Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen

Welkom op het blog van Moeders zonder Grenzen
TWEE RARE FAMILIES BIJ ELKAAR.....!!! WAT EEN FEEST.....

dinsdag 17 september 2013

Regenbogen en trots

Hé Willemien, De zomer is voorbij. Terwijl de regen aan de voorkant van het huis tegen de ramen klettert, schijnt aan de achterkant gewoon de zon. Dat lever mooie regenbogen op! Het lijkt wel een beetje net als bij ons thuis: het kan vriezen, het kan dooien. Van de gulden middenweg hebben wij volgens mij nog nooit gehoord. Stilstaan of rennen.... Vallen en opstaan. Er zijn een hoop spreekwoorden die wij wel eer aan doen. Ik verzucht wel eens: ik zou wel een saai leven willen....!! En ik kan daar dan ook erg verlangend bij kijken. Wat lijkt me dat heerlijk als er eens even niets gebeurd. Deze zomer ben ik tot een conclusie gekomen. Ik wil dat eigenlijk helemaal niet! Ik kan dat eigenlijk helemaal niet! Ik en saai zijn nu eenmaal geen goede combinatie. Hoe heb ik de illusie kunnen hebben dat ik nu, na 47 bewogen jaren nog dacht dat er misschien een paar saaie jaren zouden kunnen komen? Duh! Mijn leven is één groot avontuur geweest. Ik heb heel veel gereisd, heb nóg meer meegemaakt en heb dingen gedaan waar anderen misschien alleen van kunnen dromen. Ik heb práchtige mensen in mijn omgeving, en, ook al zijn ze een beetje raar, de twee mooiste kinderen die er bestaan. Sophie en ik zijn gisteren op stap. Ze stelt me ineens een vraag: “Hoe komt het eigenlijk dat Joris is wie hij is?” “Hebben wij dat in de familie"?” Wat dat dàt is hoeft ze niet te benoemen, ik weet wat ze bedoelt. En, zegt ze: “Ik voel me wel eens schuldig”. Flinke uitspraken voor een meisje van tien. We hebben het erover. Ik vertel dat Joris is wie hij is en al klinkt het wat onaardig, het was gewoon “domme pech”. “Érgens is er iets niet goed gegaan”, leg ik uit. Wat dat iets en ergens is weet ik zelf ook eigenlijk niet goed maar ze snapt me. “Hij heeft wel geluk met ons”, zegt ze dan. “Wij zijn gelukkig ook raar”. Grijnzend zitten we naast elkaar. Nee, niet saai bij ons. Gelukkig. En nu vandaag met die regen voor en de zon achter krijg ik een mail. Van onze ex-uitgever. De mail zet me even terug in de tijd. Toen mijn leven óók al niet saai was... Ons boek ‘Moeders zonder Grenzen’. Nog steeds als ik het in mijn handen heb ben ik ape-trots. En weet je, ik zal het heel stiekem bekennen, soms lees ik wel weer eens een stukje eruit en dan leef ik weer met mijzelf en jou mee. Ik koester het. Wat waren wij trots toen we het in onze handen hadden, ik weet dat nog zo goed. Mijn eerste boek. En vandaag kwam er een mail. Van die uitgever. Een royaltie-afrekening van het voorbije kalenderjaar.... Ik moet lachen. En ik sms jou meteen. Ik doe je een voorstel, het is bijna een oneerbaar voorstel, zo voelt het: of we rijkelijk zullen gaan lunchen bij de MacDonalds, dat kunnen we namelijk net betalen. Van die royalties. Laat ik voorop stellen. Ik heb dat boek nooit geschreven om er geld mee te verdienen. Ik wilde herkenning geven, ik wilde eerlijk zijn en ik wilde delen. En dat is gelukt. En ook dat boek was één avontuur en één groot feest. En daar hou ik het maar bij. Ons leven, schrijven, boeken, rare kinderen, avonturen opzoeken en uitdagingen aangaan. Worden wij daar alletwee eigenlijk niet heel gelukkig van!? Ik doe eens gek vandaag en neem de achteruitgang...Want daar schijnt de zon tenminste! Om maar bij de spreekwoorden te blijven: Doe maar gewoon want dan doe je al gek genoeg! :) Ons op het lijf geschreven.... X Es