Een dag met een gouden randje......

He Willemien
De zon schijnt en daar word ik toch zo vrolijk van!
De kinderen in de buurt komen weer naar buiten, de vogeltjes zingen vrolijk en het lijkt alsof iedereen letterlijk weer tot leven komt.
Heerlijk!
Sophie heeft skeelers. Verleden jaar bakte ze er nog niet veel van maar nu “leeft ze erop”.
Als ze uit school komt gaan de schoenen uit, skeelers aan en naar buiten….
Joris heeft dat zo eens een tijdje aangekeken en op een dag zegt hij “ik wil ook skeelers”.
Hmmm, als hij zelf aangeeft dat hij iets wil werkt dat meestal heel goed.
Ik neem zijn verzoek dus serieus en duik Marktplaats op.
Ik vind een paar stoere knalrode, nog bijna nieuwe skeelers en ik bestel!
Joris weet nog van niks.
En dan zijn ze er.
Joris zijn hoofd straalt als hij ze uitpakt, wauw!!
Ze moeten meteen aan en hij wil er op wegrijden.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dit vergt wel enige oefening.
En dus gaan we iedere avond na het eten naar buiten, rondje door de buurt en oefenen maar.
Alle buren groeten Joris en zeggen hoe knap hij is, die 12 jarige lange lummel die aan mijn armen hangt.
Zelfs zijn leeftijdsgenootjes die ons voorbij skeeleren zeggen “goed zo!”.
Joris straalt……
Ik vergeet het gehannes van het aan-en uittrekken, dat hij zelf nog niet kan! Ik vergeet het gevloek terwijl ik hem al zijn beschermers omdoe, ik vergeet dat hij boos gromt als de sluitingen niet meteen goed zitten.
Ik vergeet het omdat Joris straalt……….
Dan wil Sophie op skeelerles.
En dusJoris ook.
Ik word wat nerveus….
Willen ze Joris er wel bij? Hij vraagt veel begeleiding! Durft hij het wel? Kan hij ’t wel?
Het lijkt bijna een schaduw boven ons net ontdekte skeelergeluk…..
Maar we gaan, door schade en schande wijs geworden, gewoon er naar toe met alle skeelers in de hand.
Sophie skeelert al rond en ik informeer even of Joris “als bijzonder kind” mee mag doen.
Het mag en ik geef aan dat ze na de les eerlijk kunnen zeggen of hij kan blijven of niet……
We hebben al vaker dit soort situaties meegemaakt………..
Joris huilt, dit is toch wel heel spannend.
Een juf neemt hem mee en dan straalt Joris alleen nog maar, een uur lang.
Wat een lieve mensen, wat een mooi gezicht!
Tussen al die “gewone”kinderen, gaat de mijne……
Ik ben trots op hem.
Dit is zo’n dag met een gouden randje.
En volgende week gaan we weer!!


Ha Esther,
Weer een stap gezet, of liever gerold op het ongrijpbare pad van de ontwikkeling van je kind.
Als ik het lees, haal ik er twee dingen uit.
Ten eerste de gezegende omstandigheid van een zusje, of bij mij zelfs een zus en broertje. Zij geven gemerkt en vaak ook ongemerkt zoveel voorbeelden zoveel impulsen. Daar kan geen therapeut of zorgverlener ooit tegenop. Ook bij Ebel zie ik zo vaak dat hij eerst een tijd lang kijkt naar wat Frances of Robbert doen en dan toch, op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo, het na gaat doen.
Soms denk ik ook wel eens even aan moeders als wij die geen andere kinderen hebben, en dan besef ik altijd weer wat een geluksvogel ik ben.
Ten tweede zie je dat je nooit, never, jamais, kunt zeggen wanneer welk kwartje gaat vallen. Ik weet niet door welke complexe hersenkronkels ze rollen bij Ebel en Joris, maar ze landen dan toch maar!
Ebel heeft net een intellectuele prestatie geleverd. Sinds maandag begrijpt hij het woord ‘want ‘. Dat doen veel vijfjarigen ook, dat weet ik, net zoals de meeste kinderen veel eerder skeeleren dan met twaalf, maar dat maakt onze trots niet minder.
Eerder meer zelfs, denk ik vaak?!
‘We gaan zondag niet naar de winkel, want die is dicht.’
‘We gaan zondag wel naar de Stadsjersmarkt, want die is open.’
Ebel straalt als hij deze nieuwe constructie uitprobeert.
Ik herhaal het meteen, met allemaal variaties, om te zorgen dat het echt een plekje in zijn hersenen krijgt.
Bob, Frances en Robbert zitten aan tafel.
Er is iets heel leuks,’zeg ik. ‘Ebel begrijpt het woordje ‘want’.’
Ze denken even na, dan zegt Frances als eerste dat dat heel knap is.
‘Want’ is beste een raar en moeilijk woord,’ zegt Robbert
Bob kijkt alleen maar trots naar alle drie.
De hele dag vallen mij alle zinnen op waar ‘want ‘in staat, want die zijn best lastig, want ze bestaan uit meer dan een gedeelte want ‘want voegt die twee stukken bij elkaar.
Ebel heeft een complex stukje taalkunde toegevoegd.
Jij trots en blij,
Wij trots en blij.
Want onze zonen leren maar door en door en door

