De koningin, Oprah, verbondenheid en Zembla

Ha Esther, Keek je ook naar het interview met Willem 4 (in de wei) en Maxima? Ik eigenlijk niet, maar ik zapte er even naar toe in de pauze van Criminal Minds. Ik schaam me een beetje als ik beken dat ik alleen maar keek naar hoe ze er uit zagen, kleren van Maxima (slome broek), tanden van Willem (hm), haar van Maxima (een jonge uitvoering van de coupe van haar schoonmoeder?). Flauw hè, om zo te kijken en zo te reageren. Het komt gewoon omdat ze me zo weinig zeggen. Ik wens ze alle goeds, maar of ze nu wel of niet mijn koning of koningin zijn, ik heb er – populair gezegd- geen emotie bij. En toch wisten ze me te raken en door wat ik hierboven beschrijf zul je moeten erkennen dat dat knap is. Dat gebeurde toen ze praatten over Friso, over dat het niet goed gaat, over het verdriet in hun familie. Ze hoefden niet veel te zeggen, want ik las de pijn op hun gezicht. En toen kwamen ze: die woorden die mijn hoofd en hart raakten. De woorden waarmee Willem Alexander (nu even niet meer flauw doen) vertelde over zijn schoonzus Mabel en zijn moeder en over hoe die alles, maar dan ook alles, voor Friso doen. Het gesprek kabbelde verder, in Criminal Minds werd de griezel opgepakt en ik riep de hond en liep naar buiten. Het was donker, de lucht rook naar voorjaar, vogels zongen uitbundig . Ik liep daar aan dacht aan Beatrix, aan jou, aan mij, aan alle moeders met kinderen om wie we zulke grote zorgen hebben. Ook tegen mij wordt wel eens gezegd dat mensen het knap vinden dat ik alles, maar dan ook alles, voor Ebel doe. Ook tegen jou zeg ik hierbij dat ik het knap vind dat jij alles, maar dan ook alles, voor Joris doet. Wat zeggen die woorden ons? Mij zeggen ze vaak niets, soms ergeren ze me zelfs. Dan denk ik ineens boos; ik heb helemaal geen keus, ik kan niet anders! Dat komt niet door die woorden, maar door de pijn die nooit overgaat, dezelfde pijn die ik zag op het gezicht van Willem Alexander, de pijn die je voelt als iemand waar je zo veel van houdt, zo hulpeloos, zo beperkt is. Als iets ons bindt, moeders met zorgintensieve kinderen, dan is het dat, dat we alles, en dan ook alles, doen voor het kind dat niet zonder je kan, dat nooit zonder je kan. Wat dat betreft zijn we allemaal gelijk, of we nu koningin zijn of moeder in Leeuwarden of Groningen, om maar eens wat uithoeken te noemen. In de voorjaarsavond voel ik ineens een verbondenheid met mensen die meer zijn dan een titel, een hoedje en een riant salaris. Het zijn mensen die door het lot worden getroffen en daarmee leven op de manier die ze het beste lijkt, gedreven door liefde en niets dan liefde. Het is stil in het park en ineens praat ik zomaar hardop. ‘Ik wens je geluk, Beatrix,’ zeg ik. ‘Ik wens dat je zorgen afnemen, zoveel als nog maar mogelijk is.’ Meer weet ik er niet aan toe te voegen. Even zijn de vogels stil. Zouden ze geschrokken zijn van mijn stem, of zouden ze me begrijpen? Hé Willemien, Ik hoorde Oprah, je kent haar wel, ooit zeggen: “Iedereen is maar zo jaloers op mijn personal trainer en op mijn geld en iedereen denkt dat daardoor alles vanzelf gaat maar ik, en alleen ik, ben verantwoordelijk voor wat ik in mijn mond stop en of ik mijn joggingpak aantrek en ga hardlopen” Ik vond dat heel mooi gezegd. Het had betrekking op haar strijd tegen de kilo’s. Het is op vele dingen van toepassing. Je zult denken hoe kom je nu in hemelsnaam van de koningin op Oprah? Ik zal het je uitleggen. Ik heb het ze namelijk over de koningin óók horen zeggen”Ja, zij hebben geld genoeg, hij ligt in een duur ziekenhuis en hij krijgt wél de beste verzorging, zij zijn rijk…” Een beetje, net als met die personal trainer. Ik snap dat soort opmerkingen maar slecht. Ik ben ervan overtuigd dat we, zodra we leed in ons leven hebben en zorgen en pijn, het niet uitmaakt hoe arm, rijk, mooi of lelijk je bent, we allemaal hetzelfde zijn. Kroon of geen kroon. Etiket of geen etiket. Pijn is pijn. Verdriet is verdriet. Ik snap deze week trouwens meer dingen slecht. Ik heb het gevoel dat er veel onrust is. Het koningshuis, ergere onrust nog, het koningslied, ontploffingen en ook, die etiketten plakken. Ik noem er maar een paar. Zemblabla, zoals sommigen Zembla nu al noemen. Ik heb maar half gekeken. Net zoals ik ook maar half naar Maxima en Willem 4 heb gekeken. Soms hoef je niet alles helemaal te zien om het toch te begrijpen. In Zembla zat onder andere een man, daar tune-de ik net in, net toen hij aan het woord was. Hij maakte één opmerking waarmee de hele uitzending voor mij al de moeite waard was. Hij zei op een gegeven moment, en dat moment werd hem ook letterlijk gegeven: “Een varken wordt ook niet vetter door het steeds maar te wegen…daar zijn andere dingen voor nodig!” Hij refereerde aan het toets-beluste onderwijsland. Ik vond het een heerlijke man, meteen toen hij dat zei! Hij zei het zoals het was, en hoe het, zeg ik nu als oud kleuterjuf, zou moeten zijn, weer moet worden en zou moeten blijven. Dus… Oprah, de koningin, eten, varkens, etiketten en ontploffingen. Ogenschijnlijk hebben ze écht niets met elkaar te maken. En toch… Een 8-jarig kind verliest het leven in Boston, ik vind het verschrikkelijk. Er gebeuren op datzelfde moment nog héél veel meer vreselijke dingen in de wereld. Allemaal even erg… ze krijgen niet allemaal evenveel aandacht. Maakt het dan uit of je slim, dom, dik, dun, koninklijk, arm, rijk, mooi of lelijk bent? Volgens mij hélemaal niet! En ik denk dan serieus... Waar maakt iedereen zich in hemelsnaam , in koninklijke naam druk om? Ik wens ook iedereen alle goeds en Willemien, ook ik vind het knap dat jij alles en ook alles voor Ebel doet. Maar is dat eigenlijk niet heel gewoon? Is er inderdaad wel een keuss? Zijn we inderdaad niet allemaal gelijk en tóch heel anders en is dat nu niet juist het mooie? Ik mijmer nog even verder. Tsja, ik zou ook mijn tanden laten bleken als ik Willem 4 was. En misschien zou ik ook wat anders aangetrokken hebben. Ik zou die personal trainer ook best wel willen en misschien zou alles makkelijker zijn als Joris wél een etiket had? Maar eigenlijk, in de essentie…Maakt het uit? Het is eigenlijk net zoals bij dat koekje van de foto. Niets is wat het lijkt! X Esther PS En die vogels? Die begrepen het gewoon!!