Ha Esther, Ik moest even nadenken over je blog. We hadden al even grappige appjes uitgewisseld over onze royalties, bijna een ongepast woord trouwens voor zo weinig geld. Jij bent heel grappig, ik kan ontzettend om je lachen. Ik ben zelf ook nogal van de humor en met name de zelfspot. Dat is maar goed ook. Een leven met zorgintensiviteit is niet altijd zo lollig, dus het is maar goed dat wij de humor snel weten te vinden. Een kind hebben dat het nooit zelf zal redden, dat levenslang zorg nodig zal hebben, een kind dat een buitenstaander is en blijft, dat is een zwaar en pijnlijk lot. Verdriet, zorgen en teleurstelling horen daarbij. Ik vind het vaak lastiger om eerlijk over die gevoelens te schrijven en te praten dan om lollig te zijn. Je laat jezelf dan als het ware naakt zien in al je kwetsbaarheid en dat is behoorlijk eng. Samen hebben wij een paar jaren geleden besloten om in ons blog Moeders zonder Grenzen over onze eigen grenzen heen te stappen en helemaal eerlijk en oprecht te delen wat voor ons beiden het leven met onze kwetsbare oudste zonen in houdt. We zijn nergens voor teruggedeinsd, hebben eerlijk beschreven over de donkerste gedachten en gevoelens die we soms hebben. Ons blog sloeg aan, we waren de eersten die dit zo deden. We kwamen in de krant en al snel daarna kregen we contact met een uitgever - helemaal uit België - die ons zag zitten. We kregen krappe deadlines, we kregen afgrijselijk voorstellen voor boekomslagen waar we de slappe lach van kregen. En we werkten maandenlang kei- en keihard om het boek te vullen met prachtige blogs. Ons boek kwam uit, met mooie voorkant die we zelf hadden geregeld. Ik weet nog hoe blij ik was toen ik het kreeg, ik weet nog hoe ik schrok toen ik het opensloeg, er stonden tientallen foutjes in, de teksten waren niet of nauwelijks gecorrigeerd. Ik liep dagenlang rond met rode wangen van schaamte. Maar ons boek sloeg aan, tv, radio en krant besteedden er aandacht aan, prezen ons omdat we oprecht en eerlijk waren. Van de uitgever hoorden we niets meer. Na de mooie start wilden we verder, we zochten contact met de uitgever, wat konden we zelf doen om het boek onder de aandacht te blijven brengen? We hoorden van de uitgever niets meer. Het is nu alweer drie jaren geleden dat ons boek uitkwam. Eens per jaar krijgen we een sneue afrekening. Van de uitgever horen we nooit meer. Wij hebben indertijd ons best gedaan om een boekje te maken dat we zelf, toen we net wisten dat we zorgintensieve kinderen hadden, maar wat graag hadden willen hebben. Ik ben en blijf trots op wat we hebben gedaan, maar de manier waarop alles ging, blijft me teleurstellen. Een uitgeverij is geen therapeut, een uitgeverij is een uitgeverij. Een uitgeverij hoeft geen warme relatie aan te gaan en te onderhouden met haar schrijvers. Een uitgeverij wil geld verdienen en dat is haar goed recht. Maar wij zijn twee vrouwen die hun hart binnenste buiten gekeerd hebben en het was geweldig geweest als dat een keer benoemd was. Mijn nichtje heeft een hardloop-app. Ze wordt tijdens het hardlopen begeleidt door een dame met Belgisch accent. Om de zoveel tijd roept die dame met een zuidelijke tongval ‘ik ben fier op je’. Mijn nichtje moet daar steeds weer om lachen. ‘Het werkt wel,’ zegt ze. ‘Ik loop dan net iets makkelijker door. Van mij mag uitgeverij Lannoo die paar lullige centen houden. Wat ik veel en veel liever had gewild was dat ze - al was het maar èèn keer - hadden gezegd; ‘Esther en Willemien, we zijn fier op jullie!’ Wij waren dan net iets makkelijker doorgelopen.