je hebt gelijk

He Willemien,
Als ik iets erg vind is het als mensen tegen me zeggen “sorry, je hebt gelijk”.
Dat dood werkelijk iedere discussie die er daarna eventueel nog op gang zou kunnen komen.
Eigenlijk ben je dan wel uitgepraat.
Maar laten we eerlijk zijn, met jongens als Joris en Ebel krijgen wij niet zo gauw gelijk.
Altijd moeten wij blijven strijden voor overtuigingen waar wij in geloven.
We moeten ons hardmaken voor onze mannen en anderen steeds weer overhalen om ons standpunt te zien.
Echt, het is zo’n suffe kreet “ik denk in mogelijkheden en niet in beperkingen” maar hij is wel waar.
Ik zie altijd mogelijkheden, ik zie manieren waarop dingen anders kunnen…….
Ik heb ideeen en zie inderdaad die mogelijkheden.
Vandaag had ik, op eigen verzoek, een gesprek bij Joris op school.
Ik gaf aan dat ik niet zo tevreden ben geweest, heel subtiel want dat kunnen we wel goed, jij en ik.
Ik was heel duidelijk, zei mijn ding en bleef heel beleefd.
Dit keer ging me dat goed en gemakkelijk af.
Het gesprek verliep namelijk prettig.
En waarom?
Omdat de juf de woorden zei die ik eigenlijk zo verafschuw.
Ze zei : “je hebt gelijk”………
En weet je, dit keer deed me dat goed.
Uiteraard maakte het wat monddood en kwam er geen felle discussie op gang maar dat hoefde dit keer ook niet.
Ik zag dat het niet goed was gegaan en dat vonden zij ook.
School en ik op 1 lijn…………….
Nu ik zo op dreef was heb ik het gelijk even over het verkeersexamen gehad.
Joris fietst al heel lang, als de beste.
Hij stopt keurig op ieder hoekje, rijdt nooit door rood en kijkt nog goed uit ook.
Maar zelf een route rijden, pijlen volgen van een examen, alleen op die geliefde fiets? Nee, dat is net een stap te ver.
Ik stelde aan de meedenkende juf voor om een “school-verkeers-examen”af te nemen, compleet met diploma. Op het niveau van de kinderen.
Juist voor die kinderen die het nooit alleen zullen halen.
En weet je wat de juf zei?
“Je hebt gelijk, wat een goed idee”.
Daar was hij alweer en weet je, ik fietste tevreden naar huis.
Ik had gelijk gekregen en ik had mogelijkheden gecreëerd.
Het was een zonnige dag hier in Leeuwarden!

