk is weer begonnen en hoe moet dat alles Ebel nu een week of langer naar het ziekenhuis moet?
Misschien, zo dacht ik, moeten we het maar uitstellen tot ergens rond de Kerst.
Ebel kwam thuis uit school. Er hing een akelig luchtje om hem heen.
We liepen snel samen naar boven, ik maakte hem schoon en hij sprong onder de douche.
Ik keek naar de luier in mijn hand en ik wist het meteen weer.
Dit kan niet langer zo.
En dus gaan we dinsdag naar het intake gesprek.
Zo is de vakantie echt door het ware leven ingehaald.
En hoe is het bij jou, kabbelt het nog voort of gaat het ook alweer allemaal in sneltreinvaart?

Hé Willemien,
De zon schijnt op de dichte gordijnen.
Ik zie, door de kiertjes heen, dat de lucht blauw is en da’s best bijzonder deze zomer in Nederland en tóch, tóch hou ik de gordijnen dicht.
Sophie en ik hangen samen op de bank. Ze heeft net koffie voor me gezet en ik krijg van háár een ontbijtje op de bank. We kruipen weer dicht tegen elkaar aan en kijken de meest onnozele kindertelevisie die er is. En ik kijk nog mee ook!
Joris is vrijdag weer vertrokken naar zijn eerste keer logeren…
Na 6 weken vastgeklonken te hebben gezeten aan elkaar voelt dat héél vreemd.
Ik mis hem en ik geniet ervan, dat eeuwige dilemma steekt zijn kop weer op.
Voor mij is dit de aftrap….
Sophie en ik proberen samen het “veilige gevoel”nog even vast te houden, Joris wordt weer langzaam losgeweekt.
“Hét” gaat weer beginnen!
Wij hebben 6 weken genoten, we waren ver weg en tóch thuis en alles daar klopte.
Bruinverbrand, en letterlijk en figuurlijk de ruimte en de vrijheid.
Mijn koffer staat nog half ingepakt in mijn slaapkamer. Zolang ik niet alles opruim ben ik ook nog niet helemaal terug.
Wat zitten we toch maf in elkaar!
Maar nu, nu is er écht geen ontkomen meer aan.
Ook ik moet mijn agenda écht weer openslaan…
Ook ik zie afspraken die ik liever niet zie. Ik zie dingen die ik liever nog niet doe maar weet je, ik zie ook leuke dingen, mooie dingen en dingen waar ik écht naar uitkijk!!
Dus………… DE TREIN GAAT VERTREKKEN EN IK STAP IN!!!
En soms, héél soms en héél even zet ik, net als jij, tóch ook weer even mijn blik op oneindig en verstand op nul.
PS En weet je wat er dinsdag in mijn agenda staat? Ebel zijn naam. En de jouwe en dan ga ik aan jullie denken!! De hele dag!
X Esther