Vuilniszakken en meer....

Ha Esther, Pasen zit er op, het was koud maar heerlijk, met een warme ronde zon die de hele dag uitbundig scheen. Ik heb ervan genoten. Toch kwam er een vlekje op alle Paasvreugde en daar wil ik je over schrijven. Toen bedacht ik ineens dat ik iets doe wat we bijna nooit doen, het gaat namelijk dit keer over Robbert. We schrijven allebei altijd over die bijzondere hoofdrolspelers in ons gezin en veel minder over de andere hoofdrolspelers. Dat is een soort stilzwijgende afspraak, onze andere kinderen staan op een andere manier in het leven en dat vraagt om meer afstand in wat je over ze vertelt. Maar nu ga ik die afspraak verbreken, en dat doe ik om te laten zien hoe mensen de wereld onmogelijk maken zonder dat daar enige reden voor is. Robbert zit in de tweede. Vanaf het begin van de eerste klas merkten we al dat hij niet zo geboft heeft met zijn klas. Er zit een grote groep jongens in die het wel prima kunnen vinden met elkaar en een kleiner groepje meisjes dat vanaf dag èèn problemen maakt. Robbert is een zachte jongen, maar geen watje, als hij het ergens niet mee eens is, dan zegt hij er wat van. Zo maakt hij bij de meisjes geen vriendin(nen). Er is een meisje wat elke dag - om met Robbert te spreken – wel wat te zeiken heeft. ‘Oh, mijn tekening is heeeel lelijk geworden,’roept ze dan weer huilerig door de klas. De andere meisjes groeperen er meteen om heen en beginnen te kakelen. ‘Welnee, hij is prachtig, je kunt juist ze goed tekenen.’ Dan loopt Robbert er lang s en zegt, ‘ja, die tekening is inderdaad lelijk.’ ‘Ik kan er niet tegen,’ zegt hij dan tegen mij. ‘Ze wil alleen maar horen hoe mooi die tekening is, ze stelt zich zo ontzettend aan.’ Ik lachte er in het begin om en gaf hem gelijk, samen met het dwingende en gratis advies niet altijd te zeggen wat je denkt. Het meisje - de hoofdrolspeelster zeg maar - krijgt er echter nooit genoeg van, ze gaat maar door, staat om de haverklap bij de mentor of de coördinator om luid te klagen over welk onrecht haar nu weer is aangedaan. Op school is ze kwetsbaar en zo gevoelig, thuis stuurt ze misselijke appjes naar de jongens. Een paar weken geleden stond ze op haar Facebook pagina met foto’s die haar vader had gemaakt, ze droeg alleen een vuilniszak. Echt, Esther, ik ben helemaal niet zo preuts, maar dit vond ik behoorlijk ver gaan. De klas vol jongens van dertien genoot er van en stuurde de foto’s allemaal aan elkaar door. Daar ging het meisje natuurlijk weer over klagen, ze voelde zich bedreigd. Op Goede Vrijdag belde een meneer, met overslaande en hysterische stem. Robbert had zijn dochter – ja, die in die vuilniszak – telefonisch uitgemaakt voor h**r. Hij ging tekeer op een manier die niet bij Pasen past. Ik zei dat ik het direct ging controleren en hem terug zou bellen. Ik ging naar Robbert, we bekeken zijn berichtjes, hij liet ze zien en vertelde dat hij dat niet had gedaan. Ik geloofde hem want ik ken hem. Ik belde vader terug. Die krabbelde al achteruit want hij wist volgens mij inmiddels waar alles wel vandaan was gekomen. Ik ben echt los gegaan op hem, ik schaam me een klein beetje, maar ik ben die man en zijn dochter zo zat. Wat mankeert mensen om de wereld lelijker te maken dan hij is? Uiteindelijk hebben we met Robbert gepraat, hij heeft eindelijk vertelt over alle lelijke praatjes die dit meisje over hem en een aantal anderen heeft rondgestrooid en over de coördinator die alleen maar mee gaat in alles wat er door haar beweerd wordt, geen wederhoor geeft. D e macht van de manipulatie, zeg maar! We hebben alles terug gelegd bij school. Ergens was ik blij dat die vader ons belde, het geeft ons de kans in te grijpen en voor Robbert te gaan staan en helaas is dat maar al te nodig. Op vrijdagavond, toen we nog na zaten te schudden van al het verbale geweld wat over ons was uitgestort, kwam Ebel de kamer binnen, hij lag al in bed maar kon niet slapen. Hij huilde. ‘Boze meneer,’zei hij. ‘Ebel bang.’ ‘Geeft niets, Ebel,’zei ik. ‘Mama ook bang, mama bang voor manipuleer- meneer.’ Ebel keek me vragend aan, snapte niet wat ik zei maar mijn toon was goed dus hij ging weer naar boven. Ik liep achter hem aan om hem te knuffelen en toen dacht ik ineens; Ergens ben je ook veiliger, omdat er altijd mensen om je heen zijn die voor je zorgen. Daar heb ik vaak verdriet over, maar de keiharde buitenwereld waar Robbert en onze andere kinderen zich in staande moeten houden, die blijft je bespaard. Ik kuste Ebel op zijn lieve ogen en was even helemaal tevreden over zijn leven. Hé Willemien, Wat een verhaal. En ik val even stil. En je weet, dat doe ik nooit zo gauw. Stilvallen. Over dat stil gesproken, die stilzwijgende afspraak van ons, om over de rest van ons gezin minder open en bloot te schrijven, hebben we inderdaad ooit stilzwijgend gemaakt. Zonder woorden zeg maar. En dat is niet onze sterkste kant…dat zonder woorden. Maar goed, daar houden we ons dus meestal wel aan. Ik weet nog dat toen wij ons boek schreven we óók vonden dat dat andere stel een plekje verdiende. Die andere monsters van ons. En dat hebben ze gekregen. Een heel hoofdstuk nog wel. En, soms, in deze blogs, kijken ze ook om een hoekje met ons mee. En het is goed zo. Wij doen altijd een beetje gek hier in ons gezin. Ik hou van de slappe lach hebben met Sophie, ik hou van ‘niet passen in een groepje’ en we houden ons niet altijd keurig aan de regels. We zijn niet ‘de familie Doorsnee’ zeg maar, in vele opzichten. Ik heb best veel regels hoor, daar ligt het niet aan, maar ik lap ze net zo makkelijk ook weer aan mijn laars. Hetzelfde met principes. En ik ben eigenlijk hélemaal niet zo consequent al zou ik dat soms graag willen. En regelmaat en structuur… zijn wij soms zomaar ineens kwijt! Laatst vroeg ik aan Sophie, eigenlijk meer voor de grap, nadat we al wappend naar elkaar, naast elkaar op de bank, de slappe lach kregen: “Zou je niet eens een normale moeder willen hebben?”. Ik stuurde haar tegelijkertijd nog een gekke foto van ons samen waar we vrij idioot de camera inkijken. Ze keek me verschrikt aan, keek grijnzend naar die rare foto en lachte en zei toen dodelijk serieus: “Nee….” En ze bleef even stil, “maar wel een normale broer”. En daarmee was eigenlijk alles gezegd. En ik begreep haar zó goed. Wat ik daar eigenlijk mee wil zeggen? Tsja, het leven is niet makkelijk. Niet voor onze rare jongens, niet voor onze andere monsters en niet voor ons en voor niemand niet. En mensen die het wel alleen gemakkelijk hebben die bestaan niet. Dat vind ik wel zo makkelijk, om dat zó te bedenken. Dat eigenlijk niemand het altijd makkelijk heeft. Of beter gezegd, er bestaat niemand die het nooit moeilijk heeft. En weet je, mijn Pasen was ook héérlijk. Op het strand, turend naar de zee met zijn woeste golven, de wind waaiend over mijn hoofd en in iedere hand één kind. Omgeven door lieve mensen en dan óók nog die stralende zon. Ik realiseer me nu ineens dat dit allemaal helemaal geen antwoord is op je verhaal Willemien. Aan de andere kant, misschien ook juist wél. Er zijn inderdaad mensen die de wereld onmogelijk maken zonder dat daar enige reden toe is. Er zijn ook mensen die het doen mét een reden. Maar wij, wij proberen de wereld juist een beetje mogelijker te maken. Voor jou, voor mij, voor Frances, Robbert, Ebel, Joris en Sophie, en zélfs, zélfs voor die manipulerende meneer. Want weet je, óók bij hem is het vast niet altijd gemakkelijk. Kliko-bakken vol met vuilniszakken buiten zetten zal nooit meer hetzelfde zijn voor hem. Heb je daar al eens bij nagedacht?! Hier is het donderdag weer zover! En bij jou? Wanneer sleep jij je grijze zakken weer de deur uit? Ik zal hier donderdag denken aan jou, aan Robbert, aan dat meisje in die vuilniszak en aan haar vader… En denken heeft nog nooit iemand kwaad gedaan! Wat zeg je ervan? Donderdag tot nationale vuilniszakken-denk-dag uitroepen? En dan gaan we massaal denken hoe we de wereld gewoon weer een beetje mooier kunnen maken dan dat ie is. Terwijl we het vuil buiten zetten. Ik zeg: doen je mee?? X Esther