Ha Esther,
‘Je hebt gelijk, wat een goed idee.’
Het zou pas een goed idee zijn als we deze zin verplicht een keer in de zoveel tijd tegen moeders zoals wij, Moeders zonder Grenzen, zouden laten uitspreken.
Het tegenovergestelde hoor je maar al vaak: ‘Zou u dat nou wel doen? Is dat nu wel een goed idee? Onze ervaringen is dat kinderen als die van u....’
Wij moeten altijd maar weer zelf beslissen wat we uiteindelijk wel en niet voor en met onze jongens doen.
Dat klinkt lekker stoer.
Veel van die Esta-achtige bladen staan er vol van: Ik doe het nu zoals ik zelf wil, Ik durf nu mijn eigen weg te kiezen.
En dan die verhalen erachter, weet je, meestal stellen ze geen moer voor.
Wij kiezen niet alleen zelf, maar voor een ander. En die ander is ons kind.
Kijk, dat stelt echt wat voor.
We moeten steeds weer zelf de weg uitstippelen, en we nemen iedere keer toch weer een risico, zoals met dat fietsen. Ebel kan dat trouwens ook als de beste, crost midden door de drukke stad met perfect gevoel voor ander verkeer en begrip voor verkeersregels die ik hem nooit heb kunnen uitleggen.
Knap toch van onze verstandelijk zo beperkte jongens.
Vorige week hing er een zwarte wolk boven mijn hoofd, niet die uit IJsland
Mar de wolk van ellende een verdriet die zich vormt als niemand zegt, ‘je hebt gelijk, wat een goed idee.’
Sommige van mijn, maandenlang doordachte, ideeën werden zelfs als grap afgedaan.
Maar vandaag belde een kinderarts uit het St. Raboud Ziekenhuis uit Nijmegen.
Dit is de derde keer dat ik haar sprak.
Concreet kan ze niets voor me doen.
Maar ze vraagt me dingen, en dan luistert ze.
Nee, niet even een paar beleefde minuutjes.
Echte aandacht, stilte aan de telefoon waarin ik hoor dat ze haar oren gespitst heeft.
En aan het eind van het plan wat vorige week nog lachwekkend was zei ze:
‘De moeite van het proberen waard.’
Weg is mijn wolk!
Een klein beetje geloof in ons, een paar kleine onsjes, en wij kunnen weer verder!

kwetsbare jongens

Ha Esther,
Ik ben boos, verdrietig en gefrustreerd.
Je weet dat Ebel met de taxi naar school gaat. Dat is een heel gedoe.
Mooie regeling, die vervoersregeling, maar in de praktijk valt het niet mee.
Oude busjes die rammelden en piepend om de hoek komen.
Steeds wisselende chauffeurs, om de drie maand zo ongeveer.
Net lekker aan elkaar gewend, komt de volgende.
Gaan we weer klooien met de vertrektijden, zit Ebel weer anderhalf uur beneden te wachten.
Ga ik ondertussen snel met de hond lopen en zie ik al die jongens van zijn leeftijd op de fiets naar hun scholen gaan, dan ben ik even heel jaloers.
Maar goed, daar gaat het nu allemaal niet om.
Ebel is extreem zachtaardig. Je kunt hem in elkaar slaan zonder dat hij een vinger uitsteekt.
Dat klinkt gek, maar die zachtaardigheid baart me vaak zorgen.
Ebel is gewoon niet weerbaar.
Ik was dan ook maar wat blij toen hij de laatste twee jaar lang en sterk werd.
Ik hoopte dat dat eventuele rotzakken wat zou afschrikken.
Maar nee.
In de taxi zit een klein bleek ettertje.
De andere chauffeurs hadden hem goed onder de duim.
Maar nu hebben we een vage dame die daar minder grip op heeft.
En het ettertje ruikt dat, zoals een wolf in de kudde de zwakke exemplaren ruikt.
En ja hoor, vorige week begon het.
De deur niet opendoen als Ebel eraan komt lopen met vier tassen aan zijn handen en armen bungeleend.
Rare gebaren en neus dichtknijpen alsof Ebel stinkt.
En toen een boodschap van zijn moeder.
Het ventje heeft last van Ebels voeten, die schoppen hem.
Ik kijk naar Ebel, dubbelgevouwen op een klein bankje met zijn maat vijfenveertig poten er strak tussen.
Ik lachte er eerst zelfs om en wees de chauffeuse op Ebel vastgeklemde voeten, geen millimeter schopruimte!
En ik hoopte dat het daarmee klaar was.
Maar nee.
Vanochtend weer hetzelfde liedje, deur dichthouden, neus dichtknijpen.
Ik stapte naar de deur van de taxi.
‘Hij verstaat je niet hoor,’zei de chauffeuse.
‘Oh nee,’ vroeg ik.
Ik ging voor hem staan en zei; ’Dit is nu afgelopen, als jij nog een vinger naar mijn zoon uitsteekt, dan zou je wensen dat je nooit geboren was.’
Ik liet me lekker gaan, hij verstond me immers toch niet.
Ebel was stil in zijn hoekje gekropen.
De taxi reed weg.
Ik stond nog te trillen, dacht eraan met hoeveel liefde ik mijn vuist eens even in dat geniepige witte bekje had gepland.
Wat een kloteleven is dat soms met een kind zo kwetsbaar als Ebel.
We doen altijd zo stoer, jij en ik.
En dat blijven we doen.
Maar heel af en toe mag ik ook even vloeken, toch?
Wat een g*dverd*md* k*tstreek van het leven om Ebel zo kwetsbaar te maken!!!!!!!

He Willemien,
Wat een nare start van zo'n stralende dag.
Maar zelfs in die mooie zonneschijn mag je even hard vloeken hoor!!
Want ook al schijnt die zon, onze donkere wolkjes gevuld met zorgen hangen altijd boven ons hoofd.........
Zelfs op onbewolkte dagen!
Je hebt het over de kwetsbaarheid en zachtaardigheid van Ebel.
Het wordt bijna afgezaagd maar wat is dat weer herkenbaar hier.
Joris maakt vanaf zijn geboorte al een kwetsbare indruk.
Een "engelengezichtje" heeft hij, zei ik wel eens. Zeg ik eigenlijk nog wel eens.
Met zijn blonde haartjes en grote bruine kijkers liet hij heel wat harten smelten.......
Hij was heel fragile en dat alles bij elkaar maakte dat hij er erg breekbaar uit zag.
Die haren zijn wat donkerder geworden in de loop der jaren maar die grote, onschuldige bruine ogen heeft hij nog altijd.
Hij kijkt er nog net zo onbevangen mee de wereld in als toen alleen is hij nu 12.
Mager is hij ook nog steeds.
Het lijkt heel wat maar ondertussen...........
Op school bij Joris zit een jongen.
Een stoere vent die zich ook heel wat voelt.
Hij heeft de neiging om een leerling "uit de menigte te pikken" en die tot zijn projekt te maken.
Dit keer had Joris pech.
Hij was het volgende doelwit.
Hij raakt Joris niet aan, hij zegt weinig maar zijn blikken doen genoeg.
Hij zorgt dat hij altijd in de buurt is, dat hij Joris in de gaten heeft en af en toe roept hij eens wat naar hem.
Joris weet niet wat hij daarmee aan moet.
Hij voelt de dreiging die ervan uit gaat maar is niet in staat om het uit de weg te gaan.
En hij is al zeker niet in staat om er tegenin te gaan.
Iedere ochtend zitten ze ook nog eens in dezelfde leesgroep.
En dus zegt Joris iedere ochtend, "ik heb geen zin in lezen, daar is die stommerd weer".
Jammer, want hij had zoveel plezier in lezen.
Niet meer sinds hij "het projekt" van die jongen is.
Joris wordt apart gezet, apart van die plaaggeest, dat is rustiger.
Op het oog een goede oplossing maar is het eerlijk???
De juffen weten het, houden er rekening mee, vangen Joris op en helpen hem waar ze kunnen.
Dat kan nu nog.
Hij zit in de veilige omgeving van school en thuis. Maar later??
Er komt ook een dag dat Joris dat zelf moet doen, dat hij van zich af moet bijten en zich min of meer staande moet houden.
Ik zie daar nu al tegenop. Omdat ik weet dat Joris dat niet kan.
Er zijn mensen die vinden dat we onze bijzondere kinderen weerbaar moeten maken, wij, wij moeders, zijn veel te beschermend.
Ja, dat ben ik. En jij ook.
Nou en??
Onze kinderen zijn nu eenmaal niet weerbaar en hoe moeilijk ik dat ook voor ze vind juist daarom zijn ze ook zo bijzonder!
En ook al voel ik me soms even niet stoer, ik blijf het toch!! Is dat niet mijn taak in deze wereld?
Al was het alleen maar voor Joris.
Sophie zei ooit een keer "wie bij Joris wil moet eerst langs mij!!" en zo is het maar net!
Dus, als die bus morgen weer bij je aan komt rijden en je ziet dichte neuzen en dichte deuren....
Je weet wat je te doen staat. Mijn zegen heb je!

taart en rome

Ha Esther,
We waren met Pasen in Rome.
Op bezoek bij nichtje Hester die daar een jaar als au pair werkt.
Een paar jaar geleden konden we zoiets nog niet aan Ebel uitleggen, toen was er maar een oplossing; degene die verhuisde achterna reizen zodat Ebel met eigen ogen kon zien waar iemand gebleven was.
Ondertussen kan ik dat wel heel goed aan Ebel uitleggen, maar de traditie was al geboren.
Gaat een dierbaar iemand ergens anders wonen, dan gaan wij er achteraan.
De zon scheen in Rome, met de zachtheid van het voorjaar.
De takken van de bomen waren zwaar van de bloesems.
En daartussen liepen wij met z’n vijven met onze Hester als privé gids, die ons wees op kleine straatjes en plaatselijke restaurantjes die we zonder haar nooit gevonden zouden hebben.
Zoveel mensen, zoveel talen, zoveel stijlen, zoveel gezichten.
Niemand keek naar Ebel.
Ebel liep daar met een verse knuffel van de Romeinse Disney store.
Niemand keek om.
Ebel vroeg in raar Nederlands wat aan ons.
Niemand keek op.
Drie dagen lang keek niemand naar ons, kregen we geen enkel commentaar.
‘Ik snap niet dat je zo graag naar die grote steden gaat,’ zei een collega.
‘Zoveel mensen, zo groot en zo anoniem.’
Ze had het precies goed gezegd.
Zo groot, zoveel mensen en zo anoniem.
We speelden even een paar dagen gewoon gezinnetje.
Toen moesten we terug, het wachten op het vliegveld duurde lang, Ebel begon een beetje te piepen.
Meteen keken mensen weer om.
Het vliegtuig vloog boven het groene en zonovergoten Italië terug naar Nederland.
Ebel keek uit het raampje, de knuffel op schoot.
Zou hij hetzelfde voelen en denken als ik?
Dat kan hij me niet vertellen.
Toen we landden voelde ik hoe ik mijn schouders omhoog trok en mijn rug verstrakte.
Klaar voor het leven van alledag.
Maar de zon en de geuren en de geluiden van Rome zitten nog in me, en ik ga ze vasthouden zolang het kan.
Jij had je eigen wereldreis, het verjaardagsfeest van Joris.
Is het goed gegaan??


He Willemien,
Ik heb aan je gedacht hoor, jij bij de paus, ik achter de taart!
Joris was jarig, wel 3 dagen lang.
Donderdag uitdelen op school, vrijdag partijtje en zaterdag opa’s en oma’s dag.
Drukke boel dus maar wel gezellig.
Aan het einde van de dagen is Joris dan ook moe.
Ik krijg mijn 12 jarige slungel zomaar ineens om ½ 8 op bed…….. een wonder!
Ik ben alleen maar blij dat het leuk, gezellig en goed was.
Bij mij zit de stress meer in de voorbereidingen.
Wat wil hij uitdelen, wat wil hij wel uitdelen?
Wie komt er op zijn feestje en wie niet?
Wat gaan we doen en wat doen we niet?
Vragen we meer mensen of houden we het klein?
Wat zal ik hem geven?
De dagen voor zijn verjaardag ben ik al druk in de weer.
In de stad loop ik met een tas vol ballonnen en slingers aan mijn arm.
Traditiegetrouw versieren wij niet alleen binnen maar hangen de slingers ook buiten.
Ik loop een parfumerie in want mijn “beauty-flash-creme” is op.
Je snapt dat ik, zeker in deze tijden, niet zonder kan………
Ik pak de tube, kijk verder niet rond en ga betalen.
Altijd krijg je hier leuke kleine monstertjes.
Vroeger gaf ik ze altijd aan Sophie, leuke kleine flesjes en lekkere luchtjes.
De laatste tijd valt er weinig meer weg te geven.
Ik krijg namelijk steeds vaker “anti-rimpel-creme”, “crème voor de vermoeide ogen”, “ wallen-serum”en ga zo maar door.
Echt wel bedoeld voor mij dus en niet voor Sophie.
Jeetje, zie ik er echt uit alsof ik dat zo nodig heb?
Of geven ze dat aan iedereen die “een bepaalde leeftijd” bereikt??
Ik weet het niet.
Wel weet ik dat ik vast wel een getekend gezicht zal hebben.
Niet alleen door 10 jaar tropenzon maar ook zeker door 12 jaar Joris.
Alle tegenslagen, verdriet, zorgen maar ook alle lol, ongecompliceerde pret en liefde hebben zich verzameld rond mijn ogen en in mijn gezicht.
Lijntjes en tekeningen waar ik eigenlijk best trots op ben.
Dit keer weiger ik dus met mijn grootste grijns de rimpelcrèmepjes en vraag of ze misschien ook “lekkere-mannen-luchtjes” heeft, voor mijn zoon van 12.
Ik pak ze in en geef ze aan Joris, op zijn verjaardag.
Hij is helemaal blij en kijkt me gelukkig aan.
Ik dus gerimpeld achter de taart en jij in Rome.
We doen de moeders zonder grenzen weer eer